Ζουν Ανάμεσά μας

Πριν μερικές ημέρες πήγα στην τράπεζα με την οποία συνεργάζομαι. Καθώς περίμενα για να εξυπηρετηθώ σε ένα ταμείο, συναντήθηκα με έναν γνωστό μου πολύ καλό υπάλληλο της εν λόγω τράπεζας που εργαζόταν τώρα σε κατάστημα άλλης πόλης.

Πως από τα μέρη μας; Τον ρώτησα, αφού χαιρετηθήκαμε εγκάρδια.

Ήρθα για βόλτα, καθότι συνταξιούχος πλέον…ήταν η απάντησή του.

Μού ήρθε σκοτοδίνη. Συνταξιούχος, μουρμούρισα.


Ναι, ναι, μου απάντησε χαμογελώντας και έφυγε χαρούμενος.

Τον γνώριζα καλά, άξιος υπάλληλος, σωστός και αν υπολόγιζα σωστά η ηλικία του εκεί γύρω στα 45 με 48.

Η σειρά μου είχε φθάσει, πλησίασα στην ταμεία, γνωστή μου και αυτή, όπου δεν άντεξα και τη ρώτησα εάν αληθεύει η συνταξιοδότηση του συγκεκριμένου ατόμου.

Ναι βέβαια, εφόσον συμπλήρωσε τα χρόνια…

Άρχισα να φουντώνω. Εγώ γιατί δεν μπορώ να τα συμπληρώσω που κολλάω ένσημα από 18 ετών;

Άλλο ταμείο, ήταν η απάντηση.

Ναι! Και άλλη Ελλάδα, απάντησα. Μόνο που εγώ και εσύ που εργάζεσαι θα τον πληρώνουμε αυτόν.

Όχι. Μέχρι τα 56 θα πληρώνεται από το ταμείο της τράπεζας και μετά πάει στο ΙΚΑ, συνέχισε απτόητη η ταμίας.

Και το ΙΚΑ, ποιος το πληρώνει; Εγώ και εσύ, της ξαναλέω.

Γιατί εσύ πότε μπορείς να πάρεις σύνταξη;

Στα 62, ήταν η απάντησή μου και εκεί τελείωσε η κουβέντα μας καθώς είχε τελειώσει και η συναλλαγή μου.

Αθόρυβα με είχε πλησιάσει ένα κύριος και μου έδωσε ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου.

Δώρο, μου ψιθύρισε και εξαφανίσθηκε αμέσως.

Σάστισα. Έμεινα με τα γυαλιά στα χέρια, ένα ζευγάρι ολοκαίνουρια γυαλιά. Ασυναίσθητα τα φόρεσα και ρώτησα την ταμία αν μου πάνε.

Τέλεια ήταν η απάντησή της.

Τα έβλεπα όλα ασπρόμαυρα! Καθώς γύρισα για να φύγω, τότε ξανά είδα τον γνωστό μου που βγήκε στη σύνταξη. Τρόμαξα: το πρόσωπό του ήταν σαν alien. Μάτια γυάλινα που έπεμπαν φώς, χωρίς δέρμα το πρόσωπό του και χωρίς μαλλιά.

Με χαιρέτησε για μία ακόμα φορά και απομακρύνθηκε.

Έβγαλα τα γυαλιά αμέσως.

Τα ξαναφόρεσα έξω από την τράπεζα και αντίκρισα ξανά τα ίδια πρόσωπα. Alien και κανονικοί άνθρωποι σε ένα ασπρόμαυρο περιβάλλον. Περπατούσα και τους έβλεπα παντού!

Η ιδιωτική υπάλληλος 52 ετών συνταξιούχος γιατί είχε παιδί ανήλικο όταν ήταν στα 50.

Ο φίλος αστυνομικός συνταξιούχος στα 46, παρέα με τον στρατιωτικό που βγήκε στη σύνταξη στα 44.

Όλοι τους ήταν γνωστοί μου και με χαιρέτισαν εγκάρδια.

Μέσα από τα γυαλιά μου όμως τους έβλεπα ως alien.

Κάθισα σε μία καφετέρια και παρήγγειλα έναν διπλό δυνατό καφέ για να συνέλθω… Έβγαλα τα γυαλιά και είδα τη ζωή να συνεχίζεται κανονική και έγχρωμη. Τα ξαναφόρεσα και διαπίστωσα ότι όλοι οι θαμώνες στο καφέ ήταν alien. Άσχημοι, αποκρουστικοί που τους εξυπηρετούσαν άνθρωποι, νέα παιδιά με χαμόγελο.

Τότε ήταν που έλυσα το μεγάλο φιλοσοφικό ερώτημα που ταλάνιζε την ύπαρξη μου: «Ποίος γεμίζει τις καφετέριες τα πρωινά;».

Ήπια τον καφέ μου βιαστικά και θέλησα να πληρώσω. Το παιδί μου έδωσε την απόδειξη που έγραφε «πλήρωσε του φόρους». Έβγαλα τα γυαλιά και τότε είδα το ποσό που έπρεπε να πληρώσω.

Άρχισα να περπατώ και να παρατηρώ τις μεγάλες διαφημιστικές πινακίδες. Χωρίς τα γυαλιά ήταν όμορφες και έγχρωμες. Μόλις φορούσα τα γυαλιά, έβλεπα ένα ασπρόμαυρο σύνθημα.

«Υποτάξου στη μοίρα σου». «Βλέπε τηλεόραση». «Πλήρωνε τους φόρους σου». «Κατανάλωσε». «Πλήρωνε τις εισφορές σου». «Η εργασία είναι διασκέδαση». «Είναι υγεία να εργάζεσαι μέχρι τα 75».

Τα alien ήταν παντού, ζούσαν ανάμεσά μας και άνθρωποι ανυποψίαστοι τα υπηρετούσαν.

Θα έλεγα ότι τα είχα χάσει τα λογικά μου, αν δεν θυμόμουν τον κύριο που μου είχε χαρίσει τα γυαλιά.

Τα alien είχαν κυριεύσει τη χώρα μου. Υπήρχε άραγε ελπίδα σωτηρίας; Υπήρχαν οργανωμένες ομάδες αντίστασης;

Θα πρέπει να ψάξω να τις βρω.

Θα πρέπει να αναλάβω δράση, εάν θέλω να σωθώ...

(Συνεχίζεται).



ΥΓ. Το περιστατικό μέχρι να εμφανισθεί ο κύριος με τα γυαλιά, είναι αληθινό. Τα υπόλοιπα είναι μία αναφορά, ως φόρος τιμής, στην υπέροχη ταινία ‘Ζουν Ανάμεσά μας’ (They Live του John Carpenter).