Επειδή βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή, κάποιοι επιδεικνύουν την ιδιαιτερότητα ενώ για τους ίδιους λόγους τα μέσα ενημέρωσης, ο κινηματογράφος, η λογοτεχνία, το προβάλλουν περισσότερο, με αποτέλεσμα ο μέσος όρος να νιώθει πως απειλείται...
H θέσπιση από το γαλλικό κράτος της νομικής υπόστασης "γονέας 1" και "γονέας 2" πριν λίγες μέρες προκάλεσε ευρείες συζητήσεις και αντιθέσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και τον κόσμο. Η διατύπωση αφορά την νομική υπόσταση της κηδεμονίας των παιδιών κυρίως από ζευγάρια του ιδίου φύλου.
Το γεγονός πως όσοι μεγαλώνουν παιδιά, νομικά σε δημόσια έγγραφα θα προσδιορίζονται με τους όρους αυτούς δεν σημαίνει πως θα σταματήσουν να χρησιμοποιούνται οι λέξεις και έννοιες του πατέρα και της μητέρας ή θα επιβληθεί πώς θα αποκαλούν τους γονείς τους τα παιδιά...
Ούτε αν κάποιος μεγαλώσει από γονείς του ίδιου φύλου σημαίνει πως θα γίνει ομοφυλόφιλος, όπως ακριβώς και τα παιδιά που μεγαλώνουν από ετερόφυλους γονείς γίνονται όλα υποχρεωτικά ετεροφιλόφυλα.
Ένα ποσοστό της τάξης 4-5% του πληθυσμού στις δυτικές κοινωνίες αυτοπροσδιορίζεται σε ό,τι αφορά τον σεξουαλικό προσανατολισμό σαν ομοφυλόφιλο, αμφιφυλόφιλο και εν γένει στην κατηγορία ΛΟΑΤΚΙ (LGBTQI).
Το ποσοστό παρουσιάζει αύξηση τα τελευταία χρόνια αλλά αυτό οφείλεται μάλλον στη νομική και κοινωνική απενοχοποίηση που παλαιότερα ανάγκαζε τους περισσότερους να κρύβουν τέτοιου είδους προσανατολισμούς.
Είναι αλήθεια πως η απενοχοποίηση του σεξουαλικού προσανατολισμού έχει δημιουργήσει μια μόδα επίδειξης της ιδιαιτερότητας όπως παλαιότερα το κάπνισμα υποτίθεται πως ταυτοποιούσε κάποιον σαν ενήλικο ή τις γυναίκες σαν ισότιμες των ανδρών.
Δεν υπάρχουν ενδείξεις ή αποδείξεις πως η απενοχοποίηση και νομιμοποίηση των ιδιαίτερων σεξουαλικών προσανατολισμών επηρεάζει τις σεξουαλικές προτιμήσεις του γενικού πληθυσμού που κατά 90-95% παραμένουν ετεροφυλόφιλες.
Παρακμή και λαϊκισμός...
Οι εξελίξεις αυτές από μια σημαντική μερίδα της κοινωνίας και μέσω κυρίως των κοινωνικών δικτύων αλλά και κάποιων μέσων ενημέρωσης ενοχοποιούνται σαν στοιχείο της κοινωνικής, πολιτικής και δημογραφικής παρακμής.
Οι κοινωνικές ελίτ από τη μια πλευρά φαίνεται να τις προωθούν (έστω και με την ανοχή) και τα μη προνομιούχα λαϊκά στρώματα να τις καταδικάζουν.
Η υπόθεση λαμβάνει πολιτικές διαστάσεις καθώς το ανερχόμενο κύμα του λαϊκισμού που σαρώνει τη Δύση, υιοθετεί όλο και περισσότερο εχθρικές πολιτικές και συμπεριφορές απέναντι στην ανεκτικότητα του σεξουαλικού αυτοπροσδιορισμού.
Η αλήθεια είναι πως οι εξελίξεις τα τελευταία χρόνια είναι ραγδαίες σε πολλούς τομείς και ο μέσος άνθρωπος νιώθει μετέωρος και ανασφαλής. Αυτό οδηγεί πολλούς σε μια συντηρητική αναδίπλωση την οποία εκμεταλλεύονται οι λαϊκιστές και οι συντηρητικοί που προβάλλουν ως εφικτή μια επιστροφή στο μοντέλο οικογένειας της δεκαετίας του ’50 ή και παλαιότερα.
