Ιστορίες παραλογισμού στα ελληνικά πανεπιστήμια

Η αλήθεια είναι πως ελάχιστοι προσπαθούν πλέον να καταλάβουν πώς παράγονται οι καταλήψεις στα ελληνικά ΑΕΙ. Απλώς οι περισσότεροι τις υπομένουν, όπως τις μπόρες να περάσουν.

Μαζεύονται 50 με 100 φοιτητές σε κάτι που βαφτίζουν Γενική Συνέλευση και αποφασίζουν ότι θα παραβιάσουν το δικαίωμα των υπόλοιπων χιλιάδων φοιτητών να μπουν στο Πανεπιστήμιο. Και οι ευφημιζόμενες ως «Γενικές Συνελεύσεις» ουδείς γνωρίζει πώς γίνονται. Ούτε καν οι φοιτητές. Είναι χαρακτηριστικός ο παρακάτω διάλογος στο διαδικτυακό φόρουμ του Πολυτεχνείου (e-polytexneio.gr):
«Θέλω να μου εξηγήσει κάποιος πώς καλείται μια γενική συνέλευση», ρωτά κάποια φοιτήτρια. «Με καλή διάθεση», σαρκάζει ο ένας. «Με διάφορους τρόπους», εξηγεί κάποιος άλλος και συνεχίζει: «Ο κλασικός είναι να γίνει Δ.Σ. και να αποφασίσουν οι παρατάξεις... Ο άλλος είναι να το αποφασίσουν τα ΕΑΑΚ (σ.σ. αριστερές παρατάξεις μειοψηφίας) μόνα τους».

Οι αποφάσεις αυτών των συνελεύσεων, βεβαίως, δεν έχουν καμιά νομιμοποίηση, ούτε καν από τα καταστατικά των φοιτητικών συλλόγων, τα οποία προϋποθέτουν απαρτία προκειμένου να λάβουν αποφάσεις οι συνελεύσεις και ειδικά για τις καταλήψεις οι οποίες πλήττουν το βασικό δικαίωμα των φοιτητών, το οποίο είναι να... φοιτούν. Παρ’ όλα αυτά, λόγω της αβελτηρίας πρωτίστως των πρυτάνεων, αλλά και της αδιαφορίας της υπόλοιπης κοινωνίας (που βλέπει τα ΑΕΙ ως μηχανισμό παραγωγής χαρτιών για διορισμό στο Δημόσιο) το πανεπιστήμιο έχει καταντήσει χώρος άσκησης απίστευτου «επαναστατικού» παραλογισμού.

Ένα παράδειγμα: Τον περασμένο Σεπτέμβριο ομάδα «επαναστατών» του Πολυτεχνείου υπό τον τίτλο «Ελευθεριακό Σχήμα» έβγαλε μια προκήρυξη που καλούσε τους φοιτητές «Να λερώσουμε τους τοίχους της Σχολής Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών» (ΣΕΜΦΕ). Στο κείμενο της προκήρυξης αναγραφόταν τα εξής: «Όσοι βρεθήκαμε στη σχολή τις τελευταίες μέρες είδαμε τους τοίχους της σχολής μας κενούς! Όλες οι αφίσες ξηλώθηκαν και οι τοίχοι βάφτηκαν λευκοί λες και είμαστε σε ψυχιατρείο... Οι σχολές, όμως είναι ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ... και μπορούμε να τους χρησιμοποιούμε όπως θέλουμε: να συζητάμε, να δρούμε πολιτικά και πολιτιστικά, να αθλούμαστε, να βολτάρουμε ακόμα και να αράζουμε μέχρι το βράδυ. Αυτοί οι χώροι ανήκουν σε εμάς... Σαν πρώτη απάντηση στην καταστολή που επιβάλλουν στην πολιτική έκφραση και δημιουργία στους τοίχους της σχολής μας: Φέρνουμε τα σπρέι μας, τους μαρκαδόρους μας, τις μπίρες, τα ποτά, τη μουσική μας και ό,τι άλλο μας έρθει και ξαναλερώνουμε τη ΣΕΜΦΕ».

Την ημέρα όμως του μουντζουρώματος της σχολής η «δράση» (σύμφωνα με την «επαναστατική» ορολογία) δεν έγινε. Εξηγούν οι ίδιοι με νέο κείμενό τους τον λόγο: «Αντί να δεχθούμε συγχαρητήρια για την αισθητική και το γούστο μας, δεχθήκαμε ξεκάθαρη καταστολή. Απ’ τη στιγμή που εμφανιστήκαμε στη σχολή, προκειμένου να αρχίσουμε τις διαδικασίες στησίματος της δράσης (σπρέι, ηχεία, λάπτοπ κ.λπ.), βρήκαμε όλες τις πόρτες κλειδαμπαρωμένες και τον κοσμήτορα με μερικούς καθηγητές να μας την έχουν στημένη στη μοναδική ανοιχτή είσοδο, με προφανή στόχο να μπλοκάρουν τη δράση... Την ώρα εκείνη, δυστυχώς, ήμασταν πολύ λίγοι άνθρωποι, με αποτέλεσμα η δυναμική μας να μην μας επιτρέπει να διεκδικήσουμε πραγματικά τον χώρο πέρα από το να υπερασπιστούμε πολιτικά την επιλογή μας ερχόμενοι σε λογομαχία με τον κοσμήτορα και τους κλακαδόρους του. Για τον λόγο αυτό, προτιμήσαμε να απομακρυνθούμε...».

Ας μη σταθούμε στον διάχυτο παραλογισμό αυτών των ανακοινώσεων, που βαφτίζουν «αντίσταση» τις μουντζούρες (για τις οποίες μάλιστα πρέπει να δεχθούν... συγχαρητήρια), ούτε στα περί «ξεκάθαρης καταστολής» επειδή οι πόρτες της σχολής ήταν κλειδωμένες.

Πρέπει όμως να προσέξουμε την φράση «την ώρα εκείνη, δυστυχώς, ήμασταν πολύ λίγοι άνθρωποι, με αποτέλεσμα η δυναμική μας να μην μας επιτρέπει να διεκδικήσουμε πραγματικά τον χώρο» και προφανώς λιγότεροι από «τον κοσμήτορα με μερικούς καθηγητές», όπως γράφουν οι ίδιοι στην ανακοίνωση. Με άλλα λόγια, η σχολή δεν έγινε κουρελαρία διότι 5-10 πανεπιστημιακοί απέτρεψαν την «αποφασιστική διεκδίκηση του χώρου» από 5-10 «ελευθεριακούς» (τρομάρα μας!), οι οποίοι ήθελαν να επιβάλουν την αισθητική της μουντζούρας χωρίς να ρωτήσουν τους χιλιάδες φοιτητές και καθηγητές.

Σήμερα τα ΑΕΙ είναι όμηρος μειοψηφιών που «διεκδικούν δυναμικά τις σχολές», όπως λέει η «επαναστατική» ορολογία. Αυτές οι μειοψηφίες επιβάλλουν διά της βίας το άδικο των καταλήψεων. Πετυχαίνουν τον στόχο τους διότι -σε αντίθεση με τον κοσμήτορα και τους καθηγητές της ΣΕΜΦΕ- ουδείς αντιστέκεται στον παραλογισμό. Πολλοί πρυτάνεις, μάλιστα, τον υποδαυλίζουν...


Του Πασχου Μανδραβελη