Και οι πολίτες έχουν δικαιώματα. Όχι μόνον οι φυλακισμένοι

Kυκλοφορούν ελεύθεροι εκατοντάδες (κάντους χιλιάδες) αδίστακτοι, δολοφόνοι, ληστές, βιαστές, επειδή ένας (ακροαριστερός) ακαδημαϊκός θέλησε να εφαρμόσει στο κοινωνικό σώμα τις θεωρίες του. Να πειραματιστεί.

Η ειδεχθής δολοφονία της νεαρής Γερμανίδας από Αφγανό που αποφυλακίστηκε με τον νόμο Παρασκευόπουλου, ξαναέφερε στο προσκήνιο τις θλιβερές συνέπειες ενός ιδεοληπτικού νόμου.

Είναι γνωστό πως ο κ. Ν. Παρασκευόπουλος, ως ακαδημαϊκός δάσκαλος, είχε μιαν ιδιαίτερη ευαισθησία για τα δικαιώματα των φυλακισμένων. Πίστευε, δικαίως, πως το Ελληνικό σωφρονιστικό σύστημα ουδεμία σχέση είχε και έχει με τον σωφρονισμό. Ως εκ τούτου δίδασκε, πως αυτή η κατάσταση που επικρατούσε στις φυλακές, επέβαλλε την ελαχιστοποίηση του χρόνου κράτησης των καταδικασμένων, σε αυτές.

Μάλιστα, υπάρχει εδραία η πεποίθηση πως ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν έγινε κυβέρνηση, επέλεξε τον κ. Ν. Παρασκευόπουλο, ως υπουργό Δικαιοσύνης, ακριβώς γιατί είχε αυτές τις απόψεις, ώστε με την εφαρμογή τους, να αποφυλακιστούν κρατούμενοι με τον πολιτικό χώρο των οποίων ο ΣΥΡΙΖΑ είχε σχέσεις ιδιόμορφης  στοργής. Ήταν οι « εν όπλοις σύντροφοι.»

Έτσι ψηφίστηκε ο περίφημος νόμος Παρασκευόπουλου στις ρυθμίσεις του οποίου εντάχθηκαν και «σκληροί» ποινικοί. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κυκλοφορούν ελεύθεροι εκατοντάδες αδίστακτοι, δολοφόνοι, ληστές, βιαστές, επειδή ένας ακαδημαϊκός θέλησε να εφαρμόσει στο κοινωνικό σώμα τις θεωρίες του. Να πειραματιστεί.

Το αποτέλεσμα τραγικό. Τρείς καταγεγραμμένοι νεκροί, οι δολοφόνοι των οποίων συνελήφθησαν με το απολυτήριο Παρασκευόπουλου στην τσέπη. Εκατοντάδες οι διαρρήξεις από συμμορίες που αποτελούνται από προσφάτως αποφυλακισθέντες, καθώς αυτοί, προφανώς, δεν θα ασχολούνταν με την ζωγραφική ή την λογοτεχνία, αλλά θα έκαναν την μόνη δουλειά που γνώριζαν να κάνουν. Τις κλοπές και τις ληστείες.

Οι ακαδημαϊκές αντιλήψεις του κ. Ν. Παρασκευόπουλου δεν μπορούν να απαντήσουν σε δύο βασικά ερωτήματα: αφού το σωφρονιστικό μας σύστημα δεν μπορεί να επαναφέρει στον σωστό δρόμο τους καταδικασμένους για σωρεία ποινικών αδικημάτων, γιατί αυτό να κατορθώσει να το πράξει η κοινωνία; Όταν δεν μπορούν να επαναδιαπαιδαγωγηθούν, ενώ βρίσκονται υπό εγκλεισμό, πώς αυτό θα γίνει όταν κυκλοφορούν ελεύθεροι και ανεξέλεγκτοι;

Και το κυριότερο. Πώς αντιμετωπίζει η θεωρία του κ. καθηγητού την σύγκρουση δύο εννόμων αγαθών, δηλαδή το δικαίωμα στην ασφάλεια, στην ζωή, στην προάσπιση της περιουσίας των νομοταγών πολιτών, και αυτό του σωφρονισμού και των δικαιωμάτων των φυλακισμένων;

Ποιο είναι το μείζον που οφείλουμε να υπερασπισθούμε σε αυτήν την σύγκρουση και ποιο το έλασσον; Ο κύριος καθηγητής επιλέγει την προάσπιση των εννόμων αγαθών των φυλακισμένων. Αδιαφορεί πλήρως για τις συνέπειες που αυτή η προστασία έχει στην ζωή και στην περιουσία των πολιτών, καθώς αυτές γίνονται στόχος των αποφυλακισμένων κακοποιών.

Οι τρείς δολοφονίες και οι εκατοντάδες ληστείες δεν ήταν αποτέλεσμα κακών συγκυριών. Δεν οφείλονταν στην «κακιά στιγμή.» Ήταν το λογικό επακόλουθο μιας αντίληψης που φαίνεται ευαίσθητη με τις φυλακές και όχι με την κοινωνία. Που το κύριο μέλημα της είναι η ιδεοληπτική εφαρμογή μιας θεωρίας που προστατεύει τον κακοποιό και αφήνει απροστάτευτο τον απλό πολίτη.

Δυστυχώς, θα θρηνήσουμε πολλά θύματα ακόμα επειδή ένας ακαδημαϊκός θέλησε να δοκιμάσει την θεωρία του στην κοινωνία. Οι ευθύνες βέβαια, δεν είναι μόνον δικές του, αλλά και του πρωθυπουργού που τον επέλεξε.

Του Σάκη Μουμτζή / liberal.gr