Να απολυθούν ή να μην απολυθούν;

 
Το θέμα των δημοσίων υπαλλήλων είναι αδυναμία ή πονηριά της κυβέρνησης;

Για να μην τα πολυλογούμε. βρείτε από το αρχείο της εφημερίδας προηγούμενα δημοσιεύματα κάτω από τίτλους όπως «Διέταξε κατάργηση φορέων» ή «Απομακρύνονται επίορκοι», ή κάτι τέτοιο παρόμοιο. Κατόπιν, μεταφέρετε το κείμενο σε...
Word και προχωρήστε σε «εύρεση/αντικατάσταση» ονομάτων και ημερομηνιών.

Τα ονόματα αλλάζουν, τα μέτρα διατυπώνονται, οι φορείς καταμετρώνται και μετά κάτι πάει στραβά και διατηρείται το ίδιο καθεστώς, με τους επίορκους, με τους μονίμως απόντες, με τους πλεονάζοντες.

Τα δημοσιεύματα επιβεβαιώνουν την απραξία. Μεταφέρουμε μια εισαγωγή ρεπορτάζ όπου καθείς μπορεί να αλλάξει ημερομηνίες και αριθμούς: Σύμφωνα με εγκύκλιο, έως τις τόσο του μηνός (όταν ο μήνας θα έχει εννιά), θα πρέπει τόσα υπουργεία να ενημερώσουν το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης (ή τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης ή τον Πρωθυπουργό) για την πορεία υλοποίησης καταργήσεων ή συγχωνεύσεων υπηρεσιών και φορέων τους.

Για την απομάκρυνση ανθρώπων από μόνιμες δουλειές μπορεί να υπάρχουν διαφορετικές τοποθετήσεις και, μάλιστα, καθεμιά να έχει τη λογική της. Να απολυθούν οι κλέφτες, να απολυθούν όσοι διορίστηκαν άνευ διαγωνισμού, ενώ ο νόμος το προέβλεπε, να απολυθούν όσοι δεν παράγουν έργο. Και ο αντίλογος. Να μην απολυθούν χωρίς αμετάκλητη δικαστική απόφαση, να μην απολυθούν εφόσον το πολιτικό σύστημα τους χρησιμοποίησε για να επιβιώσει, να μην απολυθούν, αλλά να τεθούν νέοι στόχοι παραγωγικότητας.

Αυτά μπορούν να συζητιούνται εις το διηνεκές. Αλλά αναδεικνύεται ένα πρόβλημα διακυβέρνησης όταν φαίνεται να έχουν ληφθεί αποφάσεις, όταν γίνονται ανακοινώσεις και κατόπιν διαπιστώνεται ότι δεν υλοποιούνται οι δεσμεύσεις. Εκεί, λοιπόν, εντοπίζεται το πρόβλημα, στην αδυναμία εκτέλεσης, ή μήπως υπάρχει κάτι άλλο, ας πούμε μια πονηριά της τρικομματικής κυβέρνησης; Η επιλογή να απευθύνονται σε δύο ακροατήρια, εξωτερικού και εσωτερικού.

Διαφαίνεται ένας φόβος της κυβέρνησης που μάλλον δεν σχετίζεται με τον αριθμό εκείνων που θα απομακρυνθούν από τον δημόσιο τομέα. Ενας φόβος που σχετίζεται με τη συνέχιση του έργου από όσους θα υπηρετούν μελλοντικά το κράτος. Και δεν μιλάμε για την απαξίωση, όπως αυτή προκύπτει, ας πούμε, από τη λειτουργία των πανεπιστημίων, που κάθε τόσο κατεβάζουν τα ρολά. Υπάρχει ο φόβος ότι, συν τω χρόνω, με τη μείωση αποδοχών και τη μείωση του προσωπικού, όσοι παραμείνουν στη θέση τους θα κατεβάσουν τα μολύβια. Λένε ότι το κράτος είναι παράλυτο. Η μεγαλύτερη πίεση στους δημοσίους υπαλλήλους ενδέχεται να το οδηγήσει σε κώμα.

Σε αυτό το πλαίσιο είναι πολύ εξυπηρετική η θέση του κ. Μανιτάκη και γενικώς της Δημοκρατικής Αριστεράς. Πήραν τον ρόλο των ανταρτών βουλευτών που επί μνημονίων έλεγαν ότι θα φύγουν από το κόμμα, έκαναν επαναστατικές δηλώσεις, απασχολούσαν τα μέσα ενημέρωσης με τα διλήμματα και την επιθετικότητά τους. Μια επιθετικότητα απέναντι στο σύστημα το οποίο στήριζαν. Θυμόμαστε τις απειλές ότι θα αποχωρήσουν από την έδρα, από το υπουργείο, κατόπιν μάζευαν λίγο τις δηλώσεις και ψήφιζαν τα νομοσχέδια με μικρές ενστάσεις, άντε σε κανένα άρθρο να δήλωναν «παρών» ή «με επιφύλαξη».

Κάθε φορά που προκύπτει μια διαφωνία για τον αριθμό των φορέων οι οποίοι θα καταργηθούν και των δημοσίων υπαλλήλων που θα απολυθούν, διαχέεται η εντύπωση πως υπάρχει κέρδος χρόνου. Κερδίζεται λίγος χρόνος από εδώ, λίγος χρόνος από εκεί. Με την πρόσθεση, παραδόξως, προκύπτει χάσιμο χρόνου, προκύπτει η διοικητική μεταρρύθμιση που δεν έγινε. Εδραιώνονται, όμως, άλλα: η ανασφάλεια, η αδυναμία να γίνουν ατομικά σχέδια, η αναβλητικότητα. Και τα επακόλουθα: κακή ψυχολογία, που οδηγεί σε χαμηλή παραγωγικότητα.

Για μία ακόμη φορά, ελήφθησαν αποφάσεις σχετικά με τον δημόσιο τομέα. Σωστές ή λαθεμένες, δεν λαμβάνονται σοβαρά υπόψη, καθώς υπάρχει ιστορικό πανομοιότυπων ανακοινώσεων που έμειναν στα χαρτιά. Οι δημόσιοι υπάλληλοι σίγουρα δεν είναι ευχαριστημένοι από την ασάφεια. Μήπως, όμως, είναι οι δανειστές; Ερχεται η τρόικα, φεύγει η τρόικα, τα ίδια ζητήματα, οι ίδιες ενστάσεις, που καταλήγουν στις ίδιες δεσμεύσεις και ξανά από την αρχή. Σαν να μην κυβερνούν, αλλά να παίζουν το «φιδάκι».

  *Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 14 Απριλίου

 Αποκεφαλισμοί

 Δεν θα είναι 20.000 αλλά 15.000 εκείνοι που θα φύγουν από το δημόσιο.  Καθορίστηκε το προφίλ τους: υπάλληλοι σε οργανισμούς που συγχωνεύονται ή καταργούνται, υπάλληλοι που δεν έχουν προσόντα ούτε παρέχουν συγκεκριμένο έργο και άλλοι, πειθαρχικά υπόλογοι. Απόδοση στη νεοελληνική: θα φύγουν άτομα που κάθονται και πληρώνονται για να κάθονται και άτομα που έχουν ζημιώσει το κράτος με πράξεις ατιμίας.

Καλό είναι να υπάρχει προβληματισμός. Δηλαδή πώς θα γίνει η επιλογή σε  μια χώρα όπου την επιλογή κάνει ο γνωστός του γνωστού του κουμπάρου του  μπάρμπα; Εδώ ολόκληρο ΑΣΕΠ θεσμοθετήθηκε και οι προσλήψεις συνέχισαν να  γίνονται χωρίς διαγωνισμό, με άλλες πατέντες. Δηλαδή είναι ορατός ο  κίνδυνος να απολυθούν εκείνοι που δεν έχουν πρόσβαση στην εξουσία_ την  πολιτική εξουσία, την συνδικαλιστική εξουσία ή απλά στην εξουσία του  προϊσταμένου που έχει συμπάθειες και αντιπάθειες.

Καλό είναι να διατυπώνονται ενστάσεις για το οικονομικό αποτέλεσμα των απολύσεων. Θα λυθεί το δημοσιονομικό πρόβλημα αν φύγουν οι επίορκοι; Είναι άραγε τόσο καθοριστικές οι μισθολογικές δαπάνες τους ώστε να μπαίνουν στην ίδια συζήτηση με δαπάνες για εξοπλιστικά ή με δαπάνες για καναπέδες Τσοχατζόπουλου;

Καλό είναι να γίνεται η συζήτηση αλλά εξίσου καλό είναι να καταλήγει η συζήτηση σε λογικά συμπεράσματα. Υπάρχουν αυτονόητα. Δηλαδή ένας κλέφτης  δημοσίου χρήματος πρέπει κάποια στιγμή να τιμωρείται. Δεν μπορεί να προβάλλονται αιώνια δικαιολογητικά, ότι δηλαδή οι υπουργοί ήταν κλέφτες των πολλών και ο επίορκος υπήρξε κλέφτης των ολίγων άρα δικαιούται να παραμείνει στη θέση του. Εντούτοις όταν γίνονται γνωστές υποθέσεις υπαλλήλων που παρανόμησαν και υπάρχει πρόθεση απόλυσης, ο ΣΥΡΙΖΑ με τον καινοφανή αλλόκοτο τρόπο του αναφέρεται σε «αποκεφαλισμούς».

Ο κ. Αλέξης Τσίπρας έχει ένα δικαιολογητικό για τον καθένα από τους απειλούμενους δημοσίους υπαλλήλους. Αν λοιπόν του πουν ότι υπάρχει στη λίστα απολύσεων ένας απόφοιτος δημοτικού ο οποίος εργάζεται στον Οργανισμό Προβολής Κολεόπτερων, θα τον υποστηρίξει. Εχει τη βασική εκπαίδευση γιατί η άτιμη ζωή τον έφερε σε φτωχή οικογένεια. Δεν παρέχει έργο επειδή κανείς δεν καθόρισε τι ακριβώς πρέπει να κάνει. Συνδέθηκε με το κόμμα που τον διόρισε επειδή δεν είχε άλλη επιλογή. Δεν φταίει που κάθεται άπραγος.

Λέει λοιπόν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ: «Καλούμε όλους τους εργαζόμενους να βάλουν, με τους αγώνες τους, ένα τέρμα στη διαρκή κι επαναλαμβανόμενη θυσία της Ιφιγένειας, προκειμένου να πνεύσει ούριος άνεμος για τους δανειστές μας». Συμπλέει για μια ακόμη φορά με τον κ. Πάνο Καμμένο, που έχει τις ίδιες αντιδράσεις οποτεδήποτε γίνεται λόγος για μεταρρύθμιση: «Ο απολυμένος δεν είναι κακός υπάλληλος, είναι ένας οικογενειάρχης που συντηρεί την οικογένειά του».

Εχει απολέσει λοιπόν τη λογική του ο ΣΥΡΙΖΑ, δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα; Οχι, κάνει καλή δουλίτσα. Λίγοι από δω, λίγοι από κει, μαζεύονται οι δυνητικοί ψηφοφόροι. Ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί την συμβουλή του Κομφούκιου: «Δεν έχεις αξίωμα; Μην κάνεις σχέδια».


Κέζα Λώρη / Το Βήμα