Κι όταν του έδειξαν το σημείο στο Αιγαίο, έκανε μια κίνηση με το νύχι του στο χάρτη, σαν να έλεγε: Σβήστε τα από το χάρτη. Εξαφανίστε τα! Επακολούθησε...
η Καταστροφή των Ψαρών κι η αθάνατη ώρα του Διονύσιου Σολωμού με τη Δόξα να περπατάει μονάχη/στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη.
Τότε, πάντως, η Ευρώπη των λαών και των φιλελλήνων συγκλονίστηκε, όσο κι αν οι κυβερνήσεις της Ιεράς Συμμαχίας θα ήθελαν να αγνοήσουν τη βαρβαρότητα και να την παρασιωπήσουν.
Τον Ιούνιο συμπληρώνονται 190 χρόνια από τότε. Αλλά το ιστορικά βεβαιωμένο γεγονός βρίσκει ένα είδος επανάληψής του στις μέρες μας: Η Ευρώπη των λαών συγκινείται επιλεκτικά και μεροληπτικά από τα δράματα που εκτυλίσσονται με τους μετανάστες στις νοτιοανατολικές - μεσογειακές ακτές της. Η Ευρώπη των κυβερνήσεων (της Ευρωπαϊκής Ενωσης) και κάποιων ΜΜΕ του Ευρωπαϊκού Βορρά, οιονεί μιμούμενη τον Μαχμούτ, ξύνει με το νύχι της το πρόβλημα της ασιατικής μετανάστευσης, σαν να μπορούσε έτσι να λυθεί και να εκλείψει. Και όχι αυτό μόνο: Εκείνοι που θα έπρεπε να αισθάνονται ένοχοι, επειδή φρόντισαν να ξεφορτωθούν το πρόβλημα και να το φορτώσουν στις πλάτες της Ελλάδας, φτάνουν στο σημείο να την κατηγορούν και να την ενοχοποιούν για τις μοιραίες συνέπειες της ευρωπαϊκής πολιτικής. Συνέπειες που τις μετράει η χώρα μας με τα «λευκά φέρετρα» στο Φαρμακονήσι και με τις χιλιάδες δύσκολες, επίπονες, ηρωικές και επικίνδυνες διασώσεις οικονομικών λαθρομεταναστών στο Αιγαίο.
Το Φαρμακονήσι, σκηνή μιας συγκλονιστικής τραγωδίας του είδους αυτού, είναι ένα σημαδάκι στο πέλαγος, πιο μικρό από τα Ψαρά. Αλλά είναι, ταυτόχρονα, κι ένα μέρος του πελάγους, ένα σημείο της συνολικής, παγκόσμιας εικόνας. Ετσι και η τραγωδία που γράφτηκε στα νερά του μικρού νησιού, όσο κι αν δεν έχει τις διαστάσεις της Λαμπετούζας, αποτελεί μέρος μιας πολύ μεγαλύτερης τραγωδίας και ενός διεθνών διαστάσεων προβλήματος. Από εσωτερικής απόψεως, επίσης, αποτελεί μέρος του πολιτικού προβλήματος της χώρας.
Ας τα πάρουμε ένα - ένα. Ο νόμος των συγκοινωνούντων δοχείων που ισχύει και στην παγκόσμια οικονομία, ιδίως με τους νέους όρους της παγκοσμιοποίησης, δεν μεταφέρει μόνο φτώχεια και λιτότητα από την Ασία και την Αφρική στην Ευρώπη, σε μια ιστορική και ίσως αναπόφευκτη κίνηση ισοστάθμισης, αλλά και πλήθη ανθρώπων. Μεταφέρει λαούς. Η φτώχεια κι η λιτότητα χρησιμοποιούν τους χρηματοπιστωτικούς και άλλους δρόμους, αλλά οι άνθρωποι τα χερσαία και θαλάσσια σύνορα της Ελλάδας - κατά μεγάλο μέρος. Ομως η Ευρώπη δεν τους θέλει τους οικονομικούς μετανάστες ή όταν τους θέλει εννοεί να τους διαλέγει κατά το συμφέρον της. Τους άλλους, το πολύ και μέγα πλήθος, θα προτιμούσε να τους αποθέσει σε χώρους υγειονομικής απομόνωσης. Σαν τέτοιο χώρο θεωρεί και μεταχειρίζεται και την Ελλάδα. Επιβάλλει όρους που της απαγορεύουν να διοχετεύει τα μεταναστευτικά ρεύματα προς τον εκ της αφετηρίας ευρωπαϊκό προορισμό τους. Ταυτόχρονα, δυσφορεί, οκνεί και δυσκολεύεται να επιβάλει στην Τουρκία ανάλογους όρους, είτε για την παρεμπόδιση της εισροής μέσω του εδάφους της λαθρομεταναστών, είτε για τη διευκόλυνση νόμιμης επιστροφής τους στην πατρίδα τους. Αν ασκούσε τη δίκαιη και επιβεβλημένη πίεση προς την τουρκική πλευρά, δε θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε σε τέτοια κλίμακα το πρόβλημα της παράνομης εισόδου οικονομικών μεταναστών. Θα μειώνονταν και οι περιπτώσεις τραγικών ατυχημάτων σαν αυτό στο Φαρμακονήσι.
Όμως το τραγικό ατύχημα έγινε. Και ποιοι πρώτοι έσπευσαν να κατηγορήσουν την Ελλάδα; Αυτοί που στην Ευρώπη δε θα την ήθελαν στην Ευρωζώνη και ίσως ούτε στην Ευρώπη. Οι οποίοι, ωστόσο, είναι εκείνοι που καθιστούν το πρόβλημα πιο δυσεπίλυτο. Και ποιοι άλλοι; Να το παράδοξο: Οσοι, ενώ δεν συμπλέουν με τους Ευρωπαίους φίλους μας σε όλα τα άλλα, έσπευσαν να ρίξουν τον λίθον του αναθέματος, μαζί τους. Εναντίον τίνος; Εναντίον των Ελλήνων, που βάσει, αφενός της λογικής και του δημόσιου συμφέροντος, αφετέρου δε του ανθρωπισμού έχουν το καθήκον: Πρώτον, να προστατεύουν την πατρίδα τους από την καταστροφική γι' αυτήν, λόγω των διαστάσεών της, παράνομη είσοδο οικονομικών μεταναστών και, δεύτερον, να προσφέρουν την σωτήρια βοήθειά τους, ως μόνιμοι διασώστες, σε όσους κινδυνεύουν με τα καρυδότσουφλα και τα σαπιοκάικα των δουλεμπόρων που τους ξεφορτώνουν στις ελληνικές ακτές!
Υπήρξαν αμέλειες; Υπήρξαν πράξεις καταδικαστέες; Υπήρξαν ολιγωρίες και ευθύνες; Αν, ναι, να ελεγχθούν και να πέσει βαρύς ο πέλεκυς της τιμωρίας στους υπευθύνους. Ομως πριν ακόμα γίνει οποιαδήποτε έξακρίβωση, ήρθαν οι ηχηρές καταδίκες. Ηρθαν επί τη βάσει περιγραφών κάποιων από τους διασωθέντες, που τους συνέφερε να θυματοποιήσουν την περίπτωσή τους για να εξασφαλίσουν ευκολότερα παραμονή στην Ελλάδα.
Ήρθαν οι ετυμηγορίες των καναλιών, των Ελλήνων αντιευρωπαϊστών και των Ευρωπαίων εκείνων που δεν φλέγονται από τον έρωτα για κάθε τι ελληνικό-αμείλικτα καταδικαστικές. Η Ελλάδα ένοχη! Οι Ελληνες λιμενικοί ένοχοι! Η κυβέρνηση -αυτό, βέβαια, ήταν κι αν ήταν σίγουρο- ένοχη! Από κοντά και ο Συνήγορος του Πολίτη: Αυτός ζητάει -ορθώς- να γίνει έλεγχος, εξακρίβωση. Οι ευθύνες να αποδοθούν. Οι ένοχοι να τιμωρηθούν. Να μην εκτίθεται η Ελλάδα. Καλώς τα ζητάει όλα αυτά. Κάθε σοβαρός και εχέφρων Ελληνας πολίτης αυτό θέλει. Ο Συνήγορος του Πολίτη ζητάει το σωστό, αλλά με λάθος τρόπο, αφού όλοι διαβάζουν «υπό τας γραμμάς» των συμβουλευτικών ανακοινώσεών του, ότι κι αυτός έχει βγάλει την καταγνωστική ετυμηγορία του. Που την ακούνε με λύπη οι άντρες του Λιμενικού, την ώρα που παλεύουν με τα κύματα της θάλασσας και των παράνομων μεταναστών και των αδίστακτων δουλεμπόρων.
Το Φαρμακονήσι είναι η αρχαία Φαρμακούσα που την είπαν έτσι οι αρχαίοι γιατί στο ξερό έδαφός της φύτρωναν βότανα ιαματικά - φάρμακα θεραπευτικά, που τα χρησιμοποιούσαν διάσημοι αρχαίοι Ελληνες ιατροί. Μ' αυτήν την έννοια πέρασε και στην απλή γλώσσα των διαχρονικών και νεότερων Ελλήνων, που την είπαν Φαρμακονήσι. Της πρόσθεσαν όμως και μια δεύτερη έννοια, βγαλμένη κι αυτή από τη ζωή. Την είπαν Φαρμακονήσι, γιατί τα βαθιά νερά του γίνονταν τάφος και φαρμάκι για τους αιώνιους Ελληνες ναυτικούς και τους οικείους τους.
Η ναυτική τραγωδία με τους ξένους μετανάστες και ιδίως με τα αδικοχαμένα μικρά παιδιά δικαίωσε αυτήν τη φορά τη δεύτερη σημασία: Φαρμάκι για την Ελλάδα και τους Ελληνες τα νερά της άλλοτε Φαρμακούσας. Στην οποία, όπως λέει ο Πλούταρχος, βρέθηκε κάποτε κι ο μέγας Ιούλιος Καίσαρας. Τον είχαν πιάσει πειρατές αιχμάλωτο, χωρίς να ξέρουν ποιος είναι και του ζητούσαν λύτρα 20 τάλαντα. Αυτός τους κορόιδευε και τους έταξε 50 τάλαντα, μαζί με την «υπόσχεση» πως άμα ελευθερωθεί θα τους κυνηγήσει και θα τους σταυρώσει. Γελούσαν μαζί του, αλλά ήρθαν τα 50 τάλαντα από την κοντινή Μίλητο και τον άφησαν. Αμέσως, αρμάτωσε πλοίο, τους κυνήγησε, τους έπιασε και τους σταύρωσε!
Αλλά αυτή η ιστορική παρέκβαση, ας μη μας απομακρύνει από την ουσία του ζητήματος. Η οποία έχει και μια άλλη πλευρά, εσωτερικής φύσεως. Αραγε, όσοι συμπατριώτες μας κατηγορούν τη «μνημονιακή συγκυβέρνηση» για απονιά και βαρβαρότητα έναντι των οικονομικών μεταναστών, δεν συμμετέχουν στον προβληματισμό «πόσους μετανάστες μπορεί να “σηκώσει” η Ελλάδα;». Αραγε, αυτοί είναι πιο ευαίσθητοι από τους άλλους Ελληνες, που λένε «''Οχι'' στον ρατσισμό, αλλά ''ναι'' στον έλεγχο της μετανάστευσης;». Και τέλος, συμφέρει άραγε στην Ελλάδα, όχι μόνο του σήμερα, αλλά και του αύριο, να εμφανίζονται Ελληνες που εκ προοιμίου συμπαρατάσσονται με κάποιους Φαρισαίους της Ευρώπης, που πάντοτε σώζουν τον Βαραβά και πάντοτε σταυρώνουν τον Ιησού;
ΤΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ Μ. ΔΩΣΣΑ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου