Ένα σύνταγμα του ελληνικού στρατού βρίσκεται έξω από τη Θεσσαλονίκη. Είναι η εμπροσθοφυλακή του στρατεύματος που ανεβαίνει νικηφόρο στη Μακεδονία.
Οι Κομιτατζήδες έχουν εγκαταλείψει τα πόστα τους έξω από την πόλη και ο τουρκικός στρατός...
οπισθοχωρεί άταχτα, αφήνοντας τη Θεσσαλονίκη σχεδόν αφύλακτη.
Ο Συνταγματάρχης σφίγγει τη γροθιά του και δε μπορεί να πιστέψει τη διαταγή που κατέφθασε από τους ανωτέρους του. Το σύνταγμα έχει σταματήσει κοντά στη Σίνδο και δεν πρέπει να προχωρήσει άλλο, για να περιμένει το διάδοχο του θρόνου, Κωνσταντίνο, τον Αρχιστράτηγο της εκστρατείας. Έπρεπε να μπουν στην πόλη με επικεφαλής τον Πρίγκιπα. Η πόλη είναι μπροστά τους, έπειτα από τόσες μάχες. Ο δρόμος είναι ανοιχτός, οι κάτοικοι έχουν ξεσηκωθεί, οι Τούρκοι φεύγουν, κι αυτοί πρέπει να περιμένουν τον Κωνσταντίνο. [...]
Κάποια μυστική συμφωνία, ανάγκαζε τον Ελληνικό Στρατό να μοιραστεί την είσοδο στη Θεσσαλονίκη μαζί με τα ξένα στρατεύματα. Και οι Βούλγαροι πιθανώς να ακολουθούσαν κάποιο σχέδιο της Ευρώπης, που επηρέαζε τα πράγματα στη Βουλγαρία, έχοντάς τη δεμένη από τη συνθήκη που της έδωσε τα εδάφη της. [...]
Έπρεπε να περιμένουν. Ο Διάδοχος θα έφτανε αύριο. Το ίδιο και οι Βούλγαροι... Ο Συνταγματάρχης βημάτιζε από σκιά σε σκιά, και δε μπορούμε να ξέρουμε τι σκεφτόταν... Οι στρατιώτες χοροπηδούσαν από την αγωνία και την αγανάκτηση... Πέρα η Θεσσαλονίκη περίμενε με ιστούς χωρίς σημαίες.
... Μια παράξενη λάμψη εμφανίστηκε στο βλέμμα του αξιωματικού. Αναπήδησε και κάλεσε τους στρατιώτες να συνταχτούν. Ανεβηκε στο άλογό και έβγαλε το σπαθί του (ένα μακρύ σπαθί, με ένα δικέφαλο αετό στη λαβή του, που σήμερα σκουριάζει σε κάποιο μπαούλο)... Σήκωσε το χέρι του και έδειξε προς τα τείχη της πόλης: "Εκεί... τον βλέπετε τον Αϊ-Δημήτρη; -Tον βλέπετε ρε;"
-Πολλές μικρές λάμψεις φάνηκαν και στα βλέμματα των στρατιωτών: "Toν βλέπουμε κύριε Συνταγματάρχα!... τον βλέπουμε". Κοιτάξτε τον, που καλπάζει πάνοπλος πάνω στα τείχη και κονταρίζει τους Τούρκους... Κοιτάξτε, εκεί που μας καλεί να πάρουμε την πόλη!!. "Έγινε Θαύμα!", φωνάζουν οι φαντάροι. "Ο Θεός μας καλεί να πάρουμε την πόλη..." Ο Συνταγματάρχης σηκώνει το σπαθί ψηλά: "Θ 'αφήσουμε τον Άγιο να πολεμά μόνος του τους Τούρκους;"
Όταν έφτασε το στράτευμα την άλλη μέρα, ο Ελληνικός Στρατός είχε ήδη πάρει τη Θεσσαλονίκη κι όταν έφτασαν οι Βούλγαροι, βρήκαν τις ελληνικές σκοπιές να τους χαιρετούν. Το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου, ανήμερα του Αγίου Δημητρίου, ο Χασάν Ταξίν πασάς υπογράφει την παράδοση της πόλης στον Κωνσταντίνο.
Από τότε, οι περισσότεροι νομίζουν πως ο Άγιος Δημήτριος είναι ο πολιούχος Άγιος και προστάτης της πόλης, επειδή τη μέρα της γιορτής του υπογράφθηκε η παράδοση. Κάπου όμως, υπάρχουν μερικές εικόνες, που τον δείχνουν να καλπάζει πάνω στα τείχη, με το δόρυ υψωμένο.
Η Μυστική Επέτειος της Απελευθέρωσης της πόλης, γιορτάζεται μια μέρα νωρίτερα από τους λίγους που γνωρίζουν μικρές ιστορίες χαμένες στο Χρόνο.
Ο Συνταγματάρχης ανακρίθηκε από τους στρατηγούς, γιατί είχε παραβεί την διαταγή της αναμονής. Όλοι οι στρατιώτες τον υποστήριξαν ως μάρτυρες του οράματος. Χτύπησε τη γροθιά του στο τραπέζι:
"Σε ποιόν έπρεπε να υπακούσω;... στον Αρχιστράτηγο ή στο Θεό; Κι έτσι τη γλύτωσε...
(Από το βιβλίο "Μυστική Ελλάδα")
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου