Με αφορμή τον ανεκδιήγητο Υπουργό Παιδείας Ν. Φίλη και το μένος που έδειξε κατά των μαθητών που συμμετέχουν σε διαδηλώσεις κατά των hot spots στα νησιά, θυμήθηκα μία ιστορία που μου έχει διηγηθεί ο πατέρας μου και σχετίζεται με τα μαθητικά του χρόνια, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’50. Άλλωστε κάπου εκεί γυρίζουν την Ελλάδα οι... Φίληδες. Πιθανώς πολλοί από εσάς φίλες και φίλοι αναγνώστες του Capital.gr να έχετε ακούσει ιστορίες από τους γονείς ή από τους παππούδες, ανάλογα με την ηλικία του καθενός. Ήταν λοιπόν τότε στα μέσα της δεκαετίας του ’50 που ο πατέρας μου έκανε την ιδιαίτερα τολμηρή για την μετεμφυλιακή επαρχιώτικη τότε Ελλάδα, να θελήσει να δει ένα έργο στον κινηματογράφο. Παρέα με δύο συμμαθητές του. Το έργο όμως "Η ωραία του Πέραν" που οι έφηβοι γυμνασιόπαιδες θέλησαν να δουν, ανήκε στη σφαίρα των απαγορευμένων θεαμάτων για ασυνόδευτους μαθητές.
Για κακή τους τύχη, παρά τη σχετική μεταμφίεση με κασκέτα για να μην φαίνεται το ξυρισμένο γουλί κεφάλι, ο γυμνασιάρχης είχε την ίδια με εκείνους ιδέα. Να δει το ίδιο έργο. Και όπως αντιλαμβάνεστε δεν γλύτωσαν. Την επόμενη ημέρα στο γυμνάσιο τους περίμενε η δημόσια διαπόμπευση ως παράδειγμα προς αποφυγή, αρκετές ξυλιές με τη βέργα και η σχετική αποβολή μετά από έναν ηθικοπλαστικό εξάψαλμο που εκφώνησε ο γυμνασιάρχης. Ήταν η εποχή που οι μαθητές ξύριζαν γουλί το κεφάλι, φορούσαν ποδιά και πηλήκιο με σήμα την κουκουβάγια, έτρωγαν φάπες ή ξυλιές με την πρώτη αφορμή (καμιά σχέση με το αρχικό κολεγιακό περιβάλλον του "Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο... βεβαίως βεβαίως...") και οι αποβολές έπεφταν σύννεφο προς γνώση και συμμόρφωση.
Και βέβαια οι μαθητές όφειλαν να βρίσκονται στα σπίτια τους με το που άρχιζε να βραδιάζει δεδομένου ότι τα σουλάτσα στους δρόμους και τις πλατείες της μικρής κωμόπολης απαγορεύονταν αυστηρά... κατά την εσπέραν, όπως διέτασσε ο απόλυτος δυνάστης γυμνασιάρχης. Ο οποίος είχε εξουσίες στη μικρή τοπική κοινωνία ανώτερες και από εκείνες των χωροφυλάκων. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Και έχουν υπάρξει μεγάλες δημοκρατικές κατακτήσεις στη χώρα, εκσυγχρονισμός, εκδημοκρατισμός και πολύ πιο φιλελεύθερες νοοτροπίες. Με άλλα λόγια... πρόοδος. Και ευτυχώς σήμερα οι μαθητές δεν κινδυνεύουν με αποβολή όταν πηγαίνουν στο σινεμά ή όταν βγαίνουν βόλτες. Βεβαίως, ίσως ορισμένα πράγματα να έχουν φτάσει στο... άλλο άκρο, αυτό όμως είναι μία άλλη κουβέντα.
Έρχεται λοιπόν τώρα ο υπουργός Παιδείας, ο κ. Φίλης και προσπαθεί να γυρίσει πίσω το χρόνο δεκαετίες ολόκληρες. Τότε που ο δάσκαλος ή ο καθηγητής, επέβαλαν στους μαθητές τους κώδικες κοινωνικής συμπεριφοράς. Τι ζητά ο Φίλης; Ούτε λίγο ούτε πολύ να απαγορευτεί η συμμετοχή μαθητών σε διαδηλώσεις κατά των hot spots. Καταγγέλλει καταλήψεις και καλεί τους δασκάλους να φροντίσουν ώστε να εμπεδώσουν την εντολή αυτή οι μαθητές; Πώς άραγε; Με τιμωρίες και αποβολές; Τι πάει να πει "δεν θα επιτρέψω"; Όσο και αν διανθίζεται από συγκινητικά λογύδρια περί ουμανισμού. Άλλο να συμβουλέψω, άλλο να διδάξω, άλλο να επιβάλλω.
Αυτές είναι αυταρχικές, σταλινικές παρόλες, από έναν εμμονικό υπουργό. Και για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις. Άλλο να εμφυσήσεις σε έναν νέο συναισθήματα αλληλεγγύης και ανθρωπισμού και άλλο η επιβολή. Τι σημαίνει όμως "δεν θα επιτρέψουμε;". Και άλλο φυσικά το να βαφτίζεις εμμέσως πλην σαφώς φασίστες ή δεν ξέρω τι άλλο, όσους διαφωνούν με τις απόψεις σου. Όσους διαφωνούν με τις αποφάσεις της Πολιτείας. Αυτή η "ταυτότητα" που μπαίνει σε όσους διαφωνούν, η ταυτότητα του φασίστα, άσχετα ποιοι είναι αυτοί, αυτό είναι πέρα για πέρα φασιστικό. Ιδιαίτερα όταν δίνεις τέτοιες ταμπέλες σε μαθητές. Διαφωνείς; Είσαι... εχθρός. "Αποφασίζομεν και διατάσσομεν" που έλεγαν και οι Χουντικοί. Έλεος πια. Βεβαίως, δεν θυμάμαι τον κ. Φίλη να έχει επιδείξει την ίδια ευαισθησία σε περιπτώσεις κατά τις οποίες μαθητές ή φοιτητές συμμετείχαν σε διαδηλώσεις ή και επεισόδια με σπασμένες βιτρίνες, μολότοφ κλπ. Ή να έχει ξανακαταγγείλει πριν υπουργοποιηθεί καταλήψεις σχολρίων...
Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου