Η αμηχανία του κόμματος που υπερασπιζόταν δικαιώματα τρομοκρατών, να υπερασπίζεται το δικαίωμα στη ζωή ενός τραπεζίτη

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 κάθε ελληνόπουλο μεγάλωνε πιστεύοντας ότι στη χώρα του ζει σε δικτατορία. Στην προσωπική του ζωή καταπιέζεται από μια φασιστική αστυνομία. Και η Ελλάδα είναι μια υπόδουλη χώρα που αγωνίζεται ενάντια στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό. Πραγματική δικαιοσύνη θεωρούσε τα χτυπήματα της 17ης Νοέμβρη. Ανεξάρτητη δημοσιογραφία αυτή που καυτηρίαζε τα εγκλήματα των Αμερικάνων και των ισραηλινών χωροφυλάκων στην Μέση Ανατολή. Είναι το ελληνόπουλο που έμαθε να...

περιμένει υπομονετικά στο σχολικό του επειδή το κέντρο της Αθήνας είχαν αποφασίσει να κλείσουν κάποιοι και στην παιδική χαρά έμαθε να σουτάρει σε μπασκέτες καλυμμένες από graffiti, δίπλα σε κούνιες που είχαν καταστρέψει βαριεστημένοι χούλιγκαν.

Στο δρόμο προς την ενηλικίωση το ελληνόπουλο είχε μάθει να σκάει. Είχε μάθει ότι με το που αντιδρούσε στα προηγούμενα θα τον έλεγαν φασίστα. Έτσι έμαθε να αντιμετωπίζει τον Ρουβίκωνα σαν θεσμό που μπορεί να κάνει ντου στον Ιανό επειδή δεν συμφωνεί με τον Πάγκαλο. Τα τρόλεϊ σαν στόχους των αντιεξουσιαστών του Πολυτεχνείου που αν οι οδηγοί τους δεν θέλουν να τα βλέπουν να καίγονται τα βράδια δεν πρέπει να περνάνε από την Πατησίων αλλά από την Γ’ Σεπτεμβρίου. Και τα ΜΑΤ της Ιπποκράτους σαν κινούμενους στόχους του λούνα παρκ για τις μολότοφ των κουκουλοφόρων των Εξαρχείων. Το ελληνόπουλο έμαθε να είναι δειλό και να κάνει συμψηφισμούς.

Όσο αστείοι και να ήταν. Να καταγγέλλουν «αυτούς που κάψανε τον κόσμο στην Marfin» και στην ίδια αναπνοή «τους αμερικάνους που πετάγανε ναπάλμ στο Βιετνάμ». Το ελληνόπουλο του ’80, ο ενήλικας του σήμερα δεν έμαθε να κρίνει αλλά να προσπαθεί να δικαιολογήσει. Τις μολότοφ με την πυρόσβεση, την ισλαμική τρομοκρατία με τις σταυροφορίες, την τρομοκρατία με την οικονομική τρομοκρατία των τραπεζιτών.  

Αν υπάρχει ιδεολογικό φόντο στην επίθεση στον Λουκά Παπαδήμο στα δεξιά είναι μια ευνουχισμένη αστική τάξη που έμαθε να δέχεται τις πιο απίθανες εξηγήσεις της αριστεράς για τρομοκρατικές επιθέσεις. Αν υπάρχει στα αριστερά, είναι μια αντίστοιχη τάξη αστικής αριστεράς του Μετς και των Βουπού που προσκυνάει τον αντάρτη των πόλεων. Τον «λαϊκό αγωνιστή» που οι αστοί φοβούνται. Ενώ οι αστοί δεν είναι τίποτα περισσότερο από την μαμά του και τον μπαμπά του και ο ίδιος ένα παιδί που αντιλήφθηκε ότι η προσαγωγή στη ΓΑΔΑ δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια περιπέτεια που θα διηγηθεί στην πλατεία το βράδυ. Μια πιο επαναστατημένη μορφή του «δεν πληρώνω», που όχι μόνο δεν πληρώνει αλλά ζει από τα «κατασχεμένα» στο όνομα της επανάστασης λεφτά και απέκτησε εθνικοαπελευθερωτικό μεγαλείο με τον ΣΥΡΙΖΑ που έλεγε ότι η Ελλάδα είναι κάτω από τη γερμανική επικυριαρχία.

Οι αντιδράσεις της κυβέρνησης στο τρομοκρατικό χτύπημα στον Παπαδήμο κύριο σκοπό είχαν να μην προσβάλουν τον επαναστάτη τον πόλεων. Com il faut δηλώσεις, όπως το μήνυμα του Νίκου Παππά, «Περαστικά στον Λουκά Παπαδήμο και στους ανθρώπους που επέβαιναν στο αυτοκίνητό του» θα ήταν άψογες αν ο Παπαδήμος και οι συνοδοί του είχαν τρακάρει ή αν είχαν κολλήσει γρίπη. Όσο για τη διατύπωση «Πλήγμα στη δημοκρατία τέτοιες ενέργειες» περισσότερο από υπεράσπιση της δημοκρατίας μοιάζει με προσπάθεια να μην γραφτεί το «τρομοκρατικές» αντικαθιστάμενο από το «τέτοιες».

Μετά την τρομοκρατική επίθεση στον Λουκά Παπαδήμο η αμηχανία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν προφανής. Ήταν η αμηχανία ενός κόμματος κοινωνικών ευαισθησιών στα δικαιώματα των τρομοκρατών, που είχε πέντε στελέχη του, τους Βένιο Αγγελόπουλο, Δημήτρη Στρατούλη, Νίκο Μανιό, Χριστόφορο Παπαδόπουλο και Παναγιώτη Λάμπρου στην υπεράσπιση της 17 Νοέμβρη, που βρέθηκε να υπερασπίζεται την ασφάλεια ενός τραπεζίτη.

Η λύση στο πρόβλημα της τρομοκρατίας δεν βρίσκεται σε #hashtags-wearepapadimos, ούτε σε ευχές για γρήγορη ανάρρωση. Βρίσκεται σε μια κυβέρνηση αποφασισμένη να εφαρμόζει κάθε νόμο που θα ψηφίζεται στη Βουλή. Κάτι προφανώς δύσκολο για μια κυβέρνηση που αντιλαμβάνεται τον ακτιβισμό ανώτερο από τον νόμο και αδύνατο για έναν υπουργό Προστασίας του Πολίτη, όπως ο Τόσκας, που πρέπει να πέρασε από casting ανικανότητας πριν αναλάβει τη θέση.

Του Αντώνη Πανούτσου / liberal.gr

Οι ηθικοί αυτουργοί του μίσους

«Γκεσταμπιτες, μενουμεευρώπηδες, βαστασοιμπλέδες ......μη χαίρεστε.... ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ...όσο καθυστέρηση κι αν μας παίξει ο αρχηγός σας.....δεν έχει πολύ χρόνο ακόμα…». Αυτή ήταν η ανάρτηση του υφυπουργού Πολάκη στο facebook. Κι έπειτα αναρωτιόμαστε που βρέθηκε τόσο μίσος. Ναι, υπάρχουν ηθικοί αυτουργοί. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν καλλιεργήσει με συνέπεια το χωράφι ενός νέου εμφυλίου, του λεγόμενου… τρίτου γύρου.

Είναι εκείνοι που έστηναν λαϊκά δικαστήρια στις πλατείες, που πέταγαν γιαούρτια στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ σε εκείνο το πρώτο μνημόνιο. Είναι εκείνοι που κατέβαιναν στην εθνικές παρελάσεις για να προπηλακίσουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους «προδότες πολιτικούς του μνημονίου». Είναι εκείνοι που οργάνωσαν τον στρατό των τρολς στο διαδίκτυο για να αποκαλούν τους πολιτικούς τους αντιπάλους «γερμανοτσολιάδες» και «πουτανάκια των δανειστών». Στοχοποιώντας τους, δηλαδή, έναντι κάποιου τρελού ή «προχωρημένου επαναστάτη».

Θέλουν να τους βρουν; Τους έχουν δίπλα τους! Χτες ήταν στο διαδίκτυο. Σήμερα σε υπουργικά γραφεία. Δεν είναι άγνωστοι. Τους ξέρουν όλους έναν – έναν. Αν ήθελαν να αλλάξουν γραμμή, θα είχαν ξεκόψει από αυτό το αμαρτωλό παρελθόν. Αλλά δεν θέλησαν. Το αντίθετο, επιβράβευσαν με κάθε τρόπο τον στρατό του μίσους.

Χτες ήταν τα τρολς. Σήμερα «σελίδες του internet» που πήραν την σκυτάλη της … επανάστασης. Σελίδες που εγκαλούν μέχρι και … χούλιγκανς να «τιμωρήσουν» τους … εχθρούς τους, αλλά τυγχάνουν μιας ιδιότυπης ασυλίας από τις «αρχές». Ποιοι είναι οι χρηματοδότες τους και τι ακριβώς εξυπηρετούν;

Τι συζητάμε; Εδώ υπουργός της κυβέρνησης, ο πολύς κύριος Πολάκης, έγραφε πριν δύο μέρες στο facebook: «Γκεσταμπιτες,μενουμεευρώπηδες,βαστασοιμπλέδες ......μη χαίρεστε.... ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ...όσο καθυστέρηση κι αν μας παίξει ο αρχηγός σας.....δεν έχει πολύ χρόνο ακόμα…». Κι έχουμε ύστερα απορίες ποιοι είναι οι ηθικοί αυτουργοί γι αυτό το κλίμα; Ο πρωθυπουργός δεν αντέδρασε καν σε αυτή την απίστευτη κατάσταση και συζητάμε για το τι συμβαίνει;
Δεν έχουν ζητήσει ούτε μία φορά συγνώμη. Δεν αισθάνονται την ανάγκη να πουν συγνώμη, επειδή δεν το έκαναν κατά λάθος. Το μίσος υπήρξε ανέκαθεν το βασικό πολιτικό τους όπλο. Είναι το δηλητήριο που ποτίζουν την κοινωνία, προσπαθώντας κάθε φορά που έχουν την ευκαιρία να εξασθενήσουν τις γραμμές άμυνας του αστικού χώρου, για να εγκαθιδρύσουν στην συνέχεια το δικό τους «δημοκρατικό καθεστώς»…

Αλήθεια! Τι έχουν να πουν για την νέα τρομοκρατία οι αρχές ασφαλείας της χώρας; Δεν γνωρίζουν; Κι αν γνωρίζουν, ποιόν έχουν ενημερώσει και τι του έχουν μεταφέρει; Είναι δυνατόν μία παρέα να μοιράζει βόμβες δεξιά και αριστερά και η (σε άλλες περιπτώσεις) πανταχού παρούσα υπηρεσία να μην έχει πάρει χαμπάρι; Εμείς δεν το πιστεύουμε. Δεν πρόκειται δα και για την 17 Νοέμβρη. Απ’ ότι έχει γίνει γνωστό από τα μέχρι σήμερα γεγονότα, πρόκειται για ληστές τραπεζών και για «παραστρατημένους νέους» γνωστών οικογενειών που δρουν στο περιθώριο του περιβάλλοντος του μίσους. Δεν έχουν τις διευθύνσεις τους;

Θανάσης Μαυρίδης