Φασιστική επίθεση σε δημοσιογράφο

Καρέ καρέ περιγράφει ο Πάσχος Μανδραβέλης πως έγινε η επίθεση των ακροαριστερών και σε περιουσία του.

Όλα ξεκίνησαν την ώρα που βρισκόταν σε εξέλιξη εκδήλωση σε χώρο του Πανεπιστημίου...
Πατρών,στην οποία ήταν και ο ίδιος ομιλητής.

Μια ομάδα αγέλη περίπου 20 φοιτητών ακροαριστερών φασιστών, στην πλειοψηφία τους φοιτητές, μπήκαν μέσα, διέκοψαν την εκδήλωση με συνθήματα και φωνές, ενώ άρχισαν να καταφέρονται λεκτικά κατά του ίδιου του Πάσχου Μανδραβέλη.

Μετά από λίγο η ομάδα των εν λόγω φοιτητών τραμπούκων ακροαριστερών αποχώρησε και, όπως λέει ο δημοσιογράφος «ύστερα από περίπου 20 λεπτά και ενώ καθόμουν στο πάνελ των ομιλητών, με ειδοποίησαν πως κάποιοι έχουν σπάσει το παρμπρίζ αλλά και τα δυο πλαινά τζάμια των παραθύρων στο αυτοκίνητό μου».

Ο ίδιος, πάντως, είναι καλά στην υγεία του και δε δέχθηκε κάποια άλλη επίθεση.

Θύμα των επιθέσεων η Αριστερά...

Του Π. Μανδραβέλη

Το μόνο που κρατώ από τη μικρή περιπέτεια στην Πάτρα είναι η αντίδραση των φοιτητών απέναντι στους αριστεροχουλιγκάνους, που προσπάθησαν να διακόψουν την εκδήλωση με θέμα «Το Πανεπιστήμιο του Αύριο», όπως και τις αντιδράσεις ανθρώπων με τους οποίους έχω κατά καιρούς διαφωνήσει για πολλά ζητήματα.

Ολα δείχνουν ότι οι δυνάμεις της αριστερής αντίδρασης χάνουν το παιγνίδι στην κοινωνία. Μπορεί να φωνασκούν τα μπαγιάτικά τους συνθήματα, αλλά κανείς δεν τους ακούει. Το χειρότερο γι’ αυτούς είναι ότι έχουν μπει στη μέθεξη του φανατισμού και φωνασκούν ακόμη περισσότερο (κάποιες φορές, μάλιστα, βιαιοπραγούν). Ετσι, η αρχική αδιαφορία των υπολοίπων μεταμορφώνεται σε απαρέσκεια και τελικώς αηδία. Αυτό έγινε και με την «παρέμβαση» των επαναστατημένων στο Imperial College του Λονδίνου. Ακόμη κι άνθρωποι που διαφωνούν ή/και αντιπαθούν τον κ. Αδ. Γεωργιάδη είπαν «ώς εδώ».

Η Αριστερά παλεύει με τα συνθήματα του χθες. Το καλό είναι ότι όλο και λιγότεροι την παίρνουν στα σοβαρά. Το κακό όμως είναι ότι στο όνομα της «επανάστασης» αφιονίζουν ένα μικρό μέρος της νέας γενιάς το οποίο δεν θέλει να συζητήσει, δεν θέλει να ακούσει, θέλει απλώς να βουλώσει το στόμα των άλλων. Η «οργή» είναι μέρος της θεατρικής παράστασης για να αναγκάσουν τους ομιλητές να φύγουν.

Το ίδιο ακριβώς έγινε και στο αμφιθέατρο της Πάτρας. Ηρθαν καμιά εικοσαριά, άρχισαν να κρώζουν συνθήματα πριν καν ξεκινήσει η εκδήλωση. Για περίπου μισή ώρα δεν επέτρεπαν σε κανέναν να μιλήσει. Μετά, αφού οι ομιλητές δεν τους έκαναν τη χάρη να αποχωρήσουν, οι ερυθροχουλιγκάνοι έφυγαν. Είκοσι λεπτά αργότερα, κάποιος με ειδοποίησε ότι «άγνωστοι» έκαναν... θερινό το αυτοκίνητό μου.

Αυτό όμως που πρέπει να κρατήσουμε είναι η κοινωνική απαρέσκεια για τις «δυναμικές εκδηλώσεις» των αριστεροχουλιγκάνων. Τα πράγματα αλλάζουν ταχύτατα, ακόμη και στον φοιτητικό πληθυσμό. Ετσι η απαρέσκεια γίνεται σιγά σιγά δυσαρέσκεια και θα καταλήξει σε πλήρη απαξία. Αυτή η απαξία θα πλήξει όλη την Αριστερά· δυστυχώς, διότι ο τόπος χρειάζεται μια σοβαρή Αριστερά. Οπότε μπορούμε να προβλέψουμε ότι όπως μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ έλεγαν ότι αυτό «δεν ήταν πραγματικός κομμουνισμός, αλλά “κρατικός καπιταλισμός”», έτσι και μετά την απαξία κάθε Αριστεράς θα λένε ότι «αυτοί δεν ήταν πραγματικοί αριστεροί, αλλά φασίστες με κόκκινη προβιά». Δίκιο θα ’χουν αυτή τη φορά, αλλά ποιος θα τους πιστεύει;