Οι δημόσιοι υπάλληλοι πηδούν στη «σωσίβια λέμβο» του ΣΥΡΙΖΑ

Επιστροφή στις πρακτικές του παρελθόντος ανιχνεύει στην ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ, ο απεσταλμένος των Financial Times, στην Αθήνα, Joshua Chaffin, επισημαίνοντας ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι, μεταξύ των «κύριων ευεργετηθέντων» από το πελατειακό σύστημα, όπως λέει, πηδούν τώρα στην «σωσίβια λέμβο» του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια προσπάθεια να διατηρήσουν τα προνόμιά τους.

Είναι κοινός τόπος ότι ο Αλέξης Τσίπρας ανήκει στον χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς, όρος που περιλαμβάνεται άλλωστε και στην επίσημη ονομασία του κόμματος, γράφει ο Chaffin.



«Κι αν το βασικό ελκυστικό στοιχείο του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τόσο η υπόσχεση μιας ριζοσπαστικής αλλαγής, αλλά περισσότερο η επιστροφή στο status quo των ημερών προτού η Ελλάδα προσαράξει στα βράχια του χρέους και μπλεχτεί με την ΕΕ και το ΔΝΤ; Υπάρχουν σημάδια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι αυτό ακριβώς» σημειώνει ο δημοσιογράφος.

Επισημαίνει μάλιστα ότι θα ήταν «ανόητο» να προσπαθήσει να βρει κανείς συνοχή στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που παρουσιάστηκε, όπως αναφέρει, πάνω στην έξαψη της προεκλογικής καμπάνιας, από ένα κόμμα αποτελούμενο από 12 ανταγωνιστικές συνιστώσες. Για τον Αλέξη Τσίπρα, εξηγεί, η παρουσίαση του προγράμματος δεν ήταν παρά ένας τρόπος «να απαντήσει στην κριτική που δεχόταν ότι το κόμμα του δεν προσέφερε κάτι παραπάνω από ένα μεγάφωνο για την λαϊκή οργή».


«Σωσίβια λέμβος» ο ΣΥΡΙΖΑ

Στην συνέχεια γίνεται αναφορά στους δημοσίους υπαλλήλους, οι οποίοι- όπως αναφέρει το άρθρο- ήταν ανάμεσα σε εκείνους που ευεργετήθηκαν περισσότερο από το ελληνικό πελατειακό σύστημα και τώρα «πηδούν στην σωσίβια λέμβο του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς βλέπουν το ΠΑΣΟΚ να βουλιάζει» και όλα αυτά σε μια προσπάθεια «να προστατεύσουν τα προνόμιά τους».

Αναφερόμενος στο ζήτημα της καταγγελίας του μνημονίου, ο Chaffin , υπογραμμίζει ότι οι λέξεις που χρησιμοποιούνται στο εν λόγω θέμα, παίζουν ρόλο. Ο Α. Τσίπρας, όπως επισημαίνεται, επιχειρεί να κάνει ένα διαχωρισμό μεταξύ της δανειακής σύμβασης (των δισεκατομμυρίων ευρώ που παρέχουν ΕΕ και ΔΝΤ) και του μνημονίου (των όρων). «Στους Έλληνες απ' ότι φαίνεται αρέσουν τα χρήματα. Μισούν (όμως) το μνημόνιο» τονίζει ο δημοσιογράφος.

Συνεπώς η δέσμευση του Α. Τσίπρα ότι θα «σκίσει» το μνημόνιο, αλλά διατηρώντας παράλληλα την χώρα εντός ευρώ, έχει μεταφραστεί από πολλούς Έλληνες ως ένα σχέδιο διαπραγμάτευσης για μια άλλη, λιγότερο επαχθή συμφωνία, λέει ο αρθρογράφος και προσθέτει:

«Σ' αυτή την περίπτωση, η πολιτική (του Α. Τσίπρα) ίσως διαφέρει μόνο μοίρες από αυτή του κεντροδεξιού αντιπάλου του, προέδρου της ΝΔ, Α. Σαμαρά, ο οποίος επίσης έχει υποσχεθεί επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές».

Καταλήγοντας, ο Chaffin συμπεραίνει ότι όποιος και αν επικρατήσει στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, θα υπάρξουν στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας που θα ζητούν επιστροφή στο παρελθόν.

«Με δεδομένο όλα όσα προκάλεσαν αυτές οι πολιτικές, το να εντρυφήσει κανείς σ' αυτές, θ' αποδειχθεί θεμελιώδες λάθος».




Oι συνδικαλιστές του Δημοσίου που πήγαν με τον Αλέξη

Στροφή προς το ΣΥΡΙΖΑ έκαναν πριν από τις εκλογές εκατοντάδες συνδικαλιστές που γαλουχήθηκαν και ανδρώθηκαν στους κόλπους της ΠΑΣΚΕ, έπαιξαν παιχνίδια εξουσίας, πολλές φορές συνδιοίκησαν και στο φινάλε βρέθηκαν απομονωμένοι, χωρίς ακροατήριο, στήριξη και μέλλον. Απ' τα ψηλά στα χαμηλά, στρατηγοί χωρίς στρατιώτες, οι πάλαι κραταιοί Πασκίτες έκαναν «κωλοτούμπα» ζητώντας θαλπωρή στη ροζ αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ.


Ως πρώτο βήμα, δήλωσαν ανοιχτά ότι ψήφισαν και θα ξαναψηφίσουν στις 17 Ιουνίου τον Αλέξη Τσίπρα, απογοητευμένοι από τους μνημονιακούς ηγέτες που ευθύνονται για την ελεύθερη πτώση του ΠΑΣΟΚ. Αρκετοί που είχαν και στο παρελθόν καλή επικοινωνία με τους ροζ συνδικαλιστές, στηρίζουν πλέον ανοιχτά τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ στις γενικές συνελεύσεις και κατεβαίνουν με κοινές απόψεις σε κρίσιμα θέματα. Πολλοί τηρούν σχέση αναμονής και περιμένουν το αποτέλεσμα των εκλογών ώστε να αποφασίσουν στη συνέχεια αν θα ενταχθούν και οργανωτικά στο νέο ρεύμα.

Στο νέο πολιτικο- συνδικαλιστικό τοπίο που διαμορφώνεται, ο πιο γνωστός «πράσινος» που δήλωσε ότι εγκατέλειψε το ΠΑΣΟΚ και ψηφίζει πλέον «δαγκωτό» αριστερό κόμμα, χωρίς να ενταχθεί προς το παρόν σε οργανωτικό σχήμα είναι ο Νίκος Φωτόπουλος της ΓΕΝΟΠ- ΔΕΗ.

Αν και τελευταία «τσαλακώθηκε» από την αποκάλυψη της προκλητικής διασπάθισης δημοσίου χρήματος στην ομοσπονδία και τις κόντρες με το αδελφό σωματείο εργαζομένων στα ορυχεία της ΔΕΗ, ο πράσινος αγωνιστής δεν ξέχασε το τροτσκιστικό παρελθόν του. Ενιωσε προδομένος από το ΠΑΣΟΚ και θυμωμένος με τους μνημονιακούς υπουργούς « Επί 34 χρόνια ήμουν πιο ΠΑΣΟΚ από ΠΑΣΟΚ – εξηγεί- Θλίβομαι και υποφέρω. Η κυβέρνηση εκτέλεσε 2 εκατομμύρια εργαζόμενους. Από το κόμμα που μας έκανε να ονειρευτούμε έχει μείνει μόνο η ταμπέλα».

Ο πρώτος πράσινος συνδικαλιστής που άλλαξε ανοιχτά στρατόπεδο ήταν ο Γιάννης Σταθάς, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Λειβαδειάς που εξελέγη και βουλευτής Βοιωτίας με το ΣΥΡΙΖΑ. Ακολούθησαν ο Γιώργος Βαμβακάς, πρόεδρος της ομοσπονδίας θυρωρών που συμπεριλήφθηκε στο ψηφοδέλτιο της Β 'Αθηνών και ο δυναμικός συνδικαλιστής των διυλιστηρίων Νίκος Ορφανός ενώ μαζική συμμετοχή δήλωσαν οι μεταφορές σταθερής τροχιάς, Μετρό, τραμ, ΗΣΑΠ, όπου οι επικεφαλής δυναμικών ομοσπονδιών και σωματείων όπως, ο Χρήστος Κούκης, ο Μιχάλης Γαζής και ο Κώστας Δήμου βρέθηκαν στο στρατόπεδο Τσίπρα.


Ποιοι στράφηκαν σε άλλες παρατάξεις

Στην παράταξη της Λούκας Κατσέλη «Κοινωνική Συμφωνία» έχει προσχωρήσει ο παλαιός συνδικαλιστής Ανδρέας Κολλάς ενώ αποστάσεις από το ΠΑΣΟΚ κρατάει εδώ και καιρό και η πρόεδρος του ΕΚΑ Στάβη Σαλουφάκου. Οι αλλαγές αν σταθεροποιηθούν – κάτι που θα κριθεί εν πολλοίς από το αποτέλεσμα των εκλογών- θα αποτυπωθούν οργανωτικά στο επόμενο συνέδριο της ΓΣΕΕ, τον Μάρτιο του 2013.

Κινητικότητα υπήρξε και στο Δημόσιο Τομέα. Συνοδοιπόροι του Αλέξη δήλωσαν πολλοί στα Υπουργεία, τα νοσοκομεία και το ΙΚΑ. Οπως πάντα όμως, βασικό κίνητρο αλλαγής στρατοπέδου στο δημόσιο τομέα είναι η διατήρηση της θέσης εργασίας (της… θεσούλας) που θα εξασφαλίσει αραλίκι και πρόσβαση στα κέντρα εξουσίας. Συνδικαλιστές που ήταν παρόντες στις «ζυμώσεις» έκαναν λόγο για κτυπήματα κάτω από τη μέση και θέατρο εντυπώσεων. Η πρώτη ομάδα μετανιωμένων πασόκων κατηγορούσε τη δεύτερη ομάδα για τυχοδιωκτισμό και έλλειψη σοβαρότητας και ζητούσε από τους αρχισυνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ να μην δώσουν την «ευλογία» τους.

Στην αντιπέρα όχθη, η προοπτική ανάληψης της εξουσίας εμπόδισε να επικρατήσουν διαλυτικές τάσεις στη ΔΑΚΕ. Ο Γιάννης Μανώλης, πολιτικός προερχόμενος από τον συνδικαλιστικό χώρο, αν και υπήρξε από τα ιδρυτικά στελέχη των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» δεν έπεισε πολλούς Δακίτες να τον ακολουθήσουν. Ο κ. Κωνσταντίνος Λουράντος, πρόεδρος των φαρμακοποιών Αττικής είναι ο πιο γνωστός «ανεξάρτητος» συνδικαλιστής ενώ λίγοι ακόμα δευτεροκλασάτοι γαλάζιοι κυρίως από την Αχαΐα στράφηκαν στο κόμμα του κ. Καμμένου. Επίσης ο παλιός γαλάζιος συνδικαλιστής Κώστας Βερυκάκης προσχώρησε στη «Δημοκρατική Συμμαχία» για να επιστρέψει και πάλι στη γαλάζια παράταξη ενώ αισθητή έγινε και η επιστροφή του προέδρου του ΣΑΤΑ, Θύμιου Λυμπερόπουλου που είχε απομακρυνθεί από τις κομματικές διαδικασίες χωρίς όμως να προσχωρήσει σε άλλο σχήμα.