Σημείο καμπής της χρεοκοπίας οι απολύσεις στο δημόσιο...

Τρία χρόνια μετά τη χρεοκοπία, οι  πρώτοι 12.500 υπάλληλοι του δημοσίου βρίσκονται στην τελική ευθεία για τη διαθεσιμότητα και προ των πυλών της εξόδου. Μέχρι τέλος του χρόνου θα ακολουθήσουν άλλοι τόσοι και μετά βλέπουμε.

Κανείς δεν επιχαίρει επειδή χιλιάδες άνθρωποι θα  χάσουν τη δουλειά τους, έστω και αν τα κριτήρια με τα οποία προσελήφθησαν οι περισσότεροι  παραβίαζαν οποιαδήποτε έννοια αξιοκρατίας και ίσων ευκαιριών  ή έστω αν η αποδοτικότητα της εργασίας ήταν ανεπαρκής ή σκανδαλωδώς ανύπαρκτη...

Η πραγματικότητα είναι πως το δημόσιο, εκτός μικρών εξαιρέσεων, έχει δομηθεί με πελατειακά κριτήρια: Οι μεν τους ψήφιζαν και οι δε τους διόριζαν ή τους επέτρεπαν να αμείβονται από τα χρήματα των φορολογουμένων χωρίς να τους ανταποδίδουν ανάλογες υπηρεσίες.

Η ποσοτική  μείωση του προσωπικού στο δημόσιο όμως κατά 25, 50  ή 200.000 άτομα ελάχιστη συνεισφορά θα έχει στην έξοδο από την κρίση χρεοκοπίας, κυρίως μακροπρόθεσμα με την αντίστοιχη μείωση των δαπανών.

Όσο, αυτοί που προσπαθούν ή θέλουν να προσπαθήσουν να είναι αποδοτικοί, αμείβονται με τον ίδιο τρόπο και τον ίδιο μισθό  με αυτούς που δεν προσπαθούν και λουφάρουν στην υπηρεσία ή το σπίτι τους, δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει κάτι.

Αν δεν αλλάξει το δημόσιο, ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας δεν μπορεί να πάρει εμπρός, γιατί οποιαδήποτε οικονομική δραστηριότητα περνά από το δημόσιο, την γραφειοκρατία του, τη διαφθορά και τη φορολογία του.

Όσο, οι διευθυντές και οι προϊστάμενοι των υπηρεσιών δεν ορίζονται με βάση τις ικανότητες, αλλά με κομματικά κριτήρια, καμία πρόοδος δεν είναι δυνατόν να συντελεστεί. Το ελληνικό σύστημα δημόσιας διοίκησης είναι το εγγύτερο σ’ αυτό που γνωρίσαμε ως σοβιετικό ή ναζιστικό μοντέλο διοίκησης. Όπως και στα συστήματα αυτά, η διάρθρωση της δημόσιας διοίκησης δεν γινόταν αξιοκρατικά με βάση την απόδοση, αλλά με βάση κομματικά κριτήρια. Ήτοι, το κόμμα που ήλεγχε την κεντρική διοίκηση όριζε τους διευθυντές και οι συνδικαλιστές έπαιζαν το ρόλο των ματιών και των αυτιών του.  Στην ελληνική περίπτωση οι συνδικαλιστές του δημοσίου ξεκίνησαν με περίφημους πρασινοφρουρούς σαν κομισάριοι (πολιτικοί επίτροποι) των κομμάτων και λόγω μακροημέρευσης σταδιακά έγινε ο μοναδικός πόλος διοίκησης υπηρεσιών και επιχειρήσεων του δημοσίου, με τις εκάστοτε διορισμένες διοικήσεις να περιορίζονται σε διακοσμητικό ρόλο. Όσοι διοικητές  δεν συμμορφώνονταν  στην συνδικαλιστική «μαφία»* διασύρονταν, προπηλακίζονταν και ήταν τυχεροί αν δεν έβρισκαν τον μπελά τους...

Το ελληνικό δημόσιο είναι «νεκρό» εδώ και πολλά χρόνια και οι δαπάνες που πέφτουν σ’ αυτό, όσο και να «ψαλιδιστούν» είναι σαν να πέφτουν σε μια μαύρη τρύπα. Όσο και να περιοριστούν θα είναι πολλές σε σχέση με την ανταποδοτικότητα που προσφέρει.

Το ελληνικό δημόσιο χρειάζεται τμήμα - τμήμα διάλυση και επανασύνθεση εκ του μηδενός με  άλλους ανθρώπους, άλλες σχέσεις εργασίας και άλλες πολιτικές αμοιβών.

Το ελληνικό δημόσιο χρειάζεται μείωση, με το πέρασμα των  υπηρεσιών που μπορούν να περάσουν, στον ιδιωτικό τομέα αλλά και την είσοδο των κανόνων της αγοράς του ιδιωτικού τομέα σε όσες υπηρεσίες παραμείνουν στο δημόσιο και μπορεί να γίνει αυτό.

Η μείωση των μισθών και η διαθεσιμότητα ενόψει των απολύσεων συμβάλλει στη μείωση των δαπανών, αλλά όχι στην αναδόμηση του δημοσίου.

Η κατάσταση, όπως έχει διαμορφωθεί, επιβεβαιώνει την αδυναμία του πολιτικού συστήματος να διαχειριστεί την κατάσταση, ακόμη και σήμερα τρία χρόνια μετά τη χρεοκοπία της χώρας.

Η Ελλάδα συνεχίζει να «σαπίζει» αλλά όχι να αλλάζει...

Παρ’ όλα αυτά οι απολύσεις στο δημόσιο, ένα θέμα ταμπού για την ελληνική κοινή γνώμη πριν λίγα χρόνια, έχουν θετική σημειολογία καθώς έστω και τυπικά επικυρώνουν την ανάγκη μετακίνησης και αναδιάταξης του εργατικού δυναμικού της χώρας εκτός των παρασιτικών μη παραγωγικών τομέων. Κυρίως, όμως γιατί σπάει το απόστημα της νοοτροπίας ισόβιας εγγύησης του πελατειακού καθεστώτος. Της ύπαρξης πολιτών δυο κατηγοριών των πελατών και των άλλων...

Η στήλη από την αρχή αυτής της κρίσης είχε, όταν οι απολύσεις στο δημόσιο θεωρούνταν ακόμη ταμπού, επισημάνει πως δεν υπάρχει περίπτωση να βγούμε από την κρίση χωρίς απολύσεις στο δημόσιο και άρση της μονιμότητας...

Τα  ίδια λέμε και για την αναστολή συντάξεων όσων είναι ακόμη σε παραγωγική ηλικία. Ας επιμένει ο κ. Βρούτσης πως δεν μειώνονται οι συντάξεις κλπ κλπ.

 
* Συνδικαλιστική μαφία:  Δεν είναι τυχαίο που βασικοί συνδικαλιστές του δημοσίου κυκλοφορούν εκτός φυλακών  με περιοριστικούς όρους για ζητήματα που άπτονται της διαφθοράς. Όσο θα προχωρά η «αποχουντοποίηση» από το παρακράτος της μεταπολίτευσης τόσο περισσότερα θα μαθαίνουμε για τα έργα και τις ημέρες του.