«Και γιατί αυτό είναι είδηση;» θα αναρωτηθούν κάποιοι. Κάθεστε;
Η κ. Ιωάννα Κοντούλη δεν είναι διευθύντρια ιδιωτικής εταιρείας, ούτε ιδιοκτήτρια ενός δικού της μαγαζιού. Είναι η διορισμένη πρόεδρος ενός δημόσιου οργανισμού, ο οποίος, όπως θα διαπιστώσετε, αποτελεί case study της παράνοιας που εξακολουθεί να επικρατεί στο ελληνικό Δημόσιο εν έτει 2017.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η κ. Κοντούλη είναι πρόεδρος στις «Κτιριακές Υποδομές» (ΚΤΥΠ). Πρόκειται για τον μόνο κατασκευαστικό οργανισμό του Δημοσίου που προέκυψε το 2013 –με πίεση της τρόικας– από τη συγχώνευση τριών παρεμφερών κρατικών εταιρειών. Του ΟΣΚ (είχε την ευθύνη ανέγερσης και συντήρησης των σχολείων), της ΔΕΠΑΝΟΜ (νοσοκομεία) και της «Θέμις Κατασκευαστική» (Φυλακές, δικαστικά μέγαρα). Στις ΚΤΥΠ, λοιπόν, μέχρι τον Δεκέμβριο εργάζονταν 330 άτομα. Τα οποία κατά γενική ομολογία υπερπλεόναζαν, καθώς στα χρόνια της κρίσης δεν υπάρχει βέβαια σοβαρό κατασκευαστικό αντικείμενο. Τι έκανε όμως γι’ αυτό το αρμόδιο υπουργείο; Αντί να μετακινήσει αλλού το πλεονάζον προσωπικό προσέλαβε επιπλέον 213 υπαλλήλους που εργάζονταν παλιότερα στις ΚΤΥΠ. Και το έκανε παρά το γεγονός ότι ο Αρειος Πάγος είχε κρίνει τελεσίδικα ότι οι εν λόγω υπάλληλοι δεν κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, απορρίπτοντας τις αιτήσεις τους να επαναπροσληφθούν.
«Απαραίτητοι»
Το σχετικό σκάνδαλο το ανέδειξε η «Κ» τον Δεκέμβριο και δέχθηκε την οργίλη απάντηση της κ. Κοντούλη και του εποπτεύοντος υπουργού κ. Χρ. Σπίρτζη, οι οποίοι χαρακτήρισαν απαραίτητους τους 213 υπαλλήλους. Μεταξύ άλλων, για να γίνουν –όπως είπαν– και προσεισμικοί έλεγχοι στα δημόσια κτίρια, με προτεραιότητα σε σχολεία και νοσοκομεία. Εδώ και επτά μήνες όμως δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα, καθώς στις ΚΤΥΠ δεν έχει καν καταρτιστεί επιχειρησιακό σχέδιο. Με συνέπεια, στη συντριπτική τους πλειονότητα, τόσο οι νέοι όσο και οι παλιότεροι υπάλληλοι να μην έχουν κανένα αντικείμενο εργασίας, εξ ου και κάποιοι πλέον στέλνουν ακόμη και επιστολές διαμαρτυρίας στην κ. Κοντούλη μήπως και δώσει κάποιο αντικείμενο εργασίας.
Πιθανώς ν’ αναρωτηθείτε: Και τι ακριβώς κάνουν όλη μέρα οι εκατοντάδες αυτοί υπάλληλοι; Ιδού τι είπε στην «Κ» ένας εκ των παλαιότερων που θέλησε για προφανείς λόγους να διατηρήσει την ανωνυμία του. «Τίποτα δεν κάνουμε οι περισσότεροι. Τα κονδύλια που δίνονται από την κυβέρνηση στις ΚΤΥΠ είναι μηδαμινά και έτσι ελάχιστα είναι και τα έργα που είναι σε εξέλιξη. Αρκούν 80-100 υπάλληλοι για να βγει όλη η δουλειά. Γι’ αυτό και αν έρθετε στη Φαβιέρου που στεγαζόμαστε, θα δείτε τους ”υπόλοιπους” 400 είτε στα κυλικεία είτε στα γραφεία τους να προσπαθούν να σκοτώσουν τον χρόνο τους. Και είναι κρίμα» πρόσθεσε η ίδια πηγή κι εξήγησε γιατί. «Θα μπορούσαν τα στελέχη των ΚΤΥΠ να φανούν χρησιμότατα αν η κυβέρνηση αξιοποιούσε μικρό έστω μέρος του ΕΣΠΑ ή του πακέτου Γιούνκερ π.χ. για την ενεργειακή βελτίωση των δημοσίων κτιρίων, κάτι που θα απέφερε τεράστια οικονομικά οφέλη στην πολιτεία. Αλλά είναι τέτοια η αδιαφορία, που ακόμη και συγκεκριμένες προτάσεις που κάνουν τα κλιμάκια που επισκέπτονται σποραδικά κάποια δημόσια κτίρια, μένουν πάντα στα συρτάρια, επειδή δεν υπάρχει κανένας σχεδιασμός από την κυβέρνηση, να μας αξιοποιήσει με τον οποιονδήποτε τρόπο. Ως φαίνεται, αρκεί στους ιθύνοντες να μας πληρώνουν για να μην κάνουμε τίποτα».
Θα εκπλαγείτε αν μάθετε και πώς έγινε γνωστή η καθολική αδιαφορία της κυβέρνησης να βρει αντικείμενο εργασίας στους υπαλλήλους που η ίδια προσέλαβε. Την προηγούμενη εβδομάδα λίγοι ανέδειξαν το πρωτοφανές γεγονός ότι από τον σεισμό στη Μυτιλήνη κατέρρευσε ένα σχολείο και ότι από θαύμα δεν καταπλακώθηκαν οι μαθητές, καθώς ο σεισμός έγινε μετά το σχόλασμα. Και αντί όποιος έχει την πολιτική ευθύνη να συναισθανθεί την ανάγκη να εξηγήσει πώς ακριβώς κατέρρευσε ένα σχολείο, και γιατί δεν γίνονται οι περιβόητοι προσεισμικοί έλεγχοι, δόθηκε εντολή στις ΚΤΥΠ να στείλει κλιμάκιο κατόπιν εορτής για να καταγράψει τις ζημιές!
Υπάρχουν όμως και δύο επιπλέον παράμετροι που καθιστούν case study κρατικού παραλογισμού την περίπτωση των ΚΤΥΠ και μάλλον θα σας εξοργίσουν. Η πρώτη είναι ότι για να στεγαστούν οι επιπλέον 213 υπάλληλοι η κυβέρνηση νοίκιασε από ιδιώτη μια ολόκληρη πολυκατοικία δίπλα στα παλιά γραφεία της εταιρείας, γιατί δεν υπήρχε χώρος να τους στεγάσει. Η δεύτερη είναι ακόμη πιο σουρεαλιστική. Τις ΚΤΥΠ ο ΣΥΡΙΖΑ δέχθηκε να τις εντάξει στο περιβόητο υπερταμείο αποκρατικοποιήσεων. Δηλαδή θεωρητικώς επιθυμεί να την πουλήσει. Ωστόσο, κανείς εκ των αρμοδίων δεν μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει ποιος ακριβώς επενδυτής θα αγοράσει μια εταιρεία, την οποία η κυβέρνηση είτε λόγω ανικανότητας είτε λόγω αδιαφορίας άφησε χωρίς κανένα αντικείμενο, διπλασιάζοντας μάλιστα τον αριθμό των άπραγων υπαλλήλων της. Τους οποίους παρεμπιπτόντως πληρώνουμε όλοι μας...
Το κτήριο της πρεσβείας στο Βερολίνο
Όταν ένας Οργανισμός αφήνεται να λειτουργεί χωρίς οργανόγραμμα και επιχειρησιακό σχέδιο ανθούν βέβαια όλα τα συμπτώματα του πελατειακού κράτους. Θέλετε ένα παράδειγμα; Στις ΚΤΥΠ εργάζονται και δικηγόροι. Οχι ένας ή δύο, αλλά δώδεκα. Παρότι δεν έχουν σοβαρό αντικείμενο η διοίκηση, για λόγους που εκείνη γνωρίζει, προσέλαβε προσφάτως και 13ο δικηγόρο με μόνιμη αντιμισθία, έχοντας παράλληλα συνάψει σύμβαση συνεργασίας και με εξωτερική δικηγορική εταιρεία! Υπάρχει τέλος και ακόμη πιο περίεργη –και σοβαρότερη– υπόθεση που συζητείται στις ΚΤΥΠ και αφορά το υπό παράδοση κτίριο της ελληνικής πρεσβείας στο Βερολίνο. Το εν λόγω κτίριο ήδη από τις προηγούμενες κυβερνήσεις είχε γίνει κάτι σαν το γεφύρι της Αρτας. Χτιζόταν επί 15 χρόνια, ενώ ακόμη και σήμερα δεν έχει παραδοθεί κι ας είναι έτοιμο σε ποσοστό 99,5%. Για να καταλάβετε πόσο έτοιμο είναι, τον προηγούμενο Δεκέμβριο κλιμάκιο των ΚΤΥΠ που το επισκέφθηκε έκρινε ότι χρειάζονται μόλις 88.500 ευρώ για να παραδοθεί. Παραδόξως, όμως, όχι μόνον κανείς δεν ανέλαβε έκτοτε την ευθύνη να το ολοκληρώσει, αλλά σε νέο πρόσφατο ταξίδι στο Βερολίνο, νέο κλιμάκιο των ΚΤΥΠ (με τον ίδιο επικεφαλής) έκρινε ότι το κτίριο χρειάζεται περί το ένα εκατ. ευρώ για να γίνει λειτουργικό. Ας μας εξηγήσει κάποιος τι συμβαίνει, γιατί –πέραν των άλλων– η πρεσβεία μας εξακολουθεί και πληρώνει ένα υψηλότατο ενοίκιο σε Γερμανό ιδιώτη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου