Γιατί τα κατάφερε η Ιρλανδία κι εμείς όχι;

Το «θαύμα» της Ιρλανδίας: Στο 7,5% η ανεργία, στο μέσο όρο της Ευρώπης γιατί προχώρησε σε ριζικές μεταρρυθμίσεις.

Πρόκειται για θαύμα ή για απλό μάθημα εθνικής πολιτικής; Οι αριθμοί δεν αποτυπώνουν συναισθήματα, αλλά όταν αναφερόμαστε σε οικονομίες, λένε πάντα την αλήθεια. Η Ιρλανδία παρουσιάζει το υψηλότερο ποσοστό ανάπτυξης της οικονομίας της στην Ευρώπη, ανταγωνίζεται την...
Ινδία και μόλις τρία χρόνια μετά το bailout που υπέστη, έχει καταφέρει να μειώσει το ποσοστό ανεργίας της στο 7,5%, κάτω και από τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ ο ρυθμός ανάπτυξης της χώρας «τρέχει» με 7,8%, 26% περισσότερο ακόμη και από τους πλέον αισιόδοξους υπολογισμούς.

Πριν υπεισέλθουμε στα στατιστικά που έβγαλε ο CSO (ο αντίστοιχος ΟΑΕΔ), οφείλουμε να θέσουμε και να απαντήσουμε σε ορισμένα ερωτήματα. Γιατί μία χώρα που «μπήκε» στην κρίση μαζί με την Ελλάδα και που το τραπεζικό της σύστημα κατέρρευσε, παρουσιάζει τόσο γρήγορα σημάδια -όχι ανάκαμψης, αλλά- πραγματικής εκτόξευσης της οικονομίας της; Πώς το κατάφερε; Ποια είναι η συνταγή και γιατί δεν την ακολουθεί και η Ελλάδα, ώστε να αλλάξει επιτέλους η κατάσταση και να ανασάνει η κοινωνία και η χώρα;

Η απάντηση στο «γιατί» η Ιρλανδία προηγείται τόσο πολύ στην κούρσα της ανάκαμψης από την κρίση σε σύγκριση με τις Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία και -πολύ περισσότερο- την Ελλάδα, είναι απλή. Τόσο απλή, που φαντάζει εξαιρετικά σύνθετη για τις ελληνικές κυβερνήσεις που διαδέχονται η μία την άλλη δίχως ουσιαστικό αποτέλεσμα για την κοινωνία και την οικονομία. Η Ιρλανδία, λοιπόν, προχώρησε σε ριζικές μεταρρυθμίσεις: 1)«Σκότωσε» -σχεδόν κυριολεκτικά- τη γραφειοκρατία. 2)Μετέτρεψε την οικονομία της και το επιχειρηματικό περιβάλλον σε έναν «παράδεισο» για επενδύσεις από μεγάλες εταιρείες, πολυεθνικές και μη. 3)Διατήρησε τους μισθούς σε λογικό επίπεδο, προσδιορίζοντας ως κατώτατο μισθό τα 1.430 ευρώ το μήνα, ώστε να παραμείνει σε ικανοποιητικό επίπεδο η αγοραστική δύναμη στην εσωτερική αγορά.

Η απάντηση στο «πώς» κατάφερε να προσελκύσει επενδύσεις και να διατηρήσει τα εσωτερικά της οικονομικά μεγέθη, μειώνοντας καθοριστικά τα επίπεδα ανεργίας, είναι ακόμη πιο απλή. Η κατάργηση της γραφειοκρατίας και η μείωση της φορολόγησης των επιχειρήσεων στο 12,5%, με την παράλληλη διαμόρφωση ενός σταθερού περιβάλλοντος, άνοιξε τις πύλες για τους επενδυτές. Παγκόσμιοι κολοσσοί μετέφεραν τις έδρες τους στην Ιρλανδία, καθώς όχι μόνο θα απολάμβαναν χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές, αλλά θα είχαν και επιπλέον φοροαπαλλαγές, ως μπόνους για την επιλογή τους. Αποτέλεσμα; Η διατήρηση του μισθού σε υψηλά επίπεδα (δεν ενοχλεί λοιπόν η μισθοδοσία) και η κατακρήμνιση των ποσοστών ανεργίας από το 15,1% το 2013, στο 7,5% το 2016. Ενδιάμεσα, το 2015, το ποσοστό ανεργίας είχε μετρηθεί στο 9,4%, ήτοι μέσα σε έναν χρόνο, έπεσε δύο ποσοστιαίες μονάδες.

Το πλέον σημαντικό; Από τις 57.600 νέες θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν σε σχέση με τις απολύσεις, οι 44.800 ήταν full time και μόλις οι 12.800 ήταν οι λεγόμενες εναλλακτικής μορφής απασχόλησης (part time). Πλέον, οι άνεργοι στην Ιρλανδία ανέρχονται σε 177.000 ανθρώπους, από τους οποίους ένα μεγάλο ποσοστό ανήκει στους φοιτητές που «μπαινοβγαίνουν» στην αγορά εργασίας, ανάλογα με τις ανάγκες τους.