Η Αστυνομία έχει σαπίσει ηθικά από την κορυφή μέχρι τη βάση

Η Αστυνομία έχει μετατραπεί σε σώμα πραιτωριανών του πολιτικού συστήματος. Έχει καταντήσει να είναι απλώς μία ένοπλη συντεχνία του στενού δημόσιου τομέα που εκμεταλλεύεται τη θέση της για να υπερασπιστεί τη χειρότερη και πιο προδοτική κυβέρνηση όλων των εποχών, απλώς και μόνο για να εξασφαλίσει μερικά οικονομικά ανταλλάγματα.

 Μέχρι πριν λίγους μήνες ήμουν κι εγώ της άποψης ότι είναι κατακριτέες οι επιθέσεις των αναρχικών κατά της αστυνομίας, ότι ήταν ακατανόητη η ανοχή απέναντι στην παραβατικότητα, ότι φαινόμενα όπως το...
άβατο των Εξαρχείων, η κακοποίηση της έννοιας του πανεπιστημιακού ασύλου και γενικά η μη επέμβαση της αστυνομίας για την αποκατάσταση της τάξης οφείλονταν σε ένα αόρατο χέρι που δεν άφηνε τους αστυνομικούς να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Ίσως επειδή είμαι κι εγώ γιος αστυνομικού και έχω μεγαλώσει από παιδί μέσα στα αστυνομικά τμήματα γνωρίζοντας τις μεγάλες προσωπικές και οικογενειακές θυσίες που απαιτεί αυτή η υπηρεσία (άλλαξα 3 φορές τόπο κατοικίας και σχολείο όταν ήμουν μικρός λόγω των μεταθέσεων του πατέρα μου), έβλεπα ανέκαθεν την αστυνομία με συμπάθεια και πίστευα ότι γενικά θέλει και μπορεί να επιβάλλει την τάξη αλλά εμποδίζεται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις.

Όλα αυτά μέχρι εκείνη τη μέρα που είδα στην τηλεόραση ειρηνικούς διαδηλωτές για τη Μακεδονία στη ΔΕΘ να υφίστανται άγριο ξυλοδαρμό από τα ΜΑΤ, μικρά παιδιά να δέχονται επίθεση με χημικά, και αστυνομικούς αλήτες να φωνάζουν προς τον απλό κόσμο «καλά κάνει και σας γαμάει ο Τσίπρας, κωλοβούλγαροι!». Τότε κατάλαβα ότι η αλήθεια ήταν μπροστά στα μάτια μας τόσα χρόνια αλλά για διάφορους λόγους δεν θέλαμε να τη δούμε. Αναρχικοί και αστυνομικοί είναι σήμερα στην πραγματικότητα υπάλληλοι του ίδιου αφεντικού - της Κυβέρνησης. Το μόνο που ενδιαφέρει τους αστυνομικούς είναι να τσεπώσουν τα αναδρομικά, να πιάσουν ένα καλό πόστο, να αποσπαστούν στη φύλαξη ενός σημαντικού στόχου για να κάνουν χαλαρή υπηρεσία (όλοι θυμόμαστε την άθλια εικόνα του αστυνομικού με το T-shirt που παρακολουθούσε απαθής τον «Ρουβίκωνα» να καταστρέφει τη σκοπιά του μπροστά στην πρεσβεία του Ιράν) και γενικά το στενό προσωπικό τους συμφέρον. Δεκάρα τσακιστή δεν δίνουν για τη φύλαξη της περιουσίας και της ζωής των πολιτών, για την εκτέλεση του καθήκοντός τους ή πολύ περισσότερο για την πατρίδα που υπηρετούν και τους πληρώνει. 

Θα πει βέβαια κανείς, «μα δεν είναι σωστό να γενικεύουμε και να κακοχαρακτηρίζουμε την Αστυνομία εξαιτίας ενός μεμονωμένου επεισοδίου σαν αυτό που συνέβη στη ΔΕΘ». Θα συμφωνούσα με αυτή την άποψη αν οι τραμπούκοι αστυνομικοί που έβριζαν χυδαία τους διαδηλωτές καταγγέλλονταν και απομονώνονταν αμέσως από τους συναδέλφους τους για την απαράδεκτη συμπεριφορά τους, και αν αποτάσσονταν ατιμωτικά από το σώμα με απόφαση της φυσικής και πολιτικής ηγεσίας τους. Έτσι θα αντιδρούσε απέναντι σε μερικά αποβράσματα που βρίσκονταν στις τάξεις της μία αστυνομία που σέβεται τη στολή της και την αποστολή της. Ωστόσο, οι δράστες του επεισοδίου όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν παραδειγματικά, αλλά έτυχαν και της πλήρους κάλυψης των συναδέλφων τους και των ανωτέρων τους. Ούτε κλήθηκαν ποτέ να λογοδοτήσουν, ούτε πετάχτηκαν με κλωτσιές έξω από την υπηρεσία τους αλλά φυγαδεύτηκαν κρυφά πίσω στην Αθήνα χωρίς να έχουν καμία επίπτωση.

Αυτό φανερώνει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η αστυνομία έχει σαπίσει ηθικά από την κορυφή μέχρι τη βάση, ότι δεν τιμά τη στολή που φέρει και ότι έχει μετατραπεί σε σώμα πραιτωριανών του πολιτικού συστήματος. Έχει καταντήσει να είναι απλώς μία ένοπλη συντεχνία του στενού δημόσιου τομέα που εκμεταλλεύεται τη θέση της για να υπερασπιστεί τη χειρότερη και πιο προδοτική κυβέρνηση όλων των εποχών, απλώς και μόνο για να εξασφαλίσει μερικά οικονομικά ανταλλάγματα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που στο πρόσφατο αιματηρό επεισόδιο της 28ης Οκτωβρίου η ελληνική αστυνομία συμμετείχε πρόθυμα στην αλβανική προπαγάνδα σπίλωσης του νεκρού Κωνσταντίνου Κατσίφα με συκοφαντίες για εμπόριο ναρκωτικών και τρομοκρατία, ώστε να πείσει την ελληνική κοινή γνώμη πως καλά του έκαναν οι Αλβανοί και τον δολοφόνησαν εν ψυχρώ.

Οι συγκρούσεις αναρχικών και αστυνομικών είναι για τα μάτια του κόσμου, για να αποπροσανατολίζεται η μάζα, για να αμβλυνθούν τα αντανακλαστικά μας και να συνηθίσουμε την ηθική παρακμή μας. Είναι σαν να προσποιούνται ότι παίζουν ντέρμπι δύο ποδοσφαιρικές ομάδες που ανήκουν στον ίδιο πρόεδρο. Όλα στημένα, και όλα σε βάρος του ανίδεου απλού κοσμάκη. Αυτό αποδείχτηκε περίτρανα πριν λίγες μέρες όταν μέλη του Ρουβίκωνα έκαναν έλεγχο σε δύο αστυνομικούς με πολιτικά που βρίσκονταν έξω από σπίτι συντρόφου τους, και τους υποχρέωσαν μάλιστα να τους δείξουν τις αστυνομικές τους ταυτότητες. Τους προειδοποίησαν να μην ξανατολμήσουν να πλησιάσουν σπίτια μελών της οργάνωσης φορώντας πολιτικά διότι «μπορεί να γίνει κανένα ατύχημα». Τι είδους ατύχημα εννοούν τα παλικάρια του «Ρουβίκωνα», δεν το διευκρίνισαν. Θα βγουν μήπως με όπλα για να πυροβολήσουν τους αστυνομικούς; Απειλούν τα όργανα της τάξης; Αντί όμως να τους κόψουν αμέσως τον βήχα οι αστυνομικοί, απολογήθηκαν κιόλας (!) λέγοντας ότι «κι εμείς ενημερώνουμε για τα προβλήματά μας τους ανωτέρους μας αλλά δεν μας ακούει κανείς». Ωραίες συναδελφικές κουβέντες δηλαδή των γιαλαντζί αναρχικών με τους αστυνομικούς της πλάκας που έχουν μετατραπεί σε υπηρετικό προσωπικό των διαφόρων συλλογικοτήτων του ΣΥΡΙΖΑ.

Γι' αυτό και όποτε βλέπω ειδήσεις με επεισόδια σε βάρος αστυνομικών με αφήνουν πλέον παγερά αδιάφορο. Ας δέρνονται αλύπητα μεταξύ τους οι υπάλληλοι της Κυβέρνησης, αναρχικοί και αστυνομικοί, και ας ανοίγουν και τα κεφάλια τους. Έτσι κι αλλιώς συνάδελφοι ηθοποιοί στο ίδιο κακόγουστο θεατρικό έργο είναι. Μάλιστα στους σημερινούς αστυνομικούς μόνο η ξεφτίλα αξίζει διότι την έχουν επιλέξει συνειδητά, και δικαίως υφίστανται τις συνέπειες. Θα έπρεπε να ξέρουν ότι ο ηθικός κατήφορος, άπαξ και τον ξεκινήσει κανείς, δεν έχει τέλος. Όποτε τους βλέπω μού προκαλούν θλίψη και αποστροφή. Τα έφερε έτσι ο καιρός ώστε ένα πραγματικό γεγονός που μου διηγείτο παλιά ως ανέκδοτο ο πατέρας μου, έχει γίνει πλέον τραγικά επίκαιρο: «Ένας νέος αστυνομικός που είχε μόλις μετατεθεί σε ένα ορεινό χωριό με λίγους κατοίκους, αποφασίζει να κάνει την πρώτη μέρα μία βόλτα για να εξοικειωθεί με την περιοχή και να γνωριστεί και με τους κατοίκους. Κάποια στιγμή συναντά μία γριούλα και αφού τη χαιρετάει τη ρωτάει: "Γιαγιά, όλα καλά; Πώς είναι τα πράγματα στο χωριό;". Και εκείνη του απαντάει: "Καλά είναι τα πράγματα παιδάκι μου. Καναδυό παλιόπαιδα είχαμε στο χωριό αλλά πέρασαν στην αστυνομία κι έφυγαν, κι έτσι ησυχάσαμε"»


Stirlitz