Αυτό το ξέρατε; ~ Βαζελίνη για φάρμακο & ...πρωινό

Η πλέον πιθανή εκδοχή για την ονομασία "Βαζελίνη", είναι ότι προέκυψε από τη γερμανική λέξη (wasser - νερό) και την ελληνική «έλαιον».

Όλα ξεκίνησαν το 1859 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, όταν ο νεαρός χημικός Ρόμπερτ Τσέσμπρο (Robert Chesebrough) αντιμετώπισε ένα πρόβλημα αρκετά διαδεδομένο εκείνη την εποχή:

πωλούσε κηροζίνη για καύσιμο, όμως η ανακάλυψη μεγάλων κοιτασμάτων πετρελαίου στην Πενσυλβάνια απειλούσε το ψωμί του. Έβλεπε ξεκάθαρα πως το πετρέλαιο θα γινόταν η κύρια πηγή καυσίμων στο μέλλον.

Πήδηξε λοιπόν πάνω στο αλογάκι του και τράβηξε για την κοιτίδα των πετρελαιοπηγών, το Τίτουσβιλ της Πενσυλβάνια, με σκοπό να κάνει την τύχη του στη βιομηχανία πετρελαιοειδών. Ωστόσο, αυτό που τράβηξε την προσοχή του ήταν μια γλοιώδης, παραφινοειδής ουσία, που κολλούσε στα γεωτρύπανα, τα οποία οι εργάτες μισούσαν επειδή ακινητοποιούσε τα τρυπάνια. Όμως, μέσα στα δεινά που προξενούσε αυτή η ουσία, είχε και ένα καλό. Με μια επάλειψη σε κόψιμο ή σε μώλωπα επιτάχυνε την ίαση.

Ο Τσέσμπρο εμφιάλωσε αυτό το πράγμα και το πήγε στο εργαστήριο του, στο Μπρούκλιν. Ως χημικός που ήταν δεν κουράστηκε ιδιαίτερα για να εξαγάγει το βασικό κολλώδες συστατικό, το γυαλιστερό υλικό που γνωρίζουμε σήμερα ως πετρελαϊκό ζελέ, το οποίο θα κατοχυρώσει το 1870.

Αυτό που χρειαζόταν τώρα ήταν ένα πειραματόζωο για να ελέγξει την αποτελεσματικότητα του υλικού αυτού. Επειδή δεν ήθελε να «σφαγιάσει» την γυναίκα και τα παιδιά του για το χατίρι της επιστήμης, προτίμησε να προκαλέσει στον εαυτό του κάθε είδους κόψιμο και κάψιμο. Όταν έκανε επίστρωση με την αλοιφή όλα τα τραύματα έδειχναν να θεραπεύονται σύντομα δίχως κανένα ίχνος μόλυνσης.

Το νέο πρόβλημα που προέκυψε ήταν η ονομασία του νέου προϊόντος. Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά γιατί επέλεξε το όνομα "Βαζελίνη", όμως εικάζεται ότι αποθήκευε το υλικό σε βάζα της γυναίκας του στο εργαστήριο και καθώς όλα τα ιατρικά προϊόντα της εποχής εκείνης τελείωναν σε -ίνη (Λιστερίνη, Μουρίνη κ.λπ.) κατέληξε στο "Βαζελίνη". Όμως η πλέον πιθανή εκδοχή είναι ότι το όνομα προέκυψε από τη γερμανική λέξη (wasser - νερό) και την ελληνική «έλαιον».

Ο Τσέσμπρο δεν δυσκολεύτηκε να την πουλήσει. Ήξερε ότι είχε ένα πολύ καλό προϊόν στα χέρια του και το μόνο που έπρεπε πια να κάνει ήταν να το κάνει γνωστό στον κόσμο.

Έτσι λοιπόν φόρτωσε το αλογάκι του και μοίραζε δωρεάν δείγματα σε διάφορα σημεία της Νέας Υόρκης. Επίσης, μπροστά σε μεγάλα, εκστασιασμένα ακροατήρια έκαιγε την επιδερμίδα του με οξύ ή φωτιά και μετά άλειφε το υλικό πάνω τους για να αποδείξει τις θεραπευτικές ιδιότητες του. Ύστερα από έξι μήνες, ο Τσέσμπρο είχε μετατρέψει δώδεκα φορτωμένα άλογα σε διανομείς του προϊόντος.

Ο κόσμος χρησιμοποιούσε την αλοιφή για τα πάντα: για κοψίματα και μώλωπες, για να απορροφά λεκέδες από τα έπιπλα, για να γυαλίζει ξύλινες επιφάνειες, για να ανανεώνει ταλαιπωρημένα δερμάτινα είδη και για προστασία από τη σκουριά. Οι πολλαπλές χρήσεις του νέου προϊόντος ήταν και το μυστικό της επιτυχίας, προκειμένου να επιτευχθούν υψηλές πωλήσεις.

Οι φαρμακοποιοί, επίσης, χρησιμοποίησαν τη βαζελίνη ως βάση και για άλλα φάρμακα και αλοιφές. Υπολογίζεται ότι εκείνη την εποχή πωλούταν ένα βαζάκι βαζελίνης ανά λεπτό, ενώ όταν τα αποθέματα τελείωναν ο κόσμος ικέτευε τους φαρμακοποιούς να παραγγείλουν από τον Τσέσμπρο όσο πιο γρήγορα γίνονταν.

Το 1881 η εταιρία που είχε ιδρύσει ο Τσέσμπρο πέρασε στον έλεγχο της Στάνταρντ Οιλ, η οποία άρχισε να διαδίδει το προϊόν στην Ευρώπη. Τον Μάιο του 1909, σε ηλικία εβδομήντα δυο ετών, ο πάμπλουτος πια Τσέσμπρο υποχρεώθηκε να παραδώσει την προεδρία της εταιρίας, με βάση τον απαράβατο κανόνα συνταξιοδότησης της Στάνταρντ,





Η καλύτερη χρήση της βαζελίνης ανακαλύφθηκε από τον ίδιο τον Τσέσμπρο, ο οποίος δήλωσε πριν πεθάνει ότι ο καθένας έπρεπε να τρώει μια κουταλιά την ημέρα για να έχει καλή υγεία. Έζησε έως τα 96 και δεν παρέλειψε τη γευστικότατη κουταλιά του ούτε ένα πρωινό...

 
Πηγή: Ι. Πρωτοπαπαδάκης ~ Γνωστά ονόματα, άγνωστες ιστορίες