Το Μπατακλάν της οδού Σταδίου

Αυτές τις μέρες, το Μπατακλάν ξανανοίγει τις πόρτες του, ένα χρόνο μετά το αιματοκύλισμα από τις επιθέσεις των ισλαμιστών τρομοκρατών. Το θέατρο ανακαινίστηκε σε εστία ζωής και μνήμης. Οι απουσίες δεν θα στοιβάζονται πια σε ερείπια. Οι ρωγμές στις δυτικές ελευθερίες επισκευάστηκαν, έστω και συμβολικά. Η ζωή συνεχίζει την αέναη πορεία της προς τα μπρος επουλώνοντας της πληγές της. Σπουδαία η εικόνα να χτίζεις, να συνεχίζεις, να μη λυγίζεις. Το μεγαλείο του ανθρώπου και του πολιτισμού.

Στη δική μας οδό Σταδίου, τα καμένα κτίρια είναι...
η διαρκής συντροφιά των περαστικών. Αναστεναγμοί για καθαρό αέρα, αφού η στάχτη διαπερνά  ενοχλητικά τα ρουθούνια. Αναστεναγμοί για τη συμφιλίωση με τη φθορά. Ο κινηματογράφος Αττικόν, τα κλειστά κτίρια, ο ελλιπής φωτισμός. Η τρομοκρατία που σκότωσε τρεις ανθρώπους στην τράπεζα Μαρφίν δεν ξορκίζεται ούτε καν σε συμβολικό επίπεδο. Ο χώρος νεκρώθηκε και παραμένει λεηλατημένος, ζοφερός, με ένα σκοτεινό, πνιγηρό αίσθημα θανατικού να καθορίζει το βήμα και τη διάθεση των Αθηναίων.

Αντιλαμβάνομαι ότι οι δυσκολίες αποκατάστασης των δικών μας κτιρίων είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτές που είχε να αντιμετωπίσει το γαλλικό θέατρο. Αντιλαμβάνομαι ότι η Ελλάδα δεν έχει μεγάλες οικονομικές δυνατότητες εν μέσω κρίσης. Δικαιολογίες που μπορώ να συνεχίσω να απαριθμώ. Η Ελλάδα μάτωσε με τους θανάτους των τριών αδικοχαμένων ανθρώπων από τους αδίστακτους δολοφόνους με τις μολότοφ. Η πληγή δεν έκλεισε ποτέ. Ασύλληπτοι οι δολοφόνοι και η Σταδίου μνημείο θανάτου.

Μια Ελλάδα που δείχνει με κάθε τρόπο ότι δεν μπορεί και δεν θέλει να πάει μπροστά. Πολιτικοί που δεν δίνουν το όραμα, δεν εμπνέουν την αναγέννηση. Η Πατησίων κάθε σούρουπο κλειστή. Τρόλεϊ που καίγονται εθιμοτυπικά. Πόσο απέχουν αυτές οι μολότοφ από τις μολότοφ που έκαψαν ζωντανούς ανθρώπους; Δυο τρεις δρόμους γεωγραφικά, δυο τρία εκατοστά σαν ριπή κατά των στόχων, απολύτως καθόλου σε πρόθεση και εκτέλεση.  Λίγο πιο πάνω, στην Ακαδημίας, η Βιβλιοθήκη της Νομικής ανακαινισμένη. Τα βιβλία χάθηκαν αλλά το κτίριο είναι πάλι σε λειτουργία και εμπλουτίζεται αργά και σταθερά με το χαμένο υλικό. Η πρόσοψη όμως φέρει ήδη τη γνωστή κατακόκκινη στάμπα που καταστρέφει όποιο μνημείο βρει στο διάβα της: «Κατάληψη μέχρι το τέλος του 2016». Το γνωστό αναρχικό σπρέι εμποτισμένο με άσβεστη μανία διάλυσης. Η ακαλαίσθητη μάστιγα της δήθεν διαμαρτυρίας που μας τραβά στον πάτο και μας κρατάει καθηλωμένους εκεί.

Η ανάπτυξη δεν είναι μια θεόσταλτη ανασύνθεση των αριθμών. Είναι ένα φρένο στην κατηφόρα. Είναι η έξοδος από το τέλμα. Το Μπατακλάν θα γεμίσει πάλι μουσική και χαρούμενα πρόσωπα. Η Σταδίου, από την άλλη, εδώ και αρκετά χρόνια σφύζει από μελαγχολία. Σκυθρωποί άνθρωποι που βηματίζουν βιαστικά ανάμεσα στις σκαλωσιές μιας εγκαταλελειμμένης Αθήνας, σε μια χώρα που μοιάζει να έχει παραιτηθεί. 

Μιχάλης Ροδόπουλος

 

Φεβρουάριος 2012. Το νεοκλασικό κτίριο στην γωνία Χρήστου Λαδά και Σταδίου, που βασιζόταν σε σχέδιο του Ερνστ Τσίλερ, πυρπολήθηκε από αγνώστους. Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά, οι κινηματογράφοι Αττικόν και Απόλλων που λειτουργούσαν εκεί παραμένουν κλειστοί.