Ο Ορμπάν στην Ουγγαρία προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη δημογραφική γήρανση με επιδόματα και διαφημίζοντας το χριστιανικό οικογενειακό μοντέλο των αρχών και του μέσου του περασμένου αιώνα.
Κάτι τέτοιο είναι απίθανο καθώς η αύξηση των διαζυγίων, η εξίσωση των δικαιωμάτων των γυναικών με αυτά των ανδρών και η απενοχοποίηση των διαφορετικών σεξουαλικών προσανατολισμών πέραν των ετεροφυλόφιλων σχέσεων είναι αποτελέσματα της οικονομικής κυρίως και μετά της πολιτικής, τεχνολογικής και πολιτισμικής εξέλιξης των τελευταίων δεκαετιών. Δεν πρόκειται για "καπρίτσιο" της κινηματογραφικής βιομηχανίας ή συνωμοσία σκοτεινών κύκλων που θέλουν να καταστρέψουν τον κόσμο μας.
Η οικονομική ανεξαρτησία
To 1800 στη Δύση το ποσοστό των γυναικών που εργάζονταν ήταν κάτω του 10%. Το 1900 ήταν περί το 20%, το 1950 περί το 30% και σήμερα πάνω από το 60%.
Μετά το 1900 οι γυναίκες αρχίζουν να αποκτούν δικαίωμα ψήφου ενώ μετά το 1950 ξεκινά η αλματώδης πορεία εξίσωσης των δικαιωμάτων με τους άνδρες. Η πολιτική και κοινωνική χειραφέτηση των γυναικών είναι παράλληλη με την οικονομική τους ανεξαρτησία.
Τούτο μοιάζει λογικό. Αν μπορείς να συντηρείς μόνη (ή μόνος) τον εαυτό σου κανένας δεν μπορεί να σου υποβάλλει τι θα αποφασίσεις και τι θα κάνεις. Η οικονομική ανεξαρτησία αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της ελευθερίας, πολιτικής και προσωπικής.
Η οικονομική ανεξαρτησία των γυναικών τους έδωσε την ευκαιρία να επιλέγουν αν, πότε και με ποιον θα κάνουν παιδιά, ενώ αν ένας γάμος είχε προβλήματα το διαζύγιο έμοιαζε πλέον μια εύκολη διέξοδος.
Η οικονομική ανεξαρτησία των γυναικών άλλαξε τη θέση τους στον γάμο, αλλά και την κοινωνία. Και κατέστησε εφικτά τα δικαιώματα σε ό,τι αφορά το σώμα και την επιλογή σεξουαλικού συντρόφου.
Την περίοδο μετά τον πόλεμο όμως υπήρξαν και κάποιες επιπλέον εξελίξεις που έπαιξαν ρόλο στη σεξουαλική απελευθέρωση. Οι τεχνολογικές εξελίξεις κατέστησαν τις εργασίες στην παραγωγή πιο εύκολες και άνοιξαν τον δρόμο της αύξησης της συμμετοχής των γυναικών. Η αύξηση του τομέα των υπηρεσιών στην οικονομική δραστηριότητα επίσης αύξησε τη συμμετοχή των γυναικών στο εργατικό δυναμικό.
Η απόκτηση οικιακών ηλεκτρικών συσκευών όπως πλυντήρια, ηλεκτρικές κουζίνες κλπ. βοήθησε τις γυναίκες να απεγκλωβιστούν από τις δουλειές του σπιτιού, να εργαστούν και να αποκτήσουν έσοδα.
Απόλαυση vs συνεπειών
Το σεξ όμως όπως κάθε ανθρώπινη επιλογή και δραστηριότητα "τιμολογείται" με βάση το οικονομικό δίπολο κόστους - απόδοσης (συνέπειες – απόλαυση). Οι Gary S. Becker και Richard A. Posner έχουν αναλύσει το θέμα διεξοδικά.
Η ανακάλυψη της πενικιλίνης στα μέσα του περασμένου αιώνα μείωσε δραστικά τους κινδύνους από σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα όπως η σύφιλη. Η πενικιλίνη επέδρασε σαν ένα κίνητρο αύξησης της ζήτησης για σεξ εκτός αυστηρού συζυγικού πλαισίου και γάμου.
Μια άλλη σημαντική ανακάλυψη ήταν τα αντισυλληπτικά χάπια και η βιομηχανική παραγωγή των προφυλακτικών που τα κατέστησε φθηνά και εύκολα προσβάσιμα. Οι εξελίξεις αυτές μείωσαν τις πιθανότητες ανεπιθύμητων γεννήσεων και συνέτειναν επίσης στην αύξηση της ζήτησης για σεξ.
Η νομιμοποίηση των εκτρώσεων σταδιακά μείωσε τους κινδύνους επιπλοκών και συνέτεινε προς την ίδια κατεύθυνση, καθιστώντας το σεξ μια χαμηλού ρίσκου δραστηριότητα και ως εκ τούτου από την άποψη κόστους απόλαυσης (ρίσκου- απόδοσης) φθηνότερη.
Η έξοδος των γυναικών από το σπίτι, οι δυνατότητες οικονομικής ανεξαρτησίας, η μείωση των κινδύνων της σεξουαλικής ζωής εκτός μονογαμικών σχέσεων μείωσε τα "κέρδη" που προσφέρει ένας γάμος.
Οι εξελίξεις αυτές κατοχύρωσαν τα δικαιώματα των γυναικών σε σχέση με το άτομό τους και το σώμα τους. Επιπλέον οι εξελίξεις αυτές κατέστησαν ανεκτό πάνω από το 99,99% των σεξουαλικών πράξεων να γίνεται για λόγους απόλαυσης και όχι αναπαραγωγής.
Αν κάποιος ή κάποια έχουν δικαίωμα στις σεξουαλικές πράξεις για λόγους απόλαυσης, ψυχαγωγίας ή κοινωνικών συναναστροφών ποιος μπορεί να ορίσει πώς οι πράξεις και οι σχέσεις αυτές αφορούν μόνο άτομα διαφορετικού φύλου;
Οι εξελίξεις αυτές έδωσαν τη δυνατότητα σε μια μειοψηφία ατόμων με ομοφυλόφιλο σεξουαλικό προσανατολισμό που κρυβόντουσαν σε συμβατικούς γάμους και κρυφές σχέσεις κλπ. να κατοχυρώσουν τα δικαιώματά τους.
Επειδή βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή, κάποιοι επιδεικνύουν την ιδιαιτερότητα ενώ για τους ίδιους λόγους τα μέσα ενημέρωσης, ο κινηματογράφος, η λογοτεχνία, το προβάλλουν περισσότερο, με αποτέλεσμα ο μέσος όρος να νιώθει πως απειλείται...
Οι ανοιχτές δημοκρατικές κοινωνίες που έχουν σαν επίκεντρο τον άνθρωπο και τα ατομικά δικαιώματά του ήταν εύλογο πως νομικά θα εξελίσσονταν πρώτες για να δώσουν νομική υπόσταση στους νέους ταυτοτικούς αυτοπροσδιορισμούς.
Η εξίσωση γυναικών και ανδρών, ο φεμινισμός ή γάμοι μεταξύ ομοφύλων όπως εξηγήσαμε έχουν οικονομικά και τεχνολογικά αίτια σαν υπόβαθρο και συνιστούν πολιτικές και πολιτισμικές εξελίξεις.
Για τούτο μοιάζει απίθανο ο Πούτιν, ο Ορμπάν, η εκκλησία ή το Ισλάμ με επιδόματα για κίνητρα ή τον στιγματισμό για τιμωρία να καταφέρουν να αναστήσουν το οικογενειακό μοντέλο του 1950 ή του 1920...
Η οικογένεια Walton όπου γονείς, παππούδες και καμιά 10αριά παιδιά ζούσαν κάτω από την ίδια στέγη ανήκει σε άλλη εποχή. Το ίδιο και η οικογένεια του Μίμη και της Λόλας του μεταπολεμικού ελληνικού αναγνωστικού...
Καληνύχτα Τζον Μπόι, λοιπόν...
Του Κώστα Στούπα / capital.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου