Ο Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων και το μουσείο Ν. Μπελογιάννη

Το πατρικό σπίτι του Ν.Μπελογιάννη, στην Αμαλιάδα, μετατράπηκε σε μουσείο με δαπάνες, κυρίως, της Βουλής των Ελλήνων. Ο Μπελογιάννης ήταν για τον κόσμο της Αριστεράς ένας ήρωας που έδωσε και την ζωή του για το κόμμα. Για τους υπόλοιπους Έλληνες, τους πολλούς, ήταν ένας από τους ηθικούς αυτουργούς των σφαγών στην Νοτιοδυτική Πελοπόννησο τον Σεπτέμβριο του 1944 και ένας κατάσκοπος, για τα σοβιετικά συμφέροντα, που ήρθε παράνομα στην Ελλάδα το 1950 για να συντονίσει την δράση των ασυρμάτων του ΚΚΕ. Είναι λογικό η κάθε πλευρά να έχει την οπτική της.

Όμως, ο Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων...

έχει έναν θεσμικό-υπερκομματικό ρόλο. Μπορεί να προέρχεται από έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, αλλά από την στιγμή που αναλαμβάνει αυτό το αξίωμα εκπροσωπεί και εκφράζει έναν πολιτειακό θεσμό. Τον τρίτο τη τάξει. Ως εκ τούτου, βρίσκεται έξω από τις αντιπαραθέσεις και έχει βγάλει τις κομματικές παρωπίδες.

Συνεπώς, η μετατροπή του πατρικού σπιτιού του Ν.Μπελογιάννη σε μουσείο με χρήματα της Βουλής, είναι μια πέρα για πέρα αντιδεοντολογική πράξη. Θα μπορούσαν να το κάνουν το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ με δικά τους χρήματα, και ουδείς θα έλεγε το παραμικρό. Είναι ο ήρωας τους.

Βέβαια, ο Ν.Βούτσης δεν είναι η πρώτη φορά που παρεκτρέπεται. Πριν από λίγες μέρες μίλησε σε κομματική εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ, σαν να μην υπήρχαν άλλα στελέχη να κάνουν αυτήν την δουλειά, και, κατά γενικήν ομολογία, δεν είναι και ιδιαίτερα αμερόληπτος ως Πρόεδρος της Βουλής.

Ας αναλογισθεί ο αναγνώστης ανάλογο σκηνικό με κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Ο «νεοδημοκράτης» Πρόεδρος της Βουλής να χρηματοδοτεί μνημείο στην μνήμη της Ε.Παπαδάκη ή του Κίτσου Μαλτέζου. Θα ξεσηκωνόταν όλο το σύστημα της Αριστεράς. Πολιτικοί διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, θα εξεγείρονταν για την αναμόχλευση των παθών. Θα αποκαλούσαν την εγκαινίαση του μνημείου «γιορτή μίσους.» Και στην συνέχεια το έργο θα το αναλάμβαναν οι «γνωστοί-άγνωστοι».

Να σημειώσω, πως στο καθεστώς της φιλελεύθερης μεταπολιτευτικής δημοκρατίας προβλήθηκε το 1980 η ταινία του σκηνοθέτη Ν.Τζίμα, «ο άνθρωπος με το γαρύφαλο», που αναφερόταν στην σύλληψη, στην δίκη και στην εκτέλεση του Ν.Μπελογιάννη. Μια ταινία με έντονο το προπαγανδιστικό στοιχείο, που έκανε και ρεκόρ εισιτηρίων.

Λίγα χρόνια μετά, το 1986, πάλι σε καθεστώς φιλελεύθερης δημοκρατίας, ερυθροτραμπούκοι, ματαίωσαν την προβολή της ταινίας «Ελένη»* που εξιστορούσε την τύχη απλών ανθρώπων, χωρικών, που εκτελέστηκαν από τον στρατό του ΚΚΕ στην Μουργκάνα το 1948.

Θα μου πει ο καλοπροαίρετος αναγνώστης, αυτό που είπε ο Π.Κανελλόπουλος, στην ομιλία του στην Βουλή για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης : «ο καθένας στο καντήλι του.» Κάθε σώφρων άνθρωπος συμφωνεί, υπό την προϋπόθεση πως θα είναι δυνατόν να καίνε και τα δύο καντήλια.

Το δε επίσημο κράτος, με τους θεσμούς του που εκφράζουν όλους τους Έλληνες και όλο το Έθνος, οφείλει να μένει αμέτοχο από παρόμοιες εκδηλώσεις μνήμης.

* Την ταινία «Ελένη» την σκηνοθέτησε ο διάσημος σκηνοθέτης Πήτερ Γέιτς και πρωταγωνιστούσε ο Τζών Μαλκοβιτς. Η κυβέρνηση του Α.Παπανδρέου δεν έδωσε την άδεια η ταινία να γυριστεί στην Ελλάδα, και γι΄αυτό γυρίστηκε στην Ισπανία. Ποτέ δεν προβλήθηκε από την Ελληνική τηλεόραση.

Του Σάκη Μουμτζή / liberal.gr