Γιατί απέτυχε το ΚΚΕ στον Συμμοριτοπόλεμο

Σαν σήμερα, πριν από 68 χρόνια, στις δέκα η ώρα το πρωί, και ο τελευταίος αντάρτης εγκατέλειπε το Ελληνικό έδαφος. Το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ που συνεδρίασε στις 28 Αυγούστου, αποφάσισε οι ανταρτικές δυνάμεις να περάσουν στο Αλβανικό έδαφος, γιατί ήταν θέμα ωρών η περικύκλωσή τους.

Η εκκένωση του Ελληνικού εδάφους είχε προγραμματιστεί να αρχίσει το βράδυ της 29^ης Αυγούστου και να έχει τερματιστεί μέχρι το ξημέρωμα της 30^ης, πριν αρχίσει να επιχειρεί η αεροπορία.

Επειδή όμως ο όγκος των ανταρτικών δυνάμεων ήταν μεγάλος και στις τάξεις του υπήρχαν τραυματίες, ηλικιωμένοι και γυναικόπαιδα, καθυστέρησε η αποχώρηση τους, με αποτέλεσμα από τις 6 το πρωί να πολυβολείται η πορεία από τα αεροπλάνα των Εθνικών δυνάμεων.

Έτσι έληξε ο αιματηρός Εμφύλιος πόλεμος, που ουσιαστικά άρχισε την άνοιξη του 1943. Αναμφίβολα, κάθε εμφύλιος πόλεμος είναι ένα καταστροφικό γεγονός για την χώρα που τον υφίσταται. Αναμφίβολα όμως, από την στιγμή που καθίσταται αναπόφευκτος, γίνεται η αξιολόγηση  των διακυβεύσεων του και ο καθένας επιλέγει πλευρά. Υπάρχουν δε, νικητές και ηττημένοι. 

Η νίκη των Εθνικών δυνάμεων, στην προκειμένη περίπτωση, σήμαινε, πρώτον, την παραμονή της χώρας μας στον κόσμο των Δυτικών Δημοκρατιών και, δεύτερον, στην διαφύλαξη της εδαφικής ακεραιότητας της. 

Γιατί αυτές ήταν οι δύο διακυβεύσεις του Ελληνικού Εμφυλίου πολέμου. Οι  κομμουνιστές επεδίωκαν την ένταξη της Ελλάδος στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο, και στην συνέχεια, όπως είπε ο Τίτο στον Α. Τζήμα «το Μακεδονικό ζήτημα θα λυθεί στο πλαίσιο των σοσιαλιστικών Βαλκανίων».

Άλλωστε, δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός πως το, Γιουγκοσλαβικής εμπνεύσεως, «Σχέδιο Λίμνες», που εγκρίθηκε από την Γ΄Ολομέλεια του ΚΚΕ τον Σεπτέμβριο του 1947, απέβλεπε ουσιαστικά στην απόσπαση της Β.Ελλάδος από τον Εθνικό κορμό. 

Γιατί απέτυχε; Γιατί δεν μπόρεσε ο στρατός του ΚΚΕ να συγκεντρώσει  50.000 μαχητές, όπως προέβλεπε το σχέδιο. Και γιατί δεν μπόρεσε να τους συγκεντρώσει; Γιατί ο Ελληνικός λαός απεχθανόταν τον κομμουνισμό. Δεν ήθελε να στρατευθεί στις τάξεις του. 

Απόδειξη το γεγονός, πως οι κάτοικοι των χωριών και των πόλεων που καταλάμβαναν οι αντάρτες, τους αντιμετώπιζαν ως πλιατσικολόγους –επιδρομείς και όχι ως απελευθερωτές. Δεν έβγαιναν στους δρόμους να τους υποδεχθούν με κόκκινες σημαίες, αλλά κλειδώνονταν στα σπίτια τους και κρυβόταν στα υπόγεια τους, για να μην εκτελεσθούν, ή «στρατολογηθούν», ή συλληφθούν ως όμηροι. 

Κανένας «επαναστατικός» στρατός δεν μπορεί να κερδίσει έναν Εμφύλιο πόλεμο, αν δεν έχει τον λαό με το μέρος του. Αυτό δείχνει η Ιστορία. Και αυτό έγινε και στην Ελλάδα.  

Ακόμα και οι ίδιοι οι κομμουνιστές δεν ήθελαν να βγουν στο βουνό να πολεμήσουν και προτίμησαν τις εξορίες και την Μακρόνησο. Δυσάρεστες αλήθειες για τους Αριστερούς, αλλά είναι αλήθειες.

Οι νικητές του Εμφυλίου πολέμου, δηλαδή όλες οι πολιτικές δυνάμεις πλην του ΚΚΕ—που εκπροσωπούσαν το 85-90% του Ελληνικού λαού—είδαν στο βάθος του χρόνου να δικαιώνονται για την νίκη τους στον Εμφύλιο πόλεμο. 

Η Ελλάδα: 1) παρέμεινε στον Δυτικό κόσμο, και η ένταξη της σε αυτόν ολοκληρώθηκε το 1979, 2) είχαμε το πολίτευμα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, με όλες τις ασθένειες που κουβαλούσε λόγω του Εμφυλίου, αλλά που τελικά οδήγησαν, μέσα από την λάβα της δικτατορίας, στην εγκαθίδρυση, το 1974, μιας σύγχρονης Δημοκρατίας. Και, 3) το 1989 με την κατάρρευση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, οι νικητές είδαν τις ιδέες για τις οποίες πολέμησαν να δικαιώνονται και οικουμενικά. Γιατί διαφορετικά, θα είχαμε « δυό γενιές χαμένες πίσω, δυστυχώς». 

Ας αναλογισθεί  λοιπόν,ο αναγνώστης τι θα γινόταν αν επικρατούσε ο στρατός του ΚΚΕ, και ας αισθάνεται μιαν απέραντη ευγνωμοσύνη γι΄αυτούς που κράτησαν την Ελλάδα όρθια. 

Άλλωστε, όταν οι ηττημένοι γιορτάζουν την ήττα τους, τι πρέπει να κάνουν οι νικητές για την νίκη τους; Ο μονομερής κατευνασμός και η αυτολογοκρισία, είναι οι χειρότερες επιλογές.

Άρθρο του 2018:

Εμφύλιος πόλεμος: Πώς ηττήθηκαν οι νικητές

Σήμερα γιορτάζουμε τα 69 χρόνια από την λήξη του Εμφυλίου πολέμου. Δεν χρησιμοποιώ τυχαία το ρήμα «γιορτάζουμε». Σαν σήμερα η Ελλάδα παρέμεινε στον ελεύθερο κόσμο, χωρίς απώλεια εδάφους. Και πρέπει να γιορτάζει και το μεγαλύτερο τμήμα της Αριστεράς, γιατί χωρίς καμιά αμφιβολία τα περισσότερα στελέχη της θα σάπιζαν στα γκούλαγκ και στα ψυχιατρεία, αν είχαν νικήσει οι κομμουνιστές. Θα είχαν το τέλος του Καραγιώργη.

Καλόν ήταν βεβαίως η αδελφοκτόνα σύρραξη να μην ξεσπάσει. Καλόν θα ήτο η σταλινική ηγεσία του ΚΚΕ να μην εργαλειοποιούσε τον αντιστασιακό αγώνα για να προωθήσει την προλεταριακή επανάσταση. Και να μην ενέτασσε τους σχεδιασμούς της στους σχεδιασμούς του παγκόσμιου καθοδηγητικού κέντρου.

Ομως αυτές είναι υπερβάσεις που δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν, γιατί δεν το επέτρεπε η ιδεολογική φυσιογνωμία ενός κόμματος της Τρίτης Διεθνούς.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Όταν η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού αντιλήφθηκε την διακύβευση του Εμφυλίου πολέμου—που δεν ήταν άλλη από την απόσπαση εθνικού εδάφους—συσπειρώθηκε, και στα πεδία των μαχών κράτησε την πατρίδα μας όρθια και ενωμένη.

Οι κομμουνιστές ηττήθηκαν γιατί ο Ελληνικός λαός δεν τους ήθελε. Οι κομμουνιστές ηττήθηκαν γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των αριστερών πολιτών δεν ήθελε αυτήν την αδελφοκτόνο σύρραξη και δεν ανέβηκε στο βουνό. Προτίμησε την Μακρόνησο.

Οι νικητές ήταν οι πάρα πολλοί. Η διάταξη των δυνάμεων τους άρχιζε από την μοναρχική Δεξιά και κατέληγε στις παρυφές της Αριστεράς. Βασικός πυλώνας αυτού του συνασπισμού που εξέφραζε το 85-90% του λαού ήταν τα δύο μεγάλα κόμματα. Το Λαϊκό και των Φιλελευθέρων. Πρωθυπουργός δε από τον Σεπτέμβριο του 1947 έως τον θάνατο του ( Ιούνιο 1949), ήταν ο Θ.Σοφούλης.

Αμέσως μετά την νίκη του Ελληνικού Στρατού, και ενώ το ΚΚΕ δήλωνε από την Αλβανία πως έχει το όπλο παρά πόδα, διενεργήθησαν βουλευτικές εκλογές ( 5 Μαρτίου 1950) στις οποίες συμμετείχε και η Αριστερά. Βέβαια, το ΚΚΕ είχε τεθεί εκτός νόμου από τον Δεκέμβριο του 1947. Και δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Και βέβαια χιλιάδες κομμουνιστές ήταν φυλακισμένοι και εξόριστοι. Και δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Ολοι αυτοί πλήρωναν το τίμημα της ήττας τους. Πλήρωναν το τίμημα της τυχοδιωκτικής πολιτικής της ηγεσίας τους. Πλήρωναν –κάποιοι άδικα—τα εγκλήματα που είχαν διαπράξει από το 1943 ως το 1949.

Στην δεκαετία του 1950 είχαμε την καλύτερη δυνατή δημοκρατία που μπορούσαμε να έχουμε, μερικά χρόνια μετά την λήξη ενός εμφυλίου πολέμου με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, εκατοντάδες χιλιάδες σακατεμένους, με κατεστραμμένες περιουσίες και υποδομές. Με έναν «βιωμένο» αντικομμουνισμό να αναδύεται από την βάση της Ελληνικής κοινωνίας.

Όσοι μέμφονται την συμπεριφορά των νικητών απέναντι στους ηττημένους στην δεκαετία του 50, παραγνωρίζουν το κλίμα που περιέγραψα. Έτσι, θυματοποίησαν και στην συνέχεια ηρωοποίησαν ανθρώπους που έστρεψαν τα όπλα κατά της πατρίδας τους. Που αγωνίσθηκαν για τον εδαφικό διαμελισμό της.

Και μέσα σε αυτούς που αισθάνονται «άβολα» γι΄αυτήν την περίοδο βρίσκονται πολίτες που ανήκουν ιδεολογικά στο μπλοκ των νικητών. Πιθανόν δεν αντιλήφθηκαν το μέγεθος της διακύβευσης του Εμφυλίου πολέμου και αποστείρωσαν την σκέψη τους από το κλίμα της εποχής.

Κάπως έτσι οι νικητές του πολέμου έβαλαν τα θεμέλια της αμφισβήτησης της νίκης τους. Κάπως έτσι έδωσαν το περιθώριο στους ηττημένους να αισθάνονται υπερήφανοι για την ήττα τους.

Ενώ τέτοια ώρα, στις 29 Αυγούστου 1949, οι πανηγυρικές φωτιές στις κορυφές του Γράμμου δήλωναν την νίκη του Ελληνικού Στρατού και το τέλος του Εμφυλίου πολέμου, την ίδια ημέρα 69 χρόνια μετά, αγωνιζόμαστε να ανασυνθέσουμε την ιστορία του, που έχει παραχαραχθεί από την Αριστερά.

Του Σάκη Μουμτζή / liberal.gr

Κατεβάστε ~ 1946-1949 οι μεγάλες μάχες του Εμφυλίου Πολέμου (Ελλήνων Ιστορικά)

Κατεβάστε το αρχείο σε μoρφή pdf & 156 σελίδες με πλούσιο φωτογραφικό υλικό από εδώ.