Ξέφραγο αμπέλι

Η υπόθεση του «φράκτη» στα ελληνοτουρκικά σύνορα έχει ξεκινήσει μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση. Μάθαμε πρώτα απ’ όλα ότι τα σύνορά μας είναι πρακτικώς αφύλακτα. Ο ελληνικός στρατός, επικαλούμενος τη σχετική νομοθεσία που έχει αναθέσει αυτό τον ρόλο στην αστυνομία, απλώς δεν ασχολείται με τη φύλαξη των συνόρων. Δεν είναι εκπληκτικό; Ξοδεύουμε κάθε χρόνο δισεκατομμύρια, χύνονται τόνοι μελάνι για την ασφάλεια της χώρας έναντι της Τουρκίας και στο τέλος ανακαλύπτουμε ότι, όπως αρμόζει στην κατάστασή μας, είμαστε κυριολεκτικώς ξέφραγο αμπέλι. Η λαθρομετανάστευση είναι χωρίς αμφιβολία μεγάλο θέμα εθνικής ασφάλειας και επιβίωσης.

Ξέρω ότι πολλοί διαφωνούν με αυτήν τη θέση και φτάνουν στο σημείο να εγκαλούν όποιον μιλάει για λαθρομετανάστες, προτιμώντας το πολιτικώς ορθόν παράνομοι μετανάστες. Ηδη βγήκαν στο σεργιάνι μαζί με τις γνωστές ομάδες, που θεωρούν ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει ένας...
 τεράστιος σταθμός transit για όποιον αδικημένο ή πραγματικά κολασμένο θέλει να βρει καταφύγιο. Με τη λογική τους θα ήταν πολύ πιο απλό να καθιερώσουμε και απ’ ευθείας πτήσεις από το Πακιστάν ή την Αλγερία για όσους θέλουν να έλθουν στη χώρα μας χωρίς τα απαραίτητα «χαρτιά». Ολοι μας συγκινούμεθα και ανατριχιάζουμε με τις εικόνες που βλέπουμε, τα πεινασμένα παιδιά, τους ανθρώπους που προσπαθούν να ξεφύγουν από τη μιζέρια. Ομως, όσο σκληρό και αν είναι, οφείλουμε να σκεπτόμαστε με βασικό γνώμονα τι συμφέρει την πατρίδα μας και τους πολίτες της. Δεν συμμετέχουμε σε διαγωνισμό ανθρωπιάς, αλλά είμαστε αντιμέτωποι με σκληρά διλήμματα, που απαιτούν εξίσου σκληρές λύσεις.

Θα μου πείτε, δεν φταίει το ελληνικό κράτος; Προφανώς και φταίει. Πρώτα απ’ όλα δεν φρόντισε, όπως είπαμε, να φυλάξει στοιχειωδώς έστω τα σύνορά του. Κατά δεύτερον, έχει επιτρέψει σε ομάδες οργανωμένου εγκλήματος διαφόρων εθνικοτήτων να λειτουργούν ανεξέλεγκτα στο κέντρο της Αθήνας, στην Πάτρα κ.α. Και τέλος, μέσα στο κλίμα της γενικευμένης ανομίας, επιτρέπει σε παραβατικά στοιχεία αυτού του πληθυσμού να συμπεριφέρονται παραβιάζοντας προκλητικά κάθε νόμο της δημοκρατίας μας. Ολα αυτά έχουν καταστήσει τη χώρα γνωστή ως μια όαση, είτε λόγω της ευκολίας εισόδου σε αυτήν είτε επειδή πρόκειται για χώρα στην οποία... όλα επιτρέπονται. Φυσικό, λοιπόν, είναι να γίνεται μαγνήτης για τις χιλιάδες που ψάχνουν ένα καλύτερο μέλλον στον Τρίτο Κόσμο.

Και καλά, ο φράκτης θα λύσει το πρόβλημα; Προφανώς και όχι. Από την άλλη, βέβαια, θα κάνει τη ζωή πιο δύσκολη στους διακινητές λαθρομεταναστών, που θα πρέπει να ακολουθήσουν τους πιο επικίνδυνους δρόμους του Εβρου ή των νησιών του Αιγαίου. Θα δώσει, όμως, και ένα ηχηρό και αναγκαίο μήνυμα στην Τουρκία, η οποία προφανώς δεν θέλει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Δεν είναι λίγο πράγμα να σηκωθεί ένας φράκτης, που συμβολίζει τα σύνορα της Ευρώπης με την Τουρκία. Και ίσως κάνει ένα κομμάτι του τουρκικού κατεστημένου να ξανασκεφθεί την αδιαφορία που έχει επιδείξει στο καίριο αυτό θέμα.

Αυτό που ίσως δεν έχουμε, τέλος, καταλάβει είναι ότι άπαξ και κάποιος λαθρομετανάστης μπει στο ελληνικό έδαφος, δεν υπάρχει τρόπος να εκδιωχθεί. Εχει συνήθως καταστρέψει τα χαρτιά του, οπότε ακόμη και αν απορριφθεί η αίτηση για άσυλο, οι πιθανότητες επαναπροώθησής του στη χώρα του είναι πολύ μικρές. Για όλους αυτούς τους λόγους είναι πολύ σημαντικό να ελέγξουμε αποτελεσματικά τα σύνορά μας και να σταματήσουμε να δίνουμε, ως χώρα, την εικόνα ενός ξέφραγου αμπελιού.

Tου Αλεξη Παπαχελα