Δυστυχώς εφέτος οι πιθανότητες για σύρραξη με την Τουρκία στο Αιγαίο είναι πολύ μεγάλες

Η ύπαρξη της μακράς τουριστικής περιόδου από τον Απρίλιο έως τον Σεπτέμβριο αποτελούσε παραδοσιακά ένα χρονικό διάστημα όπου έπαιρνε ανάσα ανακούφισης η Ελλάδα επειδή ήξερε πως δεν συνέφερε τους Τούρκους να προκαλέσουν κάποιο θερμό επεισόδιο για να μην χάσουν τα έσοδα από τον τουρισμό - υπάρχει μάλιστα από τη δεκαετία του 1980 η σχετική άτυπη διμερής συμφωνία Παπούλια-Γιλμάζ για μορατόριουμ στρατιωτικών δραστηριοτήτων στο Αιγαίο κατά την τουριστική σεζόν. Γι' αυτό παλαιότερα οι Τούρκοι...
τραβούσαν το σχοινί των προκλήσεων κατά τους χειμερινούς μήνες κυρίως, ώστε να έχουν "και την πίτα ακέραιη και τον σκύλο χορτάτο" - όπως έκαναν με τα Ίμια τον Ιανουάριο του 1996.

Φέτος, όμως, όπου τα έσοδα από τον τουρισμό αναμένεται να είναι ανύπαρκτα τόσο για εμάς όσο και για τους Τούρκους λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού, δίνεται η σπάνια ευκαιρία στον Ερντογάν να προκαλέσει πολεμική ανάφλεξη στο Αιγαίο όποια στιγμή το επιθυμεί από εδώ και πέρα, χωρίς να υποστεί επιπρόσθετη οικονομική βλάβη, και αξιοποιώντας ιδανικές καιρικές συνθήκες. Έτσι θα μπορέσει να στρέψει το ενδιαφέρον των Τούρκων μακριά από την καταστροφική διαχείριση της εξάπλωσης του κορωνοϊού μέσα στη δική τους χώρα, θα τους συσπειρώσει με πρόσχημα τον πατριωτισμό, και θα προωθήσει και τις νεο-οθωμανικές φιλοδοξίες του - με τη Γερμανία να σφυρίζει αδιάφορα απ' ό,τι φαίνεται, αν δεν σιγοντάρει κιόλας τους Τούρκους. Άρα η Ελλάδα κινδυνεύει σοβαρά όχι μόνο να δει να καταβαραθρώνεται το ΑΕΠ της από το ναυάγιο της τουριστικής περιόδου, αλλά και να συγκρουστεί στρατιωτικά με την Τουρκία, κάτι που, υπό τις παρούσες συνθήκες, θα μπορούσε να προκαλέσει για εμάς γεωπολιτική καταστροφή πρώτου μεγέθους.

Ο κορωνοϊός απέδειξε για άλλη μία φορά πόσο παρακινδυνευμένη ήταν η απόφαση να βασιστούμε στον τουρισμό ως "εθνική βαριά βιομηχανία" κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Ναι μεν η φυσική ομορφιά της Ελλάδας, οι αρχαιότητες και ο υπέροχος καιρός της ευνοούσαν κάτι τέτοιο, αλλά ο τουρισμός δεν παύει να είναι τρομερά ευάλωτος στον παραμικρό εξωτερικό κραδασμό και ένα απόλυτα ευμετάβλητο μέγεθος που επηρεάζεται καταλυτικά από πάμπολλους αστάθμητους παράγοντες, πάνω στους οποίους δεν ασκούμε τον παραμικρό έλεγχο. 

Επίσης, δεν καταλαβαίνω πραγματικά γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν εκμεταλλεύτηκε τη θεαματική πτώση των επιτοκίων δανεισμού που παρατηρήθηκε στις αρχές Φεβρουαρίου, λίγο πριν το ξέσπασμα της επιδημίας του κορωνοϊού στην Ευρώπη, για να αντλήσει φθηνό χρήμα από τις αγορές δημιουργώντας ένα "μαξιλάρι ασφαλείας" και εξοφλώντας παλαιά ακριβά δάνεια που είχαν υψηλό επιτόκιο. Αποδείχτηκε περίτρανα ότι η λεγόμενη "εμπιστοσύνη των αγορών" έναντι της ελληνικής ανάκαμψης ήταν ουσιαστικά μια φούσκα η οποία έσκασε με πάταγο την πρώτη στιγμή που άλλαξε κατεύθυνση ο άνεμος. Τώρα πλέον τα επιτόκια των ομολόγων μας έχουν φθάσει στα ύψη και ποιος ξέρει πόσα χρόνια θα περάσουν μέχρι να τα ξαναδούμε στα επίπεδα του Φεβρουαρίου. Τελικά μάλλον δεν διδαχθήκαμε τίποτα από τη δεκαετία της χρεοκοπίας μας. Η ελληνική διαχείριση του κρατικού χρέους εξακολουθεί να είναι πάντα μία ιστορία χαμένων ευκαιριών, απίστευτων ερασιτεχνισμών και εκνευριστικά μυωπικών αποφάσεων...

Stirlitz