Μερικές πρώτες παρατηρήσεις και εκτιμήσεις για το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών

 
Η άρνηση των Μακεδόνων να του δώσουν το συντριπτικό μάθημα που του άξιζε για την εσχάτη προδοσία των Πρεσπών. Το γεγονός ότι σε πολλούς νομούς της Μακεδονίας ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρήθηκε λίγο πάνω από το 20% υπήρξε για εμένα προσωπικά μεγάλη απογοήτευση...




Νέα Δημοκρατία: Ο Μητσοτάκης έδωσε την εκλογική μάχη με πείσμα και επιδεξιότητα, ισορροπώντας θαυμάσια απέναντι σε έναν επηρμένο αντίπαλο ο οποίος μετήλθε κάθε θεμιτού και αθέμιτου μέσου προκειμένου να υπερισχύσει. Παρά τα κάποια επικοινωνιακά λάθη του, ο Μητσοτάκης καρπώθηκε τη συνειδητοποίηση του λαού ότι η ψήφος στη Νέα Δημοκρατία αποτελούσε τον χειρότερο εφιάλτη του Τσίπρα. Κατάφερε να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους όλων των αποχρώσεων που ήθελαν να τιμωρήσουν τον Αλέξη, και κυρίως της βάναυσα πληττόμενης και καταληστευθείσας φορολογικά μεσαίας τάξης. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι αντελήφθησαν ότι μόνο ένα μεγάλο προβάδισμα της Νέας Δημοκρατίας είχε κάποια πιθανότητα να κάνει τον Τσίπρα να προκηρύξει πρόωρες εκλογές και να ξεκουμπιστεί από την εξουσία μια ώρα αρχύτερα ώστε να πάρει ανάσα ο τόπος από τη μπόχα του ψεύδους, της αλαζονείας και της χυδαιότητας – και έπειτα από την ανακοίνωση του Τσίπρα για προσφυγή σε εκλογές στα τέλη Ιουνίου, αποδείχθηκε πως αυτό το σκεπτικό ήταν απολύτως ορθό και ρεαλιστικό. Η Νέα Δημοκρατία δείχνει γενικά να έχει μία μεγάλη δυναμική νίκης η οποία κατά τη γνώμη μου είναι αδύνατον να ανατραπεί μέσα σε έναν μήνα αλλά μάλλον θα διευρυνθεί.
 

ΣΥΡΙΖΑ: Διατήρησε τις δυνάμεις του καλύτερα από ό,τι περίμεναν πολλοί χάρη στις μαζικές ελληνοποιήσεις (εκτιμούνται σε περίπου 200.000 τα τελευταία 4 χρόνια), στον προσεταιρισμό των Ρομά (αριθμούν περίπου 110.000 ψήφους) μέσω επιδομάτων και στην άρνηση των Μακεδόνων να του δώσουν το συντριπτικό μάθημα που του άξιζε για την εσχάτη προδοσία των Πρεσπών. Το γεγονός ότι σε πολλούς νομούς της Μακεδονίας ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρήθηκε λίγο πάνω από το 20% υπήρξε για εμένα προσωπικά μεγάλη απογοήτευση – όπως και το ότι η Δούρου πέρασε στον δεύτερο γύρο των περιφερειακών εκλογών. Θρυμματίστηκε ωστόσο οριστικά η εικόνα του Τσίπρα ως μαιτρ του πολιτικού τακτικισμού, και είναι εντελώς απίθανο να μπορέσει να ανατρέψει τη διαφορά του 9,4% με τη Νέα Δημοκρατία μέσα σε έναν μήνα. Όπως είχα εκτιμήσει πριν λίγες μέρες, αυτή είναι η αρχή του τέλους της πολιτικής κυριαρχίας του ΣΥΡΙΖΑ όπως οι εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 είχαν υπάρξει το τέλος της αρχής. Ευτυχώς, όπως αποδείχθηκε, ο Τσίπρας περιστοιχιζόμενος από κόλακες και ανίκανους συνεργάτες, έχασε την επαφή του με την πραγματικότητα και τους τελευταίους μήνες ζούσε στον δικό του κόσμο από τον οποίο προσγειώθηκε χθες ανώμαλα. Είχε μία και μοναδική ευκαιρία να αποφύγει τη συντριβή αν είχε πάει σε πρόωρες εκλογές στα τέλη του 2018 – δίστασε τότε να το πράξει, απεμπόλησε την πρωτοβουλία των κινήσεων η οποία αποτελεί παραδοσιακά το ισχυρότερο ατού ενός πρωθυπουργού, και τώρα πληρώνει το τίμημα του ολέθριου λάθους του. Όπως ισχύει και στον πόλεμο, έτσι και στην πολιτική μπορεί κανείς να αναπληρώσει τα πάντα εκτός από τον χαμένο χρόνο.
 

ΚΙΝΑΛ: Έχει παγιοποιηθεί σε ένα ποσοστό 7-8% και χωρίς αλλαγή ηγεσίας δεν δείχνει να μπορεί να το ξεπεράσει, ούτε να αντικαταστήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως ο δεύτερος πόλος του διπολισμού. Το ΚΙΝΑΛ δείχνει να είναι παγιδευμένο σε ακινησία, και η μόνη προοπτική που έχει είναι αυτή της σταδιακής συρρίκνωσης – αν δεν καταφέρει σχετικά σύντομα να πάρει και πάλι ρόλο κυβερνητικού εταίρου όπως συνέβη το 2012-14 ώστε να εκμεταλλευτεί την εξουσία για να αναπτερώσει το ηθικό και να αναζωογονήσει το ενδιαφέρον της βάσης του.
 

Χρυσή Αυγή: Σχεδόν οι μισοί ψηφοφόροι του κόμματος αυτού κατάλαβαν ότι η ψήφος τους στη ΧΑ στερείται οποιουδήποτε νοήματος διότι το κόμμα δεν έχει χαρισματική ηγεσία, δεν έχει βρει τρόπο να σπάσει τον επικοινωνιακό αποκλεισμό που του έχει επιβληθεί στα ΜΜΕ, στελέχη του και ευρωβουλευτές του έχουν παραιτηθεί επανειλημμένα καταγγέλλοντας σοβαρές δυσλειτουργίες στον εσωκομματικό μηχανισμό, δεν ακούγεται ποτέ και πουθενά η φωνή του και δεν έχει απολύτως καμία πραγματική πολιτική δύναμη αφού κανείς δεν συνομιλεί μαζί του. Συνεπώς η ψήφος στη ΧΑ ήταν πραγματικά χαμένη. Ο Μιχαλολιάκος έχει αποδεχθεί ουσιαστικά την πολιτική περιθωριοποίηση του κόμματός του και δεν δείχνει να τον ενδιαφέρει να αλλάξει κάτι, ούτε αναγνωρίζει τα λάθη του. Δεν αντελήφθη ότι η απότομη εκτόξευση της ΧΑ στο 8-9% από το 2012 και μετά απαιτούσε και τις ανάλογες προσαρμογές της συμπεριφοράς και της τακτικής της σε μια νέα πραγματικότητα. Η Χρυσή Αυγή συνέχισε να συμπεριφέρεται σαν το περιθωριακό κόμμα του 0,39% που ήταν πριν την κρίση, και προς τα εκεί οδεύει και πάλι – με αποκλειστική ευθύνη της ηγεσίας της που νόμισε ότι έχει καπαρώσει τους ψηφοφόρους της δια παντός. 
 

ΚΚΕ: Στο κόμμα αυτό οι πολιτικές αλλαγές έχουν την ταχύτητα της μετακίνησης των τεκτονικών πλακών του φλοιού της γης. Το ΚΚΕ είναι το κόμμα των βολεμένων συνδικαλιστών και άλλων αργόμισθων του δημόσιου τομέα, οι οποίοι έχουν βρει τον μήνα που θρέφει τους έντεκα, και συνεπώς δεν θέλουν να κυβερνήσουν ποτέ διότι τότε θα ξεγυμνωθεί η ανικανότητα και η αρλουμπολογία τους – όπως την «πάτησε» και ο ΣΥΡΙΖΑ. Επομένως ο στόχος τους είναι πάντα να κυμαίνεται το ποσοστό τους μεταξύ 4% και 6% ώστε αφενός να νέμονται τα προνόμια της Βουλής και της Ευρωβουλής αλλά αφετέρου να μην έχουν ευθύνες διακυβέρνησης και να μπορούν να συνεχίζουν να αμπελοφιλοσοφούν χωρίς συνέπειες.
 
Ελληνική Λύση: Ο Κυριάκος Βελόπουλος, σε αντίθεση με όλους τους άλλους αρχηγούς κομμάτων, δεν περιορίστηκε σε μια προεκλογική καμπάνια ενός μήνα για να «χτίσει» το ποσοστό του. Δούλεψε ακούραστα επί χρόνια με απίστευτο ζήλο, οργώνοντας ολόκληρη την Ελλάδα από την Αλεξανδρούπολη έως την Κρήτη με συνεχείς ομιλίες σε αίθουσες των 300-500 ατόμων, ενώ παράλληλα φρόντιζε να έχει σχεδόν καθημερινή επαφή με το ακροατήριό του μέσω της τηλεόρασης – έστω και αν ο μισός τηλεοπτικός χρόνος του αφιερωνόταν σε τηλεπωλήσεις, πράγμα όμως που και πάλι ενίσχυε το προφίλ του ως εργαζόμενου ανθρώπου σε αντίθεση με τους ανεπάγγελτους πολιτικούς αντιπάλους του. Αν και στερείται μόρφωσης και έχει κάνει τραγικά λάθη εκτίμησης κατά το παρελθόν (που τα μεταχειρίστηκαν κατά κόρον οι αντίπαλοί του για να πλήξουν το κύρος του), ο Βελόπουλος έχει τώρα την ευκαιρία του. Αν αποδείξει ότι ο λόγος του έχει ουσιαστικό και πρακτικό περιεχόμενο και ότι ο ίδιος είναι σταθερός και αξιόπιστος στις θέσεις του, τότε ήρθε για να μείνει στο πολιτικό σκηνικό και θα εξασφαλίσει και την είσοδό του στη Βουλή σε έναν μήνα.  
 

Ένωση Κεντρώων: Ο Βασίλης Λεβέντης είναι πολύ συμπαθής αλλά εντελώς ανεπαρκής και του λείπει το σφρίγος για να δώσει πολιτικό αγώνα με αξιώσεις. Το γεγονός ότι το κόμμα του χάνει διαρκώς στελέχη, αλλά και ότι ο ίδιος δεν έχει διατυπώσει σαφείς θέσεις για το μείζον πρόβλημα που απασχολεί την Ευρώπη σήμερα, δηλαδή την ισλαμική λαθρομετανάστευση, καταδίκασε την Ένωση Κεντρώων σε δραματική συρρίκνωση επειδή εκτιμήθηκε από τους ψηφοφόρους ότι δεν είχε κανέναν ουσιαστικό ρόλο να παίξει στην παρούσα χρονική συγκυρία.
 

ΑΝΕΛ: Το κόμμα-παρωδία του Καμμένου εξαϋλώθηκε πολιτικά όπως του άξιζε για τον άθλιο ρόλο που έπαιξε στην προώθηση της επαίσχυντης συμφωνίας των Πρεσπών. Ευτυχώς ο Καμμένος τελείωσε από την πολιτική σκηνή της Ελλάδας. Δεν μπορεί κανείς παρά να αισθάνεται ικανοποίηση για την κατάληξη που είχε ο απόλυτος πολιτικός αριβίστας. Η εξέλιξη του σκοπιανού έδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας πως είτε ο ίδιος ο Καμμένος ήταν ανόητος, ή μας περνούσε όλους εμάς για ανόητους. Ό,τι από τα δύο και να συνέβαινε, η πολιτική εξαφάνισή του είναι απολύτως δικαιολογημένη. Έχει και η κοροϊδία τα όριά της και ο Καμμένος τα είχε ξεπεράσει προ πολλού.
 

Ποτάμι: Ο Θεοδωράκης τελείωσε πολιτικά στις 25 Ιανουαρίου 2019 με την ψήφο του στη συμφωνία των Πρεσπών. Ο κόσμος που τον στήριζε κατάλαβε ότι το Ποτάμι είναι ένα ασπόνδυλο κόμμα, ένα θλιβερό δεκανίκι του ΣΥΡΙΖΑ το οποίο γεννήθηκε από την κρίση, απέτυχε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων όταν βρέθηκε μπροστά στο μείζον εθνικό ζήτημα του σκοπιανού, και δεν έχει απολύτως καμία διάθεση να μάθει από τα λάθη του ή να αλλάξει γραμμή. Ο ψευτο-προοδευτισμός του Ποταμιού ναυάγησε οριστικά στις Πρέσπες και από το κόμμα αυτό διασώθηκαν μόνο όσοι είχαν τη γενναιότητα να πάνε κόντρα στην εθνική προδοσία (π.χ. Αμυράς) οι οποίοι και ανταμείφθηκαν από το εκλογικό σώμα για τη στάση τους.
 

ΜέΡΑ25: Ο Βαρουφάκης αποτελεί αναμφίβολα την έκπληξη αυτών των ευρωεκλογών αφού κανείς δεν περίμενε πως θα σημείωνε τόσο καλή επίδοση. Πιθανώς αρκετοί παλιοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ να εκτίμησαν το ότι τήρησε σταθερή στάση από το 2015 μέχρι σήμερα, ότι δεν άλλαξε απόψεις και, κυρίως, ότι δεν διαψεύστηκε στις εκτιμήσεις που έκανε τότε. Στα υπέρ του πιστώνεται και το γεγονός ότι ενώ στο πρώτο εξάμηνο του 2015 θα μπορούσε εύκολα να το παίξει «γκουρού» των οικονομικών και να παραμείνει στην ασφαλή παρασκηνιακή θέση του συμβούλου του πρωθυπουργού, δέχτηκε να αναλάβει το υπουργείο Οικονομικών το οποίο ήταν τότε κάτι χειρότερο από ηλεκτρική καρέκλα, και να δώσει τη μάχη από την πρώτη γραμμή και με μεγάλο προσωπικό κόστος αντί να κρυφτεί πίσω από τις πλάτες άλλων. 
 
Σε ό,τι αφορά τα μικρότερα κόμματα: Ο Τζήμερος οφείλει να αναρωτηθεί πολύ σοβαρά τι δεν κάνει σωστά και να το αλλάξει τάχιστα, διαφορετικά δεν έχει καμία τύχη. Ο Καρατζαφέρης είχε την ευκαιρία του το 2009-12 και τη διαχειρίστηκε λανθασμένα – καλώς ή κακώς η μπογιά του δεν περνάει πλέον, έχει στιγματιστεί ανεξίτηλα ως μνημονιακός, επιμένει να συμπεριφέρεται σαν κομματάρχης της δεκαετίας του '60 και δεν πρόκειται να του δοθεί άλλη ευκαιρία, γι’ αυτό και το κόμμα του φυλλορροεί. Ο Σώρρας επιβεβαιώνει τη στατιστική που λέει ότι ένα 0,5% του πληθυσμού είναι αθεράπευτα ηλίθιοι. Ο Λαφαζάνης δίνει έναν αγώνα οπισθοφυλακής για έναν ιδεατό ΣΥΡΙΖΑ που στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου ενώ είναι πανέξυπνη και με γλώσσα που σπάει κόκαλα, έχει συνδεθεί στενά με την εποχή που υπηρετούσε ως προβεβλημένο στέλεχος στην κυβέρνηση του «πετάει ο γάιδαρος» και εφόσον η μητρική εταιρεία της ελληνικής Αριστεράς έχει πάρει την κάτω βόλτα είναι λογικά απίθανο να μπορέσει να επιβιώσει ένα μικρό υποκατάστημα.

Stirlitz