Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι έγκλημα σε βάρος της χώρας. Η Ελλάδα κινδυνεύει να γίνει η πρώτη Σοβιετική Δημοκρατία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα λουκέτα στον ιδιωτικό τομέα είναι απανωτά και δεν αφορούν πλέον μόνο τα μικρομάγαζα. Μεγάλες επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα ρευστότητας και άλλες βρίσκονται στο χείλος της καταστροφής