Τώρα εάν ο Αλβανός καλλιτέχνης με την επιλογή αυτού του έργου ήθελε να κάνει απλά «όνομα» και να κερδίσει δημοσιότητα προσβάλλοντας το θρησκευτικό αίσθημα ενός κόσμου, είναι...
– κατά την ταπεινή μου άποψη – μια υπόθεση αισθητικής βίας, η οποία θα πρέπει να καταδικάζεται στα ταμεία των θεάτρων με χαμηλές πωλήσεις κι όχι στους δρόμους με τη βία.
Για να δούμε όμως λίγο και την υπόθεση με τη διακοπή ρεύματος στα Πανεπιστήμια για να εμποδιστούν οι εκλογές. Γνώμη του γράφοντος είναι πως στη δημοκρατία δεν χωράνε δύο μέτρα και δύο σταθμά. ΟΚ. Καταδικάζουμε τη βία του ενός άκρου. Της Χρυσής Αυγής. Τι συμβαίνει όμως με το άλλο; Τον ΣΥΡΙΖΑ; Διαβάζοντας κανείς τις νέες εφημερίδες που πρόσκεινται – κακώς – στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εκτός του ότι θέλει μεγεθυντικό φακό για να βρει την είδηση, βλέπει κάτι χλιαρές αντιδράσεις (έως και εν μέρει επαινετικές) για το γεγονός φοιτητικής βίας στο χώρο της παιδείας. Για τον ΣΥΡΙΖΑ άραγε αυτές οι πράξεις είναι φυσιολογικές; Είναι δημοκρατικές; Κι αν δεν είναι για ποιο λόγο δεν σπεύδει – όπως σωστά έπραξε με την υπόθεση Χυτήριο – να τις καταδικάσει; Άλλο το «δικό το χωράφι» άλλο του γείτονα; Άλλη βία είναι αυτή στο θέατρο, άλλη η αριστερίστικη βία στα πανεπιστήμια;
Για να προχωρήσουμε πιο κάτω ας πάμε στην περίπτωση των συνόρων και των ελέγχων της Χρυσής Αυγής στα σκοπιανά οχήματα. Κι εδώ θα συμφωνήσουμε. Κανείς – εκτός των αρμόδιων Αρχών – δεν έχει δικαίωμα να σταματά και να ελέγχει πολίτες άλλων χωρών. Επομένως η καταδίκη της Χρυσής Αυγής είναι 100% δικαιολογημένη και επιβεβλημένη. Για να δούμε όμως και τις δυνάμεις της Αριστεράς στην υπόθεση της εισβολής στο υπουργείο Άμυνας.
Για ποιο λόγο άραγε ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργώντας και πάλι με τα δικά του – ακραία – μέτρα και σταθμά, δεν καταδίκασε την είσοδο συνδικαλιστών με βίαιο τρόπο στο υπουργείο; Εκεί η βία είναι καλή; Είναι παραδεκτή; Τι αλήθεια εικόνα δώσαμε ως χώρα σε φίλους αλλά, κυρίως, σε εχθρούς, όταν συνδικαλιστές έστω κι αν έχουν δίκιο, εισβάλλουν στον πυρήνα ύπαρξης ενός Κράτους; Τον ίδιο του τον στρατό;
Άντε να πάμε και στην περίφημη περίπτωση Γρηγορόπουλου. Η Αθήνα κάηκε επί δύο εβδομάδες επειδή ένας ηλίθιος αστυνομικός πυροβόλησε και σκότωσε ένα αθώο παιδί. Δίκαιη η διαμαρτυρία, άδικη όμως η πυρπόληση της Αθήνας. Δεν είναι δυνατό να φωνάζει η αριστερά για αστυνομοκρατικό κράτος την ώρα που ψάχνεις αστυνομικό να σου λύσει το πρόβλημα και δεν βρίσκεις. Όταν όμως οι τρεις της Marfin κάηκαν ζωντανοί δεν είδαμε από την εγχώρια αριστερά την ίδια ζέση για διαμαρτυρία. Για ένα συλλαλητήριο συμπαράστασης έστω βρε αδελφέ. Α πα πα. Οι τραπεζοϋπάλληλοι ήταν αστοί. Ήταν υπηρέτες του καπιταλιστικού συστήματος και μάλιστα – άκουσον άκουσον – απεργοσπάστες!
Τέλος βλέπουμε από χθες την πλήρη στήριξη που ο ΣΥΡΙΖΑ και τα φιλικά του ΜΜΕ παρέχουν στους δημόσιους υπάλληλους που εκπαραθυρώνονται από το Κράτος. Χωρίς καν να μπει στη συζήτηση για το πώς αυτοί οι εκτός ΑΣΕΠ εργαζόμενοι εισήλθαν στο Κράτος, χωρίς καν να αναγνωρίζει την κακή ποιότητα παροχής υπηρεσιών του Δημοσίου, η αριστερά φωνάζει για τα «ιερά και όσια» της εργασίας στο Δημόσιο. Δεν είδαμε όμως τον ΣΥΡΙΖΑ να κάνει μια διαμαρτυρία για τα 1,2 εκατομμύρια ανέργων ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ από τον ιδιωτικό τομέα. Δεν τους είδαμε να κάνουν μια πράξη ακτιβισμού σε βιομηχανίες που δεν πληρώνουν τους υπαλλήλους τους εδώ και μήνες. Δεν τους είδαμε να αντιδρούν για τα δεδουλευμένα που δεν δίδονταν στον ραδιοφωνικό σταθμό «Στο Κόκκινο» ή για τις αργοπορίες στη μισθοδοσία της «ΑΥΓΗΣ». Και για να το πάμε και πιο μακριά, δεν είδαμε και το ΚΚΕ να μιλάει για τις απολύσεις στον 902 για το κλείσιμο της Τυποεκδοτικής και την τοποθέτηση της τελευταίας στο …καπιταλιστικό άρθρο προστασίας από τους πιστωτές. Όμως είπαμε. Στην Ελλάδα η αριστερά μπορεί να κάνει ότι της καπνίσει. Η δεξιά είναι πάντοτε ο μπαμπούλας.
Δημ. Μαρκόπουλος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου