Ξεπαγιάζοντας στο Καράκας

Ένας υπουργός ονόματι Μουζάλας επαιτεί τη χαμένη του ευπρέπεια. Για τους μετανάστες που ζουν σε σκηνές θαμμένες κάτω από το χιόνι αναλαμβάνει, είπε, την ευθύνη. Σε ποιον περισσεύει η ευθύνη για να τη δώσει στον επαίτη; Απλώς ξέρει ότι η λέξη δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Αναλαμβάνει την ευθύνη για τα εκατομμύρια που έδωσε η Ε.Ε. και δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει ή χάθηκαν κάπου στα ανύπαρκτα θαλάσσια σύνορα;

Ένας δημοτικός υπάλληλος, άνευ ονόματος, διαπιστώνει ότι το ωράριό του, άρα η ευθύνη του, περατώθηκε με επιτυχία και κλείνει το κέντρο φιλοξενίας που άνοιξε ο δήμος για τους αστέγους.

Σκηνές ατέλειωτες με χιονισμένα τοπία από την Κύμη, τη Σκόπελο, την Αλόννησο, εκφωνητές που μιλούν για περιοχές ολόκληρες χωρίς νερό, χωρίς ηλεκτρικό. Στη χώρα ενέσκηψε χιονιάς, και δη ιστορικός.

Και καλά οι μετανάστες, είναι θέμα ανθρωπισμού. Και όταν μιλάμε για ανθρωπισμό του Ελληνος, ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει. Τεντώνονται μύες, τσιτώνονται τένοντες, φουσκώνουν νεύρα και εφορμά για νέες δηλώσεις. Το γεροντάκι όμως ή ο μεσήλικας ή ο νέος που παρακολουθεί το θέαμα του καταρρακωμένου ανθρωπισμού ξεπαγιάζοντας τυλιγμένος σε κουβέρτες τι είναι; Μην τα μπερδεύετε, αγαπητοί αναγνώστες. Αυτό είναι θέμα οικονομίας. Και πόσα κτίρια στην Αθήνα φέτος δεν έβαλαν πετρέλαιο; Και σε πόσα ανάβει μία ώρα ανά εικοσιτετράωρο η κεντρική θέρμανση, οπότε αντιμετωπίζουν με ίδια μέσα τον παγετό; Μα θα μου πείτε υπάρχουν και τα ηλεκτρικά καλοριφέρ, οι θερμοσυσσωρευτές, τα κλιματιστικά. Και τι θα γίνει όταν έρθει ο λογαριασμός του ηλεκτρικού σε όσους επιβιώσουν; Δεν θα έχουν να τον πληρώσουν και θα τους κόψουν το ηλεκτρικό.

Και κάπου εδώ ο ανθρωπισμός αγγίζει τα όριά του και περνάμε στην περιοχή της υποκρισίας, της σκέτης υποκρισίας. Η ελληνική πολιτεία δεν μπορεί να εξασφαλίσει στους πολίτες της ούτε καν το επίπεδο της «κοινής ευπρέπειας», της οργουελικής common decency. Και δεν μιλάμε για τον καθαγιασμένο από τον αριστερό λυρισμό «λαό» – κάποτε πρέπει να μας πουν ποιους ακριβώς εννοούν όταν μιλούν για «λαό». Μιλάμε για ανθρώπους αν όχι ευκατάστατους, τουλάχιστον μέλη της μεσαίας τάξης. Αυτής που έζησε στα χρόνια της ευμάρειας και τώρα διαπιστώνει ότι το φαλιρισμένο Δημόσιο της αρπάζει το στοιχειώδες, την ουσία της ζωής της. Και το χειρότερο: δεν μιλάει κανείς γι’ αυτό. Δεν θεωρείται καν είδηση, ούτε άξιο σχολιασμού.

Η απώλεια της κοινής ευπρέπειας είναι ό,τι πιο κοινότοπο στην Ελλάδα του 2017.

Μια «κρίση» που έκλεισε το έβδομο έτος της ηλικίας της παύει να είναι κρίση. Διότι η κρίση σημαίνει κάτι το έκτακτο, κάτι που διακόπτει την κανονικότητα της ζωής. Επτά χρόνια μετά, η κρίση είναι καθεστώς. Οι συνθήκες που δημιουργήθηκαν ορίζουν την κανονικότητα. Ο,τι καλύτερο για τους αντιευρωπαϊστές που μας κυβερνούν. Κι αν συμβιβάζονται για να κερδίσουν χρόνο και να παραμείνουν όσο περισσότερο γίνεται στην εξουσία, αυτό το κάνουν για να φτάσουν την ελληνική κοινωνία στο σημείο όπου η απώλεια των συνθηκών που εξασφαλίζουν την «κοινή ευπρέπεια» όχι μόνον θα έχει γίνει συνήθεια, αλλά θα θεωρείται και φυσιολογική. Και η απόσταση που χωρίζει την Αθήνα από το Καράκας θα μικρύνει ακόμη περισσότερο.

Υπάρχουν και χειρότερα. Επί Τσαουσέσκου απαγορευόταν στα διαμερίσματα η θερμοκρασία να υπερβαίνει τους 13 βαθμούς Κελσίου.

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