Μία χιτζάμπ για την κυρία Φωτίου

«Τα γκαζάκια δεν είναι πολιτική απάντηση, ΑΛΛΑ ο Αδωνις έχει προκαλέσει τον ελληνικό λαό». Το είπε η περιβόητη πια κυρία Φωτίου του ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή την τρομοκρατική επίθεση στο γραφείο του Γεωργιάδη. (Το «κυρία» νοείται εδώ όπως το λέγαμε κάποτε για τις δασκάλες...). Ως γνήσια εξουσιομανής της Αριστεράς, το είπε μάλιστα εξ ονόματος του ελληνικού λαού - προφανώς ολόκληρου, ειδάλλως δεν θα είχε νόημα να τον επικαλεστεί.

Πώς αποδίδεται σε κανονικά ελληνικά η θέση της κυρίας Φωτίου; Οτι τα γκαζάκια είναι μια απάντηση στον εχθρό του λαού, αλλά δεν είναι η σωστή απάντηση, δηλαδή η πολιτική απάντηση. Με άλλα λόγια, επικροτεί την επιλογή του στόχου της οργής, ενδεχομένως συμφωνεί και με...
τα επιχειρήματα που στρέφονται εναντίον του συγκεκριμένου στόχου, αλλά διαφωνεί με τα μέσα που χρησιμοποιούνται εναντίον του.

Από τη συγκεκριμένη γωνία, λοιπόν, σε τίποτε δεν διαφέρει η κυρία Φωτίου από τους μουλάδες, οι οποίοι δεν συμφωνούν με τη δολοφονία των δημοσιογράφων του Charlie Hebdo, αλλά τονίζουν ότι δεν είναι σωστό να απεικονίζεις τον προφήτη Μωάμεθ, διότι το απαγορεύει η θρησκεία τους. Αααα!!!
Ετσι και οι δύο αυτοί -κυρία Φωτίου και μουλάδες- αποφεύγουν να απαντήσουν στην ουσία του θέματος. Βρίσκονται και από εδώ και από εκεί, χωρίς ποτέ να ξέρει κανείς πόσο από εδώ και πόσο από εκεί. Η αιτία της ταύτισης μουλάδων και κυρίας Φωτίου οφείλεται στο ότι και οι δύο έχουν ανάλογες (αλλά όχι ταυτόσημες) αντιλήψεις για την ελευθερία.

Για τους μουλάδες, ζήτημα ελευθερίας δεν τίθεται - δεν προβλέπεται κάτι τέτοιο στον κόσμο του Ισλάμ. Η δε επιρροή της θρησκείας τους στη μορφή και την οργάνωση των κοινωνιών είναι πολύ μεγαλύτερη και εμφανέστερη στον μουσουλμανικό κόσμο. Στον κόσμο, όμως, που ξεκίνησε ως χριστιανικός κάπου στο 1.000 μ.Χ., για να εξελιχθεί μες στους αιώνες σε αυτό που λέμε σήμερα ευρωπαϊκό πολιτισμό ή Δύση, η μορφή και οι κανόνες που διέπουν τη ζωή των οργανωμένων κοινωνιών καθορίζονται από ένα συμψηφισμό αξιών και κριτηρίων, ένα από τα οποία -μόνον ένα- είναι αυτό της θρησκείας. Αυτή η διαφορά, κατά το είδος και τον βαθμό της θρησκευτικότητας, μεταξύ Δύσης και Ισλάμ, είναι ένα κρίσιμο στοιχείο. (Ας το έχουμε υπ’ όψιν, διότι δυστυχώς αυτή η υπόθεση έχει μέλλον...).

Για την κυρία Φωτίου και την Αριστερά της, η ελευθερία είναι το παν. Γι’ αυτήν τα κάνουν όλα: αγωνίζονται, ματώνουν, θυσιάζονται. Ποια ελευθερία όμως; Οχι μια εξελισσόμενη ελευθερία μέσα στη σφαίρα του εφικτού, όπως ορίζεται από το ιστορικό γίγνεσθαι, αλλά μία ελευθερία ουτοπική και εγγυημένη, πλην νοούμενη με τους δικούς τους όρους και, φυσικά, μελλοντική. Στην πραγματικότητα, η προσέγγιση της κυρίας Φωτίου στο ζήτημα της ελευθερίας είναι θρησκευτική, πασπαλισμένη απλώς με κάποια ψευδοεπιστημονική μαρξιστική μπουρδολογία. Συνεπώς, να της ευχηθώ κατάταξη, με το καλό, στους αγίους, με τον Παΐσιο και, γιατί όχι, τον Χριστόδουλο; Ή να παραγγείλουμε μια χιτζάμπ, που οπωσδήποτε θα την κολακεύει;


Σ. Κασιμάτης / Καθημερινή