Καθώς η γενιά των 700 ευρώ είναι ένα παλιό ανέκδοτο, η νέα γενιά έφτασε μαζί με τη νέα Ελλάδα. Κοστίζει 400 ευρώ και ίσως να είναι πολλά...
Πρόσφατα μια αγγελία εμφανίστηκε στον ωκεανό της πληροφορίας του ελληνικού Internet. Ελεγε «Ζητείται νέος με εμπειρία για απασχόληση σε εταιρεία επικοινωνίας. Μισθός δεν προβλέπεται, μόνο απόκτηση (σ.σ.: έξτρα) εμπειρίας».
Για να πας στην τουαλέτα πρέπει να σηκώσεις το χέρι σου, να περιμένεις το ευσπλαχνικό νεύμα του επιτηρητή και να κάνεις ό,τι πρέπει να κάνεις βιαστικά προτού επιστρέψεις. Αν φύγεις την ώρα που ολοκληρώνεται η βάρδια σου, θεωρείσαι αντιπαραγωγικός, προκλητικός, οριακά στασιαστής. Οι συμβάσεις εργασίας είναι συνήθως εβδομαδιαίες, ανανεώνονται ανάλογα με την επίδοση - και ίσως και τη συχνοουρία. Υπάρχουν και ορισμένες που δεν είναι συμβάσεις. Ονομάζονται «εκπαιδεύσεις» ενός μήνα. Είναι άμισθες και συνήθως οδηγούν στην απόλυση, η οποία στο σουρεαλιστικό σύμπαν που αποκαλούμε ελληνικά εργασιακά δικαιώματα προηγείται της πρόσληψης. Υπάρχουν εταιρείες που υιοθετούν αμερικανικές μεθόδους σύμπνοιας με κάτι ξέπνοες αναγκαστικές αγκαλιές στην αρχή της εργασιακής ημέρας. Αυτό είναι το χειρότερο κομμάτι.
Και στο τέλος του μήνα, έρχεται το καλύτερο, οι μισθοί. Ξεκινούν από 200, αγγίζουν τα 400 κατά μέσο όρο και φτάνουν μέχρι τα 500 ευρώ. Και αν δεν θέλεις, η ουρά από τους έτερους απελπισμένους περιμένει απέξω.
Στο τέλος του 2006, όταν ακόμη είχαμε χρόνο για χλιαρές αναλύσεις και «μάχες γενεών», στον μικρόκοσμο των ελληνικών blogs, που ακόμη δεν είχε γεμίσει με εκβιαστές και παραδημοσιογραφικούς κιτρινισμούς, μια παρέα ανήσυχων παιδιών μαζεύτηκε και δημιούργησε έναν ωραίο συμβολισμό. To ονόμασαν με g700.blogspot.com, δηλαδή «Η γενιά των 700 ευρώ». Στο blog, που σύντομα έγινε μόδα, περιέγραψαν με λίγα λόγια πως «ο όρος δεν αναφέρεται σε εξαθλιωμένους του Ντίκενς, αλλά σε μια γενιά που αντιμετωπίζει σύνθετα προβλήματα: μισθολογικά και εργασιακά, δημοσιονομικά και ασφαλιστικά βάρη, κληροδότημα ελλείμματος από την προηγούμενη γενιά», καταλήγοντας πως «η διαγενεακή δικαιοσύνη πρέπει να αποκατασταθεί».
Ο όρος ήταν πολύ εμπορικός για να μείνει ανεκμετάλλευτος. Εκπομπές τον υιοθέτησαν, δημοσιογράφοι τον οικειοποιήθηκαν, πολιτευτές τον χρησιμοποίησαν σε σημείο κατάχρησης στην προεκλογική περίοδο του 2007. Ολοι βαθιά μέσα τους, όμως, ήξεραν πως καμία διαγενεακή δικαιοσύνη δεν πρόκειται να αποκατασταθεί, όλα αυτά ήταν ανούσιοι λυρισμοί για να περάσει ο καιρός - κάπως έπρεπε να περάσει.
Και πέρασε. Η γενιά των 700 ευρώ είναι μια φενάκη πια, μια χρησιμοποιημένη πολυτέλεια, ένα ανέκδοτο πολυτελείας. Κάποιοι από τους εμπνευστές της βρίσκονται ήδη μέσα στην πολιτική, κάποιοι άλλοι ίσως να σώθηκαν σε κάποιον λογικό εργοδότη, κάποιοι ίσως έχασαν και υποβαθμίστηκαν στην επόμενη γενιά: αυτή των 400 ευρώ και κάτι ψιλά.
Πριν από λίγες ημέρες, το Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ) για την ελληνική οικονομία δημοσίευσε μια ανάλυση για νέους ανέργους 15-29 ετών. Η βασική πρόταση έχει ως εξής: κατάργηση του κατώτατου μισθού έως ένα έτος από την πρόσληψη των νέων, ώστε να δίνεται ισχυρό κίνητρο στην επιχείρηση να προχωρήσει σε πρόσληψη. Να σημειωθεί πως το ΚΕΠΕ δεν είναι ανεξάρτητος φορέας, λειτουργεί υπό την αιγίδα του υπουργείου Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας.
Αν είχαμε ποτέ απορία για το τι ακριβώς θα φέρει η κρίση, δεν χρειάζεται να περιμένουμε άλλο: Είναι αυτό. Είναι οι προσπάθειες καταπολέμησης του καρκίνου της ανεργίας με ένα μη αναβράζον ντεπόν της πλασματικής πρόσληψης.
Μια προσπάθεια να μειωθούν οι ντροπιαστικοί αριθμοί (61,4% στην ανεργία των νέων τον Νοέμβριο του 2013), δημιουργώντας πραγματικούς εργαζόμενους με συμβολικούς μισθούς και ταπεινωτικές συνθήκες απασχόλησης. Οι αναλύσεις για τις δυσκολίες που έρχονται για αυτούς που θα είναι η πρώτη μεταπολεμική γενιά που θα περάσει «χειρότερα από την προηγούμενη» έχουν γίνει τόσο πολλές φορές που έχουν κουράσει. Δεν είναι αυτό το ζήτημα.
Μια προσπάθεια να μειωθούν οι ντροπιαστικοί αριθμοί (61,4% στην ανεργία των νέων τον Νοέμβριο του 2013), δημιουργώντας πραγματικούς εργαζόμενους με συμβολικούς μισθούς και ταπεινωτικές συνθήκες απασχόλησης. Οι αναλύσεις για τις δυσκολίες που έρχονται για αυτούς που θα είναι η πρώτη μεταπολεμική γενιά που θα περάσει «χειρότερα από την προηγούμενη» έχουν γίνει τόσο πολλές φορές που έχουν κουράσει. Δεν είναι αυτό το ζήτημα.
Είναι απλά η αλήθεια της κρίσης. Οχι για όλους, όχι για όσους έχουν προνοήσει, για όσους ξεχωρίζουν, για όσους έχουν πραγματικά αξιόλογες σπουδές, για τους τυχερούς, για όσους δουλεύουν σε αξιοπρεπείς εργοδότες, για όσους κρατιούνται κάπως από το παρελθόν. Για αυτούς η Ιστορία γράφεται διαφορετικά. Για τους υπόλοιπους, η νέα Ελλάδα έχει φτάσει: 400 ευρώ, κανένα κεκτημένο, καμία εργασιακή προστασία από το κράτος, κανένας συνδικαλισμός, η έννοια που μέσα στην κρίση κατάντησε να έχει μόνο αρνητικό πρόσημο. Μόνο 400 ευρώ και λίγη συμπάθεια.
Πρόσφατα μια αγγελία εμφανίστηκε στον ωκεανό της πληροφορίας του ελληνικού Internet. Ελεγε «Ζητείται νέος με εμπειρία για απασχόληση σε εταιρεία επικοινωνίας. Μισθός δεν προβλέπεται, μόνο απόκτηση (σ.σ.: έξτρα) εμπειρίας». Θα ήταν αστείο, αν δεν ήταν πραγματικό. Θα ήταν διασκεδαστικό, αν το τηλέφωνο που ακολουθούσε δεν χτυπούσε σίγουρα με έναν απεγνωσμένο τρόπο, από κάποιο ηττημένο μέλος της γενιάς των 400 ευρώ και κάτι ψιλά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου