Η κρίση στις σχέσεις της Αγκυρας με την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ δεν αποτελεί νέο για τους αναγνώστες αυτής της στήλης, καθώς συχνά τους τελευταίους δύο μήνες έκανα αναφορές στα σοβαρότατα προβλήματα που δημιουργεί η απόφαση του Ταγίπ Ερντογάν να αναδεχθεί σε ηγέτη του μουσουλμανικού κόσμου. Στο πλαίσιο της πραγματοποίησης του ονείρου του ήταν λογικό να αναμένει κανείς ότι θα μεταλλαχθεί σε «αντιαμερικανό» και «αντιεβραίο», αν και το ψυχολογικό του πορτρέτο, όπως το κατέγραψαν οι αναλυτές των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι πρόκειται για άφιλο, μεγαλομανή, αδίστακτο και ακραίο ισλαμιστή.
Η δημοσιοποίηση της κάκιστης κατάστασης των σχέσεων της Τουρκίας με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ από την εφημερίδα Financial Times και η χλιαρή διάψευση από τον Λευκό Οίκο της λέξης...
«τελεσίγραφο» και όχι της ουσίας του δημοσιεύματος, έφερε στο προσκήνιο τη μεγάλη σύγκρουση που συντελείται στη γειτονιά μας και την οποία η ελληνική κυβέρνηση παρακολουθούσε μέχρι τώρα ως θεατής.
Αντίθετα -και αξίζει να το υπογραμμίσουμε- ότι ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρης Χριστόφιας έχει πάρει θέση στα τεκταινόμενα από τον περασμένο Μάιο αναλύοντας νωρίς και πολύ σωστά τόσο το μέγεθος της κρίσης όσο και τα πιθανά ωφέλη που θα προέκυπταν για την Κύπρο. Ανεξάρτητα από τις κάθετες διαφωνίες για τον τρόπο της διαπραγμάτευσης του Κυπριακού, πρέπει να του αναγνωριστεί η γρήγορη αντίδραση και η γενναιότητά του να συνομιλήσει με το Ισραήλ μία χώρα-εχθρό για το κόμμα του, το ΑΚΕΛ.
Υποψιάζομαι ότι η αρχική διστακτικότητα της ελληνικής κυβέρνησης να μπει στο χορό και να χορέψει οφείλεται στη γνωστή αναποφασιστικότητα και αναβλητικότητα του Ελληνα πρωθυπουργού, αλλά και στο γεγονός ότι παρά τα προβλήματα που δημιουργούσε η Τουρκία στο Ισραήλ και την Αμερική, η τελευταία δεν είχε προχωρήσει σε κινήσεις αμφισβήτησης των πράξεων του Ταγίπ Ερντογάν.
Ετσι εγκλωβίστηκε στη μονοδρομική «καλή του σχέση» με τον πρωθυπουργό της Τουρκίας, ο οποίος εξευτελίζει σε κάθε ευκαιρία την Ελλάδα στο Αιγαίο και στο «κόκκινο φως» που νόμισε ότι άναβε η Αμερική, η οποία όμως είχε καταστήσει γνωστό σε όσους ενδιαφέρονταν να πληροφορηθούν ότι χάνει την υπομονή της με τον κ. Ερντογάν.
Το διπλωματικό παιγνίδι ανάμεσα στην Αμερική, την Τουρκία και το Ισραήλ είναι για πολύ μεγάλους παίκτες και το παραμικρό λάθος σε καίει για πάντα. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η παρουσίαση της οποιαδήποτε νέας σχέσης με το Ισραήλ στις αραβικές χώρες, για τις οποίες παραδοσιακά η Ελλάδα είναι πιστή φίλη. Το μείζον θέμα αποτελεί το ίδιο το Ισραήλ, το οποίο όλα τα προηγούμενα χρόνια πάτησε στη γη και την Ελλάδα και την Κύπρο, στο όνομα της στρατηγικής του σχέσης με την Τουρκία.
Δεν οφείλει μόνο μία συγγνώμη στην Αθήνα και τη Λευκωσία, αλλά έχει υποχρέωση να διορθώσει τις άθλιες πράξεις του εναντίον του Ελληνισμού, με πιο βασικό την εξαφάνιση των λέξεων εισβολή και κατοχή (της Κύπρου) από τα διεθνή λεξικά. Η τύχη της Ελλάδας και της Κύπρου θα ήταν διαφορετική και σίγουρα καλύτερη, εάν το Ισραήλ και το εβραϊκό λόμπι στις ΗΠΑ δεν είχαν αναλάβει τη διαπόμπευση του Ελληνισμού προς όφελος της Τουρκίας.
Ελπίζω ότι ο κ. Παπανδρέου θα διαγνώσει σωστά πριν προχωρήσει σε συμφωνίες. Και ελπίζω να γνωρίζει πως με τα σημερινά δεδομένα δεν μπορεί να είναι φίλος και με τους Αραβες, και με τον κ. Ερντογάν και με τον κ. Νετανιάχου, τους δύο μέγιστους... «υπηρέτες της παγκόσμιας ειρήνης»...
Του Μιχάλη Ιγνατίου για την Ημερησία
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου