Ο «Μεγάλος» ζει

Καθώς η αυλαία θα πέσει στις 17 Ιουνίου, ένα φάσμα πλανάται πάνω από την τελική πράξη του έργου της μεταπολίτευσης. Μην τρομάζετε, δεν είναι ο κομμουνισμός. (Επί του παρόντος, τουλάχιστον...) Είναι το φάντασμα εκείνου που άνοιξε τον δρόμο για την τελική νίκη των μαρξιστών: το φάσμα του Ανδρέα Παπανδρέου.

Τα ίχνη του υπάρχουν εν αφθονία στην επιφάνεια των πραγμάτων. Η «μεγάλη δημοκρατική παράταξη» βρίσκεται στα χείλη του Τσίπρα (με την προσθήκη «της Αριστεράς», για να είμαστε ακριβείς...), το ίδιο και οι «μη προνομιούχοι» (της ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ;), όπως επίσης και...
 το «χρονοντούλαπο της Ιστορίας», στο οποίο ο νεαρός πολιτικός που ανέδειξε την αναίδεια ως στυλ θέλει να κλείσει τις «δυνάμεις του χθες». Μα και η προσωδία του λόγου του, η διακύμανση του τόνου της φωνής του, όταν χθες εκφωνούσε την ομιλία του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν απομίμηση του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. (Κατά πολύ λιγότερο επιτυχής από τη μίμηση του Χάρρυ Κλυνν, είναι αλήθεια - μίμηση, πάντως). Θυμίζω ότι από τη ρητορική του Ανδρέα Παπανδρέου αντλεί ώς και ο Καμμένος, όταν επαναλαμβάνει ότι «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες».

Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η πέραση των ανδρεϊκών απομιμήσεων. Απευθύνονται σε έναν κόσμο χωρίς αντίληψη της ατομικής ευθύνης, όπου η ηδονοθηρία έχει τελείως αποενοχοποιηθεί. Έναν κόσμο δήθεν μορφωμένων με πτυχία πληθωριστικά από πανεπιστήμια της πλάκας - πτυχία, όμως, με πλήρη επαγγελματικά δικαιώματα! Έναν κόσμο που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει από πού έρχονται τα χρήματα των μισθολογικών αυξήσεων και «έπεσε από τα σύννεφα» όταν πληροφορήθηκε την ύπαρξη του δημοσίου χρέους.

Αυτός είναι ο κόσμος που δημιούργησε ο «Μεγάλος». Και ήταν επόμενο αυτός ο κόσμος να κατασπαράξει πρώτα το ΠΑΣΟΚ, που τον δημιούργησε.

Νόμιζαν οι πανέξυπνοι και αυτάρεσκοι πασόκοι ότι περικόπτοντας τους μισθούς του Δημοσίου και ωθώντας την ανεργία στον ιδιωτικό τομέα, οι πελάτες τους θα εκτιμούσαν τη διαφύλαξη των θέσεων εργασίας στο Δημόσιο. Αμ δε! Ο Ρέππας κατέληξε εκεί όπου απειλούσε ότι θα έστελνε τους «τζιτζιφιόγκους» της τρόικας, ενώ πελάτες και άνεργοι τρέξανε όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ.

Εκείνο που θα έπρεπε να μας εκπλήσσει -εκπλήσσει εμένα τουλάχιστον- είναι η μοιρολατρία με την οποία ένας μέρος του αστικού κόσμου υποκύπτει στην επέλαση των Τσιπραίων. (Ενα μέρος, λέω, διότι ένα άλλο αναζητεί ήδη ένα modus vivendi με την αναδυόμενη κατάσταση...)

Αξιοθρήνητο να βλέπεις τη Νέα Δημοκρατία να πηγαίνει προς τις εκλογές, με τα προβεβλημένα στελέχη της να γνωρίζουν ότι η παράταξη έχει μια ηγεσία που ακόμη και αν ήθελε να βρει χειρότερη δεν θα μπορούσε! Το δέχονται, όμως, και τρέφονται με την ψευδαίσθηση ότι θα υπάρχει αύριο για το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας μετά τις εκλογές. Τι να πω; Αν αυτά τα άνευρα, μαλθακά, ασπόνδυλα όντα είναι η πολιτική ηγεσία της αστικής τάξης, τότε της αξίζει η μοίρα της. Γιατί να δικαιούνται τη σωτηρία;

Ένας φίλος -κομμάτι του πολιτικού κόσμου που σαρώνεται από τον ΣΥΡΙΖΑ- μου περιέγραφε χθες τις εντυπώσεις που του άφησε η θέα της Βουλής των δύο ημερών: αυτό το θλιβερό συνονθύλευμα από θείτσες, μπράβους, αριστεριστές, άσχετους, κωμικούς, πορτιέρηδες, γραφικούς και πάσης φύσεως αλλόκοτους τύπους, που νόμιζες ότι είχαν βρεθεί όλοι μαζί εκεί κατά λάθος. Ο φίλος έχει έντονο το δραματικό στοιχείο στον χαρακτήρα του και, σαν τον σαιξπηρικό Ληρ στη σκηνή της καταιγίδας, όταν αναγνωρίζει στον γυμνό Έντγκαρ το ανθρώπινο ζώο τελείως γυμνωμένο από την επίφαση του πολιτισμού (unaccomodated man is no more but such a poor, bare, forked animal as thou art), είδε στο πλήθος αυτό την αντανάκλαση του κοινωνικού πολτού. «Οι πελάτες έγιναν πολίτες και μας προέκυψε μια Βουλή που ευτυχώς διαλύεται» ήταν τα λόγια του.

Δεν συμμερίζομαι την άποψή του, που κάπως εξιδανικεύει τον πελατειασμό· και δεν νοσταλγώ καθόλου το πελατειακό κράτος που φαλίρισε τη χώρα, επειδή αυτό που τον διαδέχεται είναι ακόμη χειρότερο. Με τους περιορισμούς που επέβαλε το Μνημόνιο, τα πολυκαταστήματα της πολιτικής δεν έχουν πια εμπορεύματα για να εξυπηρετήσουν την πελατεία τους. Οι ψηφοφόροι αποδεσμεύθηκαν, έμαθαν όμως να είναι πελάτες και, τώρα, δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα ξεμάθουν μέσα σε τριάντα ημέρες. Ψάχνουν να ψωνίσουν από αλλού. Αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ το έχει καταλάβει και είναι ο λόγος για τον οποίο παριστάνει το νέο ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να παρασύρει τα κορόιδα σε έναν μαρξιστικό πειραματισμό, που ούτε ο Θεός ξέρει πού θα μας βγάλει.

Τελικά, εκείνες οι γελοίες αφίσες με τη μορφή του Ανδρέα, που ξυπνούσαμε ένα πρωί και τις βλέπαμε κολλημένες σε τοίχους και κολώνες και τις θεωρούσαμε γραφικό αναχρονισμό, είχαν μία σοφία που μας διέφευγε. Γιατί ο μόνος ήρωας της μεταπολίτευσης που -δυστυχώς- συνεχίζει να ζει, μέσα από τον τρόπο που διέφθειρε την ελληνική κοινωνία, είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου.


Tου Στεφανου Κασιματη ~ kathimerini.gr