Η αλήθεια για τον χρυσό της Χαλκιδικής

Στην Ρωσία και στην Κίνα οι άνθρωποι σκεφτόντουσαν πρώτα το περιβάλλον και έπειτα όλα τα άλλα. Γι΄ αυτό και δεν υπήρχαν ορυχεία στις δύο αυτές πρώην κομμουνιστικές χώρες. Στο μεταξύ ο κομμουνισμός ηττήθηκε και οι δύο αυτές μεγάλες χώρες έγιναν καπιταλιστικές. Τα ιδανικά της επανάστασης, όμως, παρέμειναν ζωντανά σε κοινότητες συντρόφων σε όλο τον κόσμο: «Δεν θα περάσει ο καπιταλισμός». Ειδικά στην Χαλκιδική!

Όταν άκουσα για πρώτη φορά για το πρόβλημα στις Σκουριές έγινα έξαλλος.
Κι αυτό διότι το ελληνικό δημόσιο αποφάσισε να δωρίσει ένα πραγματικό χρυσορυχείο έναντι ενός... συμβολικού τιμήματος.

Η αλήθεια είναι ότι για άλλη μια φορά το ελληνικό δημόσιο έδειξε και σε αυτή την περίπτωση ότι είναι άξιο μόνο για να παράγει το χάος και την καταστροφή αντί για οτιδήποτε άλλο δημιουργικό. Αν είχε φροντίσει να εξασφαλίσει μεταλλευτικά δικαιώματα (από κάθε ορυχείο στην Ελλάδα), τότε δεν θα υπήρχε θέμα συζήτησης.

Θα θέλαμε, δηλαδή, να ξέρουμε πόσες ουγκιές χρυσού θα κερδίσει ο ελληνικός λαός από την εκμετάλλευση του μεγαλύτερου χρυσορυχείου της χώρας. Με άλλα λόγια, θα θέλαμε να ισχύει στην Ελλάδα ό,τι και σε άλλες χώρες του εξωτερικού. Όχι ότι δεν είναι σημαντικές οι θέσεις εργασίας. Αλλά δεν θα έπρεπε να είναι το μόνο που μας απασχολεί.

Απ’ ό,τι γνωρίζουμε το ζήτημα αυτό έχει ήδη συζητηθεί στην κυβέρνηση και κατά πάσα πιθανότητα θα ληφθεί η σχετική απόφαση: Το ελληνικό δημόσιο θα διεκδικήσει και θα πάρει μεταλλευτικά δικαιώματα από κάθε ορυχείο. Είναι το απολύτως σωστό και έτσι θα λυθούν πολλές παρεξηγήσεις για το αν μία παραχώρηση είναι ξεπούλημα ή όχι του ορυκτού πλούτου της χώρας.

Όσοι αντέδρασαν, όμως, στην δράση της πολυεθνικής στην Χαλκιδική δεν το έκαναν γι’  αυτό τον τόσο πεζό λόγο. Το έκαναν, λέει, για το περιβάλλον. Επειδή δεν ήθελαν να καταστραφεί ένα αρχέγονο δάσος. Αυτός ήταν ένας ακόμη σπουδαίος λόγος για να θυμώσει κανείς. Μόνο που το δάσος που καταστρέφεται (διότι καταστρέφεται) δεν είναι ένα ολόκληρο δάσος, αλλά το 0,5% (μηδέν κόμμα πέντε τοις εκατό) ενός δάσους. Επίσης, το κομμάτι που καταστρέφεται δεν είναι από το αρχέγονο κομμάτι. Και, τέλος, η εταιρεία θα φυτέψει διπλάσιο αριθμό δέντρων σε σχέση με εκείνα που θα καταστρέψει! Λεπτομέρειες. Αλήθεια, πόσα δέντρα έχουν φυτέψει  στην ζωή τους όλοι εκείνοι που εναντιώνονται στην επένδυση;

Το περιβάλλον είναι μία σπουδαία υπόθεση. Πόσο υποκριτικό όμως είναι να λέει κανείς ότι δεν θέλει την λειτουργία ενός χρυσορυχείου και την άλλη μέρα να χρησιμοποιεί τον χρυσό. Ή να διαμαρτύρεται για την κοπή αυτών ειδικά των δένδρων και να χρησιμοποιεί χαρτί που παράγεται από την κοπή κάποιων άλλων δέντρων. Πιστεύουμε, λοιπόν, ότι το ζητούμενο δεν είναι να μην κοπούν ειδικά αυτά τα δέντρα της Χαλκιδικής. Εκτός κι αν έχουμε κάποιον «ειδικό λόγο» γι’  αυτό. Πιστεύουμε ότι το βασικό θέμα είναι  να θεραπεύσουμε με ενέργειες το περιβάλλον που θα έχουμε στο μεταξύ τραυματίσει. Και να ελέγχεται ασφυκτικά η εταιρεία στην διάρκεια της λειτουργίας της για να τηρούνται οι κανόνες προστασίας του περιβάλλοντος. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι εμείς πρώτοι στην Ελλάδα θα ανακαλύψουμε τον τροχό κι ότι δεν υπάρχουν αξιόπιστοι κανόνες προστασίας του περιβάλλοντος από χρυσορυχεία σε άλλα κράτη. Δεν έχουμε παρά να τους αντιγράψουμε.

Στην ιστορία της Χαλκιδικής, όμως, υπάρχει μία μικρή λεπτομέρεια που δεν αναφέρεται από τους...  προστάτες του περιβάλλοντος! Η εταιρεία (η κακή εταιρεία) όχι μόνο φυτεύει διπλάσια δέντρα από αυτά που θα κόψει, αλλά προσφέρει και πόρους για την ουσιαστική προστασία όλου του δάσους. Φύλαξη σε 24ωρη βάση, μέσα πυρόσβεσης, ό,τι χρειάζεται για να μην καταστραφεί το δάσος! Υπάρχει κάτι τέτοιο σήμερα; Όχι...

Είναι όμως αυτά τα προβλήματα που ήδη περιγράψαμε και τα προβλήματα όσων αντιδρούν στην επένδυση;  Αλήθεια, ποιος θα τολμούσε επίθεση με όπλα και μολότοφ στις εγκαταστάσεις μιας εταιρείας σε ένα οποιοδήποτε μέρος του κόσμου δίχως να χαρακτηριστεί τρομοκράτης;  Τι είδους αντίδραση είναι αυτή που επιτρέπει σε κάποιους να απειλήσουν την ζωή συνανθρώπων τους; Ποιος τους επέτρεψε να νομίζουν ότι αυτού του είδους η δράση  έχει πολιτικά χαρακτηριστικά;  Είναι ορισμένα μόνο ερωτήματα. Δεν περιμένουμε απαντήσεις, αλλά άναρθρες κραυγές. Μέχρι τώρα μας έχουν αποδείξει ότι  το θέμα τους δεν είναι ο διάλογος, δεν είναι η εξεύρεση λύσεων. Είναι η δημιουργία εστιών αντιπαράθεσης με το κράτος και με κάθε αφορμή. Η Χαλκιδική είναι γι’ αυτούς μία ακόμη ευκαιρία αναμέτρησης με τις δυνάμεις της αστικής δημοκρατίας.

Θανάσης Μαυρίδης http://www.capital.gr/

Οι επενδυτές συνωστίζονται στην έξοδο

Του Γιώργου Κράλογλου

Μια ομάδα ανεγκέφαλων κάφρων της Χαλκιδικής που παριστάνουν τους αντιδραστικούς. Το «λαϊκό δικαστήριο» του Συμβουλίου της Επικρατείας που αποτελεί εδώ και 30 χρόνια τον οδοστρωτήρα της αποβιομηχάνισης. Και κάποιοι «δασάρχες γραφείων» διώχνουν με τις κλωτσιές επενδυτές και επενδύσεις 145 εκατ. καταδικάζοντας την χώρα σε υπανάπτυξη και την ανεργία σε τέλμα.

Κατά τα άλλα. Η κυβέρνηση συσκέφθηκε αγωνιούσα για την ανεργία. Ο κ. Α. Σαμαράς χαρακτηρίζει την ανεργία τον μεγαλύτερο εχθρό. Ο κ. Βενιζέλος θεωρεί ότι η απασχόληση είναι το κορυφαίο θέμα της οικονομίας. Και ο κ. Κουβέλης συμφωνεί με όλα.

Στο κάδρο της πραγματικότητας όμως το ΚΕΠΕ υπολογίζει ότι το 2013 οι άνεργοι θα φθάσουν το 30% που σημαίνει 2.000.000 άτομα.

Κάτω από τα μάτια της κυβέρνησης όμως που γνωρίζει πολύ καλά τι συμβαίνει... το Συμβούλιο της Επικρατείας ως αυτόκλητο «Υπουργείο Προστασίας Οικοπεδοφάγων και Απατεώνων Μεσιτών» ξεριζώνει σοβαρότατες τουριστικές επενδύσεις στη Σάμο και στην Κέρκυρα γιατί αντιδρούν οι γύρω βοσκοί και οι ντόπιοι οικοπεδοφάγοι παραθεριστές. Από κοντά και καλοβολεμένοι δασάρχες διώχνουν επενδυτές της Κέρκυρας γιατί κάποιες κατσικονησίδες (που ενδιαφερόμενοι επενδυτές θέλουν να τις μετατρέψουν σε τουριστικούς χώρους και να δώσουν δουλειά στους άνεργους) είναι, λένε, δασικές περιοχές.

Με τους κάφρους της Χαλκιδικής δεν θα ασχοληθώ περισσότερο γιατί αυτό που ήθελαν το πέτυχαν.

Βόλεψαν τους Βούλγαρους, τους Σκοπιανούς, τους Αλβανούς και τους Τούρκους για να υπόσχονται μεγαλύτερη σιγουριά και ασφάλεια επενδύσεων από την Ελλάδα.

Δεν θα ασχοληθώ άλλο και με τους δασάρχες γιατί δεν αντέχει ο διάλογος με κρατικούς υπαλλήλους που... γνωρίζουν το δάσος μόνο από αεροφωτογραφίες.

Θα σταθώ όμως στους «κουλτουριάρηδες» του Συμβουλίου της Επικρατείας που έχουν καταδικάσει με την εντελώς προσωπική τους πολιτική σε πλήρη αποβιομηχάνιση τη χώρα με συνέπεια να κερδίζουν μόνο οι οικοπεδοφάγοι.

Ατέλειωτο είναι το παρασκήνιο που διηγούνται επενδυτές και επιχειρηματίες (συμπεριλαμβανομένων και επικεφαλής ΔΕΚΟ) για το μίσος εισηγητών του ΣτΕ σε οτιδήποτε λέγεται παραγωγή και εκσυγχρονισμός.

Σέβομαι και πιστεύω στο έργο που καλείται να επιτελέσει το Συμβούλιο της Επικρατείας ως θεσμός. Γιατί ασφαλώς κανείς δεν μπορεί να είναι ανεξέλεγκτος.

Όταν όμως ο θεσμός χειραγωγείται από κόμματα και κυβερνήσεις πάνω στο μοντέλο που πρώτο δίδαξε το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980 και αντέγραψε πιστά η Νέα Δημοκρατία, τα πράγματα αλλάζουν.

Ως ρεπόρτερ για το υπουργείο Ανάπτυξης περίμενα στο γραφείο της υπουργού κ. Βάσως Παπανδρέου, να με δεχθεί, όταν την άκουσα να φωνάζει: «Πέστε μου εγώ κάνω πολιτική ανάπτυξης στον τόπο ή το Συμβούλιο της Επικρατείας. Εάν κάνουν αυτοί την δική τους πολιτική τότε εγώ να τα παρατήσω να φύγω. Δεν αντέχω άλλο...».

Ήταν τότε που η κ. Παπανδρέου έδινε κυριολεκτικά, μάχες, για να δημιουργήσει γραμμές μεταφοράς ηλεκτρικού ρεύματος υψηλής τάσης και να ηλεκτροδοτήσει σωστά ολόκληρη την Αττική. Είχε όμως απέναντί της οικοπεδοφάγους από την Μαλακάσα, τα Κιούρκα και το Καπανδρίτι που σαμποτάριζαν το έργο γιατί (έλεγαν) οι γραμμές αυτές θα φέρουν καρκίνο... Σύμμαχός τους το ΣτΕ.

Βεβαίως η κ. Παπανδρέου πλήρωνε, χωρίς να φταίει, τις αμαρτίες του ΠΑΣΟΚ που για αντιπολιτευτικούς λόγους να εφάρμοζε την εξής «στρατηγική» την οποία και αντέγραψε πιστά, στην συνέχεια, η Ν.Δ.

Κομματικοί ινστρούχτορες έστηναν (20ετία 1975-1995) τις γνωστές «επιτροπές κατοίκων» ενάντια στην εγκατάσταση βιομηχανιών. Οι «επιτροπές» κατέφευγαν στους Δήμους και τις Νομαρχίες που με την ενθάρρυνση του κομματικού κατεστημένου (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΚΚΕ, ΣΥΝ) υιοθετούσαν το αίτημα τους.

Τελικά όλοι μαζί, σαν "κίνημα" προσέφευγαν στους αντιβιομηχανιστές του Συμβουλίου Επικρατείας που ακύρωνε τις επενδύσεις.

Έτσι έκλεισαν τα λιπάσματα και ακύρωσαν τεράστιες στρατηγικές επενδύσεις, ορυκτού πλούτου στην Θράκη, της Πετρόλα, στα Μέγαρα, του πετροχημικού Αγρινίου. Στόχος τους να μην γίνουν βιομηχανίες βάσης στην Ελλάδα. Αυτήν την πρακτική συνεχίζουν και σήμερα Δήμοι έχοντας ως σύμμαχο και πάλι το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Να τι λένε τα «κατορθώματα» του ΣτΕ επί των ημερών μας όπως άριστα τα αποτυπώνει (μεταξύ άλλων) σε εγκυρότατο ρεπορτάζ του ο συνάδελφος Δ. Δελεβέγκος:

* Eπενδύσεις 145 εκατ. ευρώ λιμνάζουν στο ΣτΕ.

* Εσχάτως προστέθηκε, το project της αξιοποίησης της Χερσονήσου της Κασσιώπης εναντίον του οποίου προσέφυγαν στο ΣτΕ η Τοπική Αυτοδιοίκηση και πολιτιστικά σωματεία της Κέρκυρας.

* Μία, ακόμη, επένδυση 45 εκατ. ευρώ στη Σάμο είναι σε «αναστολή», ύστερα από προσφυγή στο Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο 10 ντόπιων κατοίκων.

* Μακέτα θα παραμείνει -μέχρι να αποφασίσει το ΣτΕ- και το ξενοδοχειακό συγκρότημα που σχεδιάζει στην Κασσιώπη το αμερικανικό fund NCH Capital.

* Σε διάστημα εννέα ετών η συζήτηση υπόθεσης ενώπιον του ΣτΕ έχει αναβληθεί 36 φορές, ενώ η καθαρογράφηση και η δημοσιοποίηση των δι8καστικων αποφάσεων λόγω έλλειψης υποστηρικτικού προσωπικού χρειάζεται, κατά μέσο όρο 6 έως 9 μήνες.

Όλα αυτά τα «ανυπέρβλητα» και για την σημερινή κυβέρνηση εμπόδια πρέπει να ξεπεράσουν οι επενδυτές. Και με κίνδυνο και της ζωής τους θα έλθουν στην Ελλάδα να προσφέρουν δουλειά στους άνεργους.

Ας τους περιμένουν...

Πηγή:www.capital.gr

Πηγή:www.capital.gr