Ομως το θέμα μου είναι άλλο. Το έθεσε ένας κορυφαίος αλληλέγγυος, ο Πάνος Λάμπρου, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνοντας: «Αν ήταν ακροδεξιός, τα ίδια θα λέγαμε». Αναρωτιέμαι: αφού αυτός και τα άλλα 16 στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα έλεγαν τα ίδια ακόμα και για ακροδεξιούς, γιατί δεν άνοιξαν το στόμα τους για τα δικαιώματα του Γιωτόπουλου, που του έχουν απορρίψει εννέα φορές αίτημα για άδεια, ενώ ο κ. Κουφοντίνας έχει πάρει 6 άδειες; Και γιατί δεν έκαναν παρουσίαση του πρόσφατου –δύο μηνών– βιβλίου του Μιχαλολιάκου «Φυλακές Δομοκού» σε αίθουσα πανεπιστημίου, με τηλεφωνική συμμετοχή του συγγραφέα; Το έκανε για το βιβλίο του κ. Κουφοντίνα ο τότε κοσμήτορας ΕΚΠΑ κ. Σπουρδαλάκης, τον οποίο στη συνέχεια ο κ. Τσίπρας πρότεινε για υφυπουργό. Και γιατί ο κ. Τσίπρας δεν είχε το σθένος να δηλώσει καν αν συμφωνεί ή διαφωνεί με τη συμπαράσταση του κ. Λάμπρου στον Δ. Κουφοντίνα; Ο Κυριάκος Μητσοτάκης το 2016 δεν δίστασε να διαγράψει τον Φαήλο Κρανιδιώτη.
Το παραμύθι ότι η αλληλεγγύη στον Δ. Κουφοντίνα πηγάζει από προσήλωση στα ανθρώπινα δικαιώματα δεν πείθει ούτε τα παιδιά. Πηγάζει από την εκλεκτική συγγένεια μεταξύ των τρομοκρατών της 17Ν και των 17 βουλευτών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, 68 πανεπιστημιακών, 45 ανθρώπων «των γραμμάτων» και «απλών αγωνιστών» που διαδηλώνουν, καταστρέφουν, φωνασκούν, αναρτούν πανό κ.λπ. Σε αυτούς στηρίζεται ο απεργός πείνας Κουφοντίνας για να εκβιάζει την κυβέρνηση. Ποντάρει στον φόβο της ότι αν δεν του κάνει το χατίρι και πεθάνει, θα γίνουν σεισμοί σε όλη την επικράτεια. Ο ίδιος θα αναγορευθεί στον καθ’ ημάς Μπόμπι Σαντς (IRA) και η κυβέρνηση θα υποστεί την κατάρα της αντιπολίτευσης, ακόμα και τη δυσαρέσκεια κάποιων δικών της. Αν πάλι ενδώσει στον εκβιασμό, σύντομα θα αντιμετωπίσει και καινούργιους. Καταλαβαίνω τη δύσκολη θέση της. Καλά ξεμπερδέματα.
https://www.kathimerini.gr/opinion/561251368/ta-dikaiomata-toy-k-koyfontina/
Αναζητώντας το δίκιο του δολοφόνου και όχι των θυμάτων - Στη χώρα του παραλόγου όλα μοιάζουν λογικά
Πανελλάδικες ημέρες δράσεις, παρεμβάσεις, οργή, συλλογή υπογραφών από στελέχη της αντιπολίτευσης, από πανεπιστημιακούς, απειλές. Το αίτημα; Η μεταφορά ενός ανθρώπου που έχει δολοφονήσει 11 άτομα, στις φυλακές Κορυδαλλού, αντί των φυλακών Δομοκού που έχει μεταφερθεί μετά την πολύμηνη παραμονή του στις αγροτικές φυλακές Κασσαβέτειας!
Από όπου και αν το δεις αισθάνεσαι πως δεν υπάρχει νόημα.
Καλύπτοντας μια σειρά δράσεων για τον Δημήτρη Κουφοντίνα, από άτομα που τον υποστηρίζουν, και την οργή και απαίτηση με την οποία εκφράζουν το αίτημα του «αγωνιστή» και «πολιτικού κρατουμένου», όπως αναφέρουν τον «Λουκά» της 17Ν, πραγματικά είναι να απορείς πόσο παρωχημένη είναι η κοινωνία μας.
Την ώρα που ακούς το σύνθημα «το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει», που φώναζαν οι νεαροί έξω από τη Βιβλιοθήκη το απόγευμα της Τετάρτης, η σκέψη σου πάει στους συγγενείς των ανθρώπων που σκότωσε ο Δημήτρης Κουφοντίνας. Εκείνων που πλήρωσαν με την ζωή τους τη δράση της τρομοκρατικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη». Των μανάδων, των γυναικών, των παιδιών που φόρεσαν τα μαύρα, που ορφάνεψαν, που μεγάλωσαν με ένα τεράστιο κενό, που δεν χάρηκαν το χάδι, δεν ήπιαν ένα καφέ με τους γονείς τους, που μάταια περίμεναν να επιστρέψουν σπίτι, που τους στέρησε τη ζωή εν είδει θεού, ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ως αυτόκλητος τιμωρός, ο υπέρμαχος της ακροαριστεράς ιδεολογίας που «βιαζόταν να κάνει την επίθεση με ρουκέτα στον Παλαιοκρασά γιατί «τον πίεζε η οικογένεια να πάνε διακοπές» με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ο Θάνος Αξαρλιάν.
Τα στελέχη της 17Ν, για να καλύψουν την δολοφονία ενός αθώου παιδιού, βάφτισαν τον θάνατο του «παράπλευρη απώλεια». Τόσο απλά, τόσο λυτά. Και η μάνα του Αξαρλιάν; Πώς αυτή η γυναίκα κοιμάται τα βράδια; Πώς κλείνει η πόρτα της τα βράδια, πώς κοιτάζει το κρεβάτι του παιδιού της, πώς ξυπνάει κάθε μέρα έχοντας βιώσει την «παράπλευρη απώλεια» του σπλάχνου της;
Αλήθεια, όλοι αυτοί οι αλληλέγγυοι, που φωνάζουν για τους άδικους θανάτους πολιτών από αστυνομικούς, όπως ο άτυχος Αλέξης Γρηγορόπουλος και ο Μιχάλης Καλτεζάς, πως αποδέχονται το άδικο των θανάτων 11 ανθρώπων και χωρίς προβληματισμό ζητούν να δικαιωθεί ο «αγωνιστής» Κουφοντίνας;
Τελικά ακόμη και το αίμα έχει άλλη βαρύτητα και αξιοποιείται ανάλογα με σκοπιμότητες, κούφιες ιδεολογίες, πάντα στο όνομα μιας «Επανάστασης», ενός «αγωνιστή» μιας «ιδέας»… Στο θάνατο δεν υπάρχει μονάδα μέτρησης, οι δολοφόνοι από όπου και αν προέρχονται, ό,τι και αν υποστηρίζουν, δολοφόνοι είναι, με χέρια βαμμένα με αίμα και αυτό δεν το ξεπλένει καμία ταμπέλα δήθεν «πολιτικού κρατούμενου».
Ο δολοφόνος, σε κάθε περίπτωση, δολοφόνος είναι και με αυτό το στίγμα θα ζει και θα γραφτεί στην ιστορία.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου