Πεντάωρη εργασία στο Δημόσιο

Γ​​ια την κατάκτηση του οκταώρου στον ιδιωτικό τομέα χύθηκε αίμα. Για την ίδια κατάκτηση στο ελληνικό Δημόσιο χύθηκε πολλή μελάνη, όταν το επανακαθιέρωσε η κυβέρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου το 2011.

Πρώτη απ’ όλους η ΑΔΕΔΥ θεώρησε «πλήγμα στα δικαιώματα των δημοσίων υπαλλήλων» την...
αύξηση των ωρών εργασίας των, κατά μισή ώρα κάθε ημέρα ώστε να φτάσει στις 40 ώρες εβδομαδιαίως: «Εκτός από τις νέες δυσμενείς επιπτώσεις στο εργασιακό, οικογενειακό, κοινωνικό περιβάλλον των εργαζομένων στο Δημόσιο και των οικογενειών τους και τη νέα μείωση εισοδήματος, διευρύνει με νέους, ακραίους τρόπους, την κυβερνητική επίθεση... για την ανατροπή όσων κατακτήσεων και δικαιωμάτων έχουν απομείνει» (28.4.2011).

Αλλες πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις δεν έμειναν στις φιλολογίες περί «απαράγραπτων δικαιωμάτων» των δημοσίων υπαλλήλων να δουλεύουν λιγότερο από τους άλλους. Πέρασαν στο ψητό. Σε ανακοίνωση διαβάσαμε ότι κάθε μισάωρη αύξηση του ωραρίου εργασίας αντιστοιχεί σε μείωση μισθού 45 ευρώ από χαμένες υπερωρίες. Δι’ αυτού του τρόπου, το 2009 το κράτος μοίρασε 398 εκατ. ευρώ σε υπερωρίες των υπαλλήλων του. Όχι σε όλους. Οι ευνοημένοι του εκάστοτε συστήματος έπαιρναν και τα πιο πολλά.

Ακόμη και τώρα –μετά την ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας– δεν λείπουν οι σκανδαλώδεις εύνοιες. Η υπάλληλος της Περιφέρειας Πελοποννήσου κ. Μαρία Θελερίτη είχε αποσπαστεί στα κεντρικά γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ. Κατόπιν ως βουλευτής ήταν εισηγήτρια του νόμου Κατρούγκαλου, στον οποίο εμφιλοχώρησε μια τροπολογία διά της οποίας εδικαιούτο να λάβει 5.764 ευρώ (μεικτά) ως αμοιβή υπερωριακής απασχόλησης για την περίοδο που ήταν στην Κουμουνδούρου! Κάπως έτσι λοιπόν γίνονται οι δουλειές και κατά την πρώτη φορά, αλλά αυτή τη φορά με φιλολαϊκό προσωπείο· και όποιος πει το αντίθετο είναι «εχθρός του λαού» και «διαπλεκόμενος», τουλάχιστον.

Ο υφυπουργός Εσωτερικών Γιάννης Μπαλάφας –ο οποίος δηλώνει ότι η κυβέρνηση δεν απαρτίζεται από «τζάμπα μάγκες»– ξεκίνησε το ξήλωμα της σαραντάωρης εβδομαδιαίας εργασίας στο Δημόσιο από τους βρεφονηπιοκόμους. Το έκανε τριαντάωρο· για το καλό του λαού, βεβαίως βεβαίως. Ενός ρουσφετιού, όμως, μύρια έπονται.

Η μείωση των ωρών εργασίας στους βρεφονηπιακούς σταθμούς δημιούργησε ανυπέρβλητο πρόβλημα στους δήμους, οι οποίοι λόγω της οικονομικής κατάστασης δεν μπορούν να πληρώσουν υπερωρίες και οι βρεφονηπιακοί σταθμοί κλείνουν νωρίτερα του αναγκαίου.
Κανένα πρόβλημα για την κυβέρνηση! Το καλό το παλικάρι (της πρώτης φοράς) ξέρει κι άλλο μονοπάτι. Μειώνει και το ωράριο των δημοσίων υπαλλήλων, για να παίρνουν πιο νωρίς τα παιδιά τους από τους σταθμούς, την εύρυθμη λειτουργία των οποίων χαντάκωσε ο ίδιος! Με εγκύκλιό του διευκρινίζει ότι «ο υπάλληλος που είχε δικαίωμα να εργάζεται μία ώρα την ημέρα λιγότερο από το ισχύον ημερήσιο κανονικό ωράριο των οκτώ ωρών, δηλαδή εργαζόταν επτά ώρες ημερησίως, εφεξής πρέπει να εργάζεται πέντε ώρες ημερησίως». Τέτοια χουβαρνταλίκια η πρώτη φορά...

Είναι σίγουρο ότι το πρόβλημα θα μετακυλιστεί στις υπηρεσίες του Δημοσίου, απ’ όπου θα λείπουν οι υπάλληλοι. Αλλά ποιος νοιάζεται για τους ραγιάδες φορολογούμενους που θα ταλαιπωρούνται; Το πολύ πολύ, ο κ. Μπαλάφας μπορεί να κάνει μία ακόμη καταγγελία του μνημονίου και των ανάλγητων δανειστών, που «στραγγαλίζουν τη δημόσια διοίκηση με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές τους». Εξάλλου το παραμύθι –και οι ανερμάτιστες καταγγελίες όλου του κόσμου– είναι το μόνο κυβερνητικό έργο που έχει να επιδείξει η πρώτη φορά. Α, ναι! Και τα ρουσφέτια, όπου κι όπως μπορούν...


 Toυ Πάσχου Μανδραβέλη