Το οδυνηρό τέλος της Αριστεράς από ιδεοληπτική ψυχονεύρωση

Η Αριστερά, όπου κι αν κυβέρνησε, ταυτίστηκε με την κολλεκτιβοποίηση των μέσων παραγωγής και την κολλεκτιβοποίηση της σκέψης των ανθρώπων. 

Το πρόβλημα της Αριστεράς ήταν και παραμένει αμιγώς ιδεολογικό. Η χειρότερη εκδοχή της Αριστεράς είναι αυτή που θέλει να κυβερνήσει μέσα σε ανταγωνιστικές καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και πιστεύει, ωστόσο, ότι μπορεί να αλλάξει την...
Ευρώπη (το κατ΄εξοχήν καπιταλιστικό κομμάτι του κόσμου, μαζί με την Αμερική) και στη συνέχεια τον κόσμο ολόκληρο. Αυτό λέγεται ιδεοληπτική ψυχονεύρωση.  Γιατί το κάνει αυτό; Αυτό το κάνει γιατί διακατέχεται από ταξικό μίσος και πιστεύει στην Χοπσιανή φυσική ισότητα των ανθρώπων. ’’Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται για να είναι ίσοι και να έχουν τα ίσα φυσικά δικαιώματα’’. Γι΄ αυτό και ενισχύει το κράτος-Λεβιάθαν και εχθρεύεται τις ιδιωτικές επιχειρήσεις και ό,τι είναι ιδιωτικό. 

Η έννοια της διαφοράς και της διαφοροποίησης των όντων στην Αριστερά είναι άγνωστη. Επιπλέον, επειδή η Αριστερά ανεβαίνει στην εξουσία μία φορά στα εκατό χρόνια και αυτό μετά από κάποιο ατύχημα, δεν αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω της, ούτε τις ενδιάθετες ψυχογενετικές ενορμήσεις των ανθρώπων. Αυτή η διανοητική αναπηρία της Αριστεράς την σπρώχνει στο να μισεί την επιχειρηματικότητα και να εξορκίζει την ελεύθερη οικονομία της αγοράς. Δύο σημαντικές συνιστώσες, που στηρίζουν τόσο την οικονομία, όσο και τους δημοκρατικούς θεσμούς της κοινωνίας. Έτσι, διολισθαίνει σε πρακτικές και μεθόδους νεο-μπολσεβίκικης εκδοχής. Καταγγέλλοντας, μονότονα,  το Κεφάλαιο και τους "κακούς" εφοπλιστές και εργολάβους και ψάχνοντας συνεχώς για "εχθρούς" μέσα και έξω από την Ελλάδα, βάζει το δέκα τοις εκατό του ελληνικού λαού να πληρώνει το ογδόντα τοις εκατό των φόρων του εθνικού εισοδήματος. Με την έννοια αυτή, κρατάει τον ελληνικό λαό σε μία μορφή "άδηλης ομηρίας", προκειμένου αυτή να νέμεται την εξουσία. 

Η σοσιαλιστική μεγαλοψυχία της Αριστεράς εξαντλείται στο να μοιράζει κουπόνια συσσιτίου και φιλοδωρήματα, να εξευτελίζει τους ανθρώπους στις ουρές για ένα κιλό πατάτες και, τελικά, να οδηγεί έναν ολόκληρο λαό στη φτώχεια και στην απόγνωση, κόβοντας συνεχώς μισθούς και συντάξεις. Η Αριστερά, περιβεβλημένη με μία εθνο-λαϊκιστική στόφα,  ποτέ δεν μπήκε στον κόπο κοντά στο "Κεφάλαιο’’ του Μάρξ να διαβάσει και το μεγάλο "Βιβλίο της Φύσης", ότι την ομορφιά στη ζωή την κάνει η διαφορά και όχι η ομοιομορφία των διαθέσεων. Η πρόοδος (όπως κι αν αυτή ορίζεται), η δημοκρατία και η ευημερία των λαών, στηρίχτηκαν  στην ανταγωνιστικότητα και στο πάθος για διάκριση, στοιχεία που είναι σύμφυτα  στην ψυχογενετική κατάσταση των ανθρώπων. Η Ελλάδα, πράγματι, σε λίγο θα θυμάται την Αριστερά ως την πιο οδυνηρή παρένθεση στην ιστορία του πολιτικού της βίου. Πρόκειται για μία τραυματική εμπειρία, που θα την θυμάται για πολλά χρόνια ο ελληνικός λαός.

Δημήτρης Τσαρδάκης, / Ομότιμος καθηγητής του πανεπιστημίου Πατρών