Επί της ουσίας απόψε είναι ο τελικός μας. Αν όλα πάνε καλά, τότε θα μπούμε...
στη ζώνη των μεταλλίων για πρώτη φορά μετά από 6 χρόνια, θα έχουμε δυο ευκαιρίες για να ανεβούμε στο βάθρο, θα αναβιώσουμε τον ημιτελικό του ιστορικού 2005 με αντίπαλο τη Γαλλία και θα μείνουμε ζωντανοί στη μάχη πρόκρισης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 είτε απευθείας (αν είμαστε στον τελικό), είτε με προ-ολυμπιακό τουρνουά.
Προσοχή όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο νομίζουμε…
Λένε ότι οι εμφανίσεις της Ισπανίας ως τώρα στο Ευρωμπάσκετ ήταν αναιμικές. Βρέθηκε όμως στον όμιλο του θανάτου και τερμάτισε δεύτερη στο Βερολίνο, παίζοντας μόνο ντέρμπι.
Υποστηρίζουν ότι φέτος έχει το μικρότερο βάθος από ποτέ, περιστρεφόμενη γύρω από τον Πάου Γκασόλ. Κι όμως, το ρόστερ της δείχνει ότι υπάρχουν τουλάχιστον πέντε ακόμη παίκτες που μπορούν να σκοτώσουν οποιονδήποτε αντίπαλο. Ο Ροντρίγκεθ, ο Γιουλ, ο Μίροτιτς, ο Ρέγιες, ακόμα και ο τραυματίας (;) Ρούντι Φερνάντεθ… Φαντάζομαι δεν συνιστούν αμελητέες ποσότητες.
Διατείνονται ότι ο Σέρτζιο Σκαριόλο δεν είναι ο προπονητής που μπορεί να νικήσει τον Κατσικάρη. Δεν έχουν και άδικο. Η προπονητική επιρροή είναι ελάχιστη στον μεγάλο μας αντίπαλο, την ώρα που το δικό μας πλάνο διαπνέεται πάντα από τετράγωνη μπασκετική λογική, απολύτως σωστές στοχεύσεις και πλήρη εντοπισμό των αδυναμιών και στις δυο πλευρές του γηπέδου.
Εν ολίγοις, το ρητορικό ερώτημα που κυκλοφορεί στην μπασκετική και προ-εκλογική Ελλάδα είναι ‘’αν όχι τώρα, πότε;’’ και συμπληρώνεται από ένα ακόμη: ‘’Αν όχι εμείς, ποιοι;’’.
Είναι αλήθεια, η Ελλάδα φέτος διαθέτει το πληρέστερο ρόστερ όλων των εποχών. Η σύνθεση της εμπεριέχει ταλέντο μέχρι σκασμού του αντιπάλου. Το μείγμα είναι φονικό. Με μια προϋπόθεση: Να χρησιμοποιηθούν τα σωστά κατάλληλα εργαλεία για να εφαρμοσθεί το πλάνο.
Όλες αυτές οι αισιόδοξες διαπιστώσεις κυκλοφορούν –ευτυχώς- μόνο στα δημοσιογραφικά γραφεία και στις συζητήσεις όλων των Ελλήνων όπου γης για την επίσημη αγαπημένη τους. Οι υψηλές προσδοκίες όλων μας δεν βγάζουν τους παίκτες από τις ράγες της σωστής πνευματικής προετοιμασίας. Εκείνοι έχουν να σκεφτούν μόνο το μπάσκετ τους και τον τρόπο που θα ρίξουν στο καναβάτσο τον αντίπαλο.
Απόψε στις 19:30 είναι η δική τους ώρα, η ώρα της αλήθειας. Με νίκη η αποστολή είναι απολύτως επιτυχημένη, ότι κι αν γίνει στην τετράδα, στη ζώνη των μεταλλίων. Με ήττα θα συζητάμε για μια ακόμη αποτυχία. Όχι γιατί θα αποκλειστούμε από την Ισπανία, αλλά διότι για ακόμα μια διοργάνωση θα έχουμε φάει τα μούτρα μας στο νοκ-άουτ κρίσιμο ματς. Μην παρασυρόμαστε από το ως τώρα 6-0. Οι πέντε νίκες της πρώτης φάσης ήρθαν επί αντιπάλων που έχουν όλοι αποχαιρετήσει ήδη τη διοργάνωση και η έκτη επί του Βελγίου, που δεν είναι δα και κανένα θηρίο του παγκόσμιου μπάσκετ. Άρα, τώρα είναι η ώρα. Αν χάσουμε θα περιοριστούμε στην τίμια (πλην φτωχή) προσπάθεια διεκδίκησης των θέσεων 5 ως 7 που δίνουν εισιτήριο για το προ-ολυμπιακό τουρνουά του 2016.
Δεν είναι εύκολο να νικήσεις την Ισπανία. Είναι πολύ δύσκολο. Εντούτοις, εφόσον λέμε (και έχουμε δίκιο) ότι ανήκουμε στην ελίτ της Ευρώπης, πρέπει να το αποδείξουμε. Η ζωή και ο αθλητισμός έχουν επιτυχίες και αποτυχίες. Ούτε δικαιολογίες, ούτε μεσοβέζικους χαρακτηρισμούς. Και οι μεγάλης αξίας επαγγελματίες παίκτες πρέπει να μάθουν να ζουν με αυτή την πίεση.
Οι αντιπαθείς Ισπανοί
Οι Ισπανοί –μπασκετικά μιλώντας- είναι για όλους τους Έλληνες αντιπαθέστατοι (sic). Δεν είναι μόνο ότι μας έχουν πληγώσει άπειρες φορές. Είναι κυρίως ο τρόπος που αγωνίζονται. Θέατρο (flopping) , γροθιές, φτυσιές, βρισιές, συνεχείς διαμαρτυρίες παρά τη διαιτητική εύνοια είναι αναπόσπαστα στοιχεία του παιχνιδιού τους. Αν μας παρασύρουν, θα χάσουμε τον προσανατολισμό μας. Αν απλώς γελάμε ειρωνικά, θα τους εκνευρίσουμε ακόμα περισσότερο.
Η Ισπανία έχει αναγάγει το μπάσκετ (σε όλα τα επίπεδα, οργανωτικά και αγωνιστικά) σε επιστήμη, έχει τεράστιους παίκτες, παράγοντες που διαφεντεύουν και το –μακράν- κορυφαίο πρωτάθλημα της ηπείρου. Εμείς τη δουλειά μας, αυτοί τη δουλειά τους.
Η προϊστορία της κλοπής
Η τελευταία πρόκρισή μας επί των Ισπανών σε νοκ-άουτ παιχνίδι χρονολογείται το μακρινό 1998 στο Μουντομπάσκετ της Αθήνας. Έκτοτε γευόμαστε μόνο πίκρες. Αποκορύφωμα το 2007, όταν η σφαγιαστική διαιτησία -στο Ευρωμπάσκετ που φιλοξενήθηκε στην έδρα τους- μας στέρησε τη συμμετοχή στον μεγάλο τελικό. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη κλοπή στα χρονικά της διοργάνωσης.
Η ζωή το έφερε έτσι που ακριβώς 8 χρόνια μετά καλούμαστε να απαντήσουμε. Ήταν 15 Σεπτεμβρίου, παραμονές βουλευτικών εκλογών και τότε. Μάλιστα τότε η ΕΡΤ (που μετέδιδε το ματς) πρόβαλε αμέσως μετά συνέντευξη Καραμανλή, σήμερα ο ΑΝΤ1 έχει προγραμματίσει συνέντευξη Τσίπρα. Ας είναι τουλάχιστον πιο γουρλής ο σημερινός υποψήφιος πρωθυπουργός.
Σε εκείνο το Ευρωμπάσκετ κάναμε κηδεία με ξένα κόλλυβα. Όλη η χώρα πανηγύρισε το buzzer-bitter του Τζέι Αρ Χόλντεν που άφησε ξερούς τους διοργανωτές και έστεψε πρωταθλήτρια Ευρώπης τη Ρωσία, τιμωρώντας τους ‘’φούριας ρόχας’’ για τον τρόπο που έφτασαν στον τελικό.
Ένα χρόνο νωρίτερα, το 2006 είχαμε συντριβεί στον τελικό του Μουντομπάσκετ, μετά την επική νίκη μας επί των ΗΠΑ στον ημιτελικό. Τότε μάλιστα ο Πάου Γκασόλ ήταν στα πιτς, μετά από τραυματισμό στον ημιτελικό εναντίον της Αργεντινής.
Πριν από δυο χρόνια, το 2013, επικρατήσαμε επί Σλοβενικού εδάφους στη δεύτερη φάση των ομίλων, αλλά επρόκειτο για νίκη χωρίς αντίκρισμα. Να κερδίζεις τους Ισπανούς και να χάνεις από τους Φινλανδούς…
Η τακτική του αγώνα
Ας αφήσουμε όμως την προϊστορία στην άκρη. Δεν (πρέπει να) παίζει μπάσκετ. Αυτό που μετράει περισσότερο από ο,τιδήποτε είναι η τακτική του αγώνα. Το τεχνικό επιτελείο ετοιμάζει το πλάνο, οι παίκτες ετοιμάζονται σωματικά και πνευματικά.
Όπως όλες οι μεγάλες μας νίκες, έτσι και αυτή πρέπει να ξεκινήσει από την άμυνα. Μέγιστο ζητούμενο ο Πάου Γκασόλ. Πλεονέκτημά του ότι τραβιέται μακριά από το καλάθι, σκοράρει πρόσωπο και πλάτη, έχει τρομερές συνεργασίες με τους δημιουργούς στο πικ εντ ρολ, εκεί όπου αμυνόμαστε αργά.
Ο Μπουρούσης και ο Κουφός πρέπει να βρουν τρόπο να τον ακολουθήσουν, αλλά ταυτόχρονα η ομάδα πρέπει να αμυνθεί στο χώρο, γιατί αν τον ακολουθούν οι ψηλοί στο pick and roll θα είμαστε ευάλωτοι στη ρακέτα, όπως και αν πάμε σε δυναμική έξοδο δεύτερου παίκτη στις συνεργασίες κοντού-ψηλού.
Σημειώστε ότι ο Πάου ξεκινάει πάντα με έναν ακόμη πύργο στο πλευρό του, τον Μίροτιτς. Ταυτόχρονα, πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στις περιστροφές μας, αφού αν αλλάζουμε σε όλα τα σκριν και ρισκάρουμε το μακρινό σουτ από την αδύναμη πλευρά της άμυνάς μας, μπορεί να μας σκοτώσουν. Τα μακρινά σουτ τους πρέπει να έχουν πάντα χέρι πάνω στην μπάλα. Ο Κατσικάρης θα πρέπει σίγουρα να εκμεταλλευτεί όλο το οπλοστάσιό του, χωρίς στεγανά και προ-αποφασισμένες πεντάδες εξολόθρευσης. Και οι 12 παίκτες θα πρέπει να είναι απολύτως έτοιμοι.
Στην επίθεση μας, δυο στοιχεία θα πρέπει να εντοπίσουμε:
1) Πως θα διασπάσουμε τις ζώνες που πολύ συχνά χρησιμοποιεί ο Σκαριόλο. Αν έχουμε το σουτ θα είναι ευλογία. Ταυτόχρονα όμως οι συγκεκριμένες άμυνες χώρου διασπώνται και από διεισδύσεις. Εδώ ενδεχομένως θα έχει κομβικό ρόλο ο Σλούκας.
2) Ο Γκασόλ δεν ακολουθεί τον αντίπαλό του σε όλο το γήπεδο. Παίζει 35 λεπτά ανά αγώνα και δεν έχει τις αντοχές να κυνηγάει τον κάθε Μπουρούση. Παίζει λίμπερο εντός ζωγραφιστού. Εκεί λοιπόν πρέπει να χτυπήσουμε. Να τον κουράσουμε, να τον φθείρουμε.
Είμαι πεπεισμένος επίσης ότι στο ‘’4’’ είμαστε πολύ καλύτεροί τους, άρα μπορούμε να δώσουμε έμφαση σε Πρίντεζη και Αντετοκούνμπο.
Μακάρι να είμαστε σε καλή βραδιά και στην περιφέρεια. Αν αυτό συμβεί, εκτιμώ ότι θα νικήσουμε.
Προσοχή στις βολές! Το ματς θα παιχτεί σε ειδικές καταστάσεις. Εάν τα σπάσουμε από τη γραμμή της φιλανθρωπίας, θα υπάρχει τεράστιο πρόβλημα.
Η στατιστική
Αυτή τη φορά η επιστήμη που λέει επαγγελματικά ψέματα, αποδίδει την εικόνα σωστά.
Το ιατρικό δελτίο
Είπαμε ότι οι Ισπανοί στο θέατρο είναι μανούλες. Δεν θα είναι η πρώτη (ούτε η τελευταία φορά) που το παίζουν τραυματίες. Στον ΑΝΤ1 βρήκαμε πλάνο που ο Γκασόλ εμφανίζεται με δεμένο το δεξί του πόδι. Ναι, έχει ένα θέμα στη γάμπα, αλλά πιστέψτε με, στο ματς θα είναι ταύρος. Ο Ρούντι δεν έπαιξε στο ματς με την Πολωνία, αλλά εκτιμώ ότι απόψε η μέση του θα είναι σε αρίστη κατάσταση.
Μην χαλαρώνετε, αμφότεροι θα είναι εκεί…
Το κλειδί
Θα επιμείνω μέχρι τελικής πτώσης. Αν ο Κατσικάρης κάνει αυτό που ξέρει καλά, παρεμβαίνει δηλαδή στη ροή του αγώνα χρησιμοποιώντας όπως χρειάζεται (και όχι όσο και όπως ‘’πρέπει’’) το υλικό του, θα στείλει τον Σκαριόλο για χόρτα. Είναι το σημείο υπεροχής μας. Έχουμε πολύ καλύτερο προπονητή. Αν απεγκλωβιστεί από σκέψεις ή φοβίες, απόψε ο σπουδαίος Φώτης θα γράψει ιστορία!
Το διακύβευμα
Νικήσαμε; Προκριθήκαμε; Πετύχαμε!
Χάσαμε; Αποκλειστήκαμε; Αποτύχαμε!
Απλά πράγματα, λόγια σταράτα. Μπορούμε; Ασφαλώς μπορούμε! Έχουμε τη νίκη στο τσεπάκι; Σε καμία περίπτωση.
Του Παναγιώτη Περπερίδη
ΠΗΓΗ: real.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου