Τα ελληνικά ΜΜΕ και ο Ισλαμοφασισμός

Να με συγχωρείτε, αλλά εγώ δεν θα «πάρω» από τις αντιδράσεις των ελληνικών MME στην κτηνώδη δολοφονία των Γάλλων σκιτσογράφων από τους ισλαμοφασίστες. Διότι η αντίδρασή τους είναι υποκριτική και δεν πείθει κανέναν.

Αν πραγματικά τους ενδιέφερε να δείξουν την αλληλεγγύη τους στους αδικοχαμένους σκιτσογράφους θα γέμιζαν...
τις εφημερίδες, τα sites και τις τηλεοπτικές εκπομπές τους με τα σκίτσα του Μωάμεθ. Ακόμα καλύτερα θα ζητούσαν απο τους σκιτσογράφους τους να κάνουν κάθε μέρα μια γελοιογραφία του «προφήτη» και της παρέας του.

Όμως δεν θα κάνουν τίποτα απ' όλα αυτά. Για μια ακόμα φορα θα σκύψουν υποτακτικά το κεφάλι τους στον ισλαμοφασισμό.

Όπως ακριβώς έκαναν και πριν από μερικά χρόνια, όταν άρχισαν οι αντιδράσεις των Μουσουλμάνων εναντίον των σκίτσων του Μωάμεθ που πρωτοδημοσιεύθηκαν στη δανέζικη εφημερίδα Jullands Posten. Καμία ελληνική εφημερίδα τότε δεν τόλμησε να τα αναδημοσιεύσει. Όχι απλά δεν τα αναδημοσίευσαν, αλλά και η πλειονότητα των σχολίων ήταν αρνητικά για τη δανέζικη εφημερίδα που «προσέβαλε» τα θρηκευτικά αισθήματα των μουσουλμάνων. Όσο δε για την ελευθερία του λόγου.. αυτή είχε ξεχασθεί τελείως.

Είναι ενδιαφέρον ότι όσο πιο αριστερό ήταν το ελληνικό έντυπο τόσο αύξανε η «ευλάβεια» για το θρησκευτικό συναίσθημα και τόσο μειώνονταν τα κείμενα που υπερασπίζονταν το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου και της σάτιρας. Σε αντίθεση, φυσικά, με το Charlie Hebdo που έσπευσε αμέσως να δημοσιεύσει τα σκίτσα.

Κάτι που δείχνει για μια ακόμη φορά το τεράστιο πολιτιστικό χάσμα που δικαρίνει την ελληνική από την αριστερά της Δύσης.

Για το γαλλικό αριστερό Charlie Hebdo, το διακύβευμα ήταν το θεμελιώδες ατομικό δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου.

Για τα ελληνικά αριστερά έντυπα, το θεμελιώδες διακύβευμα ήταν πάντοτε η κατανόηση του ολοκληρωτισμού - του ισλαμοφασισμού σήμερα, του σταλινισμού παλαιότερα.


 T. Mίχας