Η τρομοκρατία έχει χρώμα και είναι κόκκινο

Ο Πρωθυπουργός στην προχθεσινή συζήτηση στην Βουλή για την Δημόσια Τάξη, προσπάθησε να διαχωρίσει πλήρως την Αριστερά από την τρομοκρατία. Επιχείρημά του, οι αγώνες που έδωσε και δίνει αυτή παράταξη για τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών και για τις ελευθερίες τους, κάτι που εξ ορισμού αποκλείει την υιοθέτηση από αυτήν τρομοκρατικών μεθόδων.

Η Αριστερά, ιστορικά, ποτέ δεν αγωνίσθηκε για τις ελευθερίες για λόγους αρχής, αλλά μόνον σαν...

τακτικό στόχο που εξυπηρετούσε την πολιτική της λειτουργία. Όταν καταλάμβανε την εξουσία φρόντιζε να τις περιορίσει αρχικά και να τις εξαφανίσει στην συνέχεια, εξουδετερώνοντας έτσι τους πολιτικούς της αντιπάλους.

Ένα από το όπλα που χρησιμοποίησε η Αριστερά στον αγώνα της για επικράτηση είναι και η τρομοκρατία, που αποτέλεσε το κύριο μέσο εξόντωσης αυτών που η θεωρία της χαρακτήρισε σαν «ταξικούς εχθρούς». Φυσικά με την πάροδο του χρόνου η φυσική εξόντωση και οι βίαιες ενέργειες προσδιόριζαν την δράση μικρών περιθωριακών ομάδων αυτού του χώρου, που οι επίσημες εκφράσεις της Αριστεράς τις καταδίκαζαν.

Στην χώρα μας, μετά την Μεταπολίτευση, οι εξτρεμιστικές ομάδες γνώρισαν μιαν άνθηση υπό την ανοχή τμημάτων της κοινοβουλευτικής Αριστεράς και των διανοούμενών της, που έβλεπαν στα πρόσωπα των δολοφόνων τους παραστρατημένους «εν όπλοις συντρόφους». Αλλά και ο κόσμος αυτού του χώρου αντιμετώπιζε με μια συγκατάβαση την δολοφονική δράση τους φροντίζοντας να βρει ελαφρυντικά στοιχεία σε αυτήν, ενοχοποιώντας πιθανολογικά τα θύματα τους. Η φράση «και αυτοί κάτι θα έκαναν για να τους σκοτώσουν», στοιχειώνει και γεμίζει ντροπή ακόμα και σήμερα ένα τμήμα του κόσμου της Αριστεράς.

Όπως και η πολύμορφη προστασία και συμπαράσταση που προσέφεραν στους τρομοκράτες, βουλευτές και στελέχη αυτού του χώρου, που δεν δίσταζαν να τους αποκαλούν «πολιτικούς κρατούμενους». Και βέβαια αυτή η αντιμετώπιση είχε σαν λογική συνέπεια να μην συγκροτηθεί καμία οργανωμένη μαζική εκδήλωση κατά της τρομοκρατίας στην χώρα μας, όταν άλλες χώρες γνώριζαν πρωτοφανείς σε όγκο εκδηλώσεις.

Αλλά στις παρυφές της ανθρωποκτόνας κόκκινης τρομοκρατίας, άνθησε και η τρομοκρατική δράση ήπιας μορφής με πρωταγωνιστές τους αναρχοαυτόνομους αντιεξουσιαστές, τους μπαχαλάκηδες, μερικοί από τους οποίους πλαισίωναν τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Η κινηματική δράση απαιτεί και προϋποθέτει πρακτικές που βρίσκονται έξω από τους θεσμικούς κανόνες του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, καθώς η ήπιας μορφής τρομοκρατία στερεί από αυτόν εναντίον του οποίου στρέφεται, την άσκηση των δικαιωμάτων του που προστατεύονται από το Σύνταγμα.

Όταν εισβάλλουν οι μπαχαλάκηδες σε μια συνέλευση ή σε μια συνεδρίαση και την διαλύουν, εκείνην την στιγμή στερούν από τους παρευρισκόμενους το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, της ελευθερίας του λόγου, της λήψης απόφασης, κλπ. Προφανώς για την ριζοσπαστική Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ αυτές είναι μορφές δράσης πλήρως αποδεκτές και γι’ αυτό φρόντισε είτε να τις αποποινικοποιήσει, είτε να προσδώσει σε αυτές πλημμεληματικό χαρακτήρα, αφήνοντας ουσιαστικά ελεύθερους τους φυσικούς αυτουργούς να συνεχίσουν την τρομοκρατική δράση τους.

Η περίπτωση του «Ρουβίκωνα» είναι χαρακτηριστική. Ενώ έχουν ταυτοποιηθεί και συλληφθεί οι περισσότεροι από αυτήν την ομάδα, εν τούτοις κυκλοφορούν ελεύθεροι γιατί η δράση τους έχει πλημμεληματική μορφή, όπως νομοθέτησε ο Παρασκευόπουλος.

Η σχέση της Αριστεράς με την τρομοκρατία -μετά την Μεταπολίτευση- βαρύνει όχι μόνον τις ηγεσίες της, αλλά και ένα τμήμα του κόσμου που την ακολουθεί, καθώς η επιεικής αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου και των δραστών του, εκπορεύεται από την ίδια την κοσμοθεωρία που από κοινού ασπάζονται.

Του Σάκη Μουμτζή

liberal.gr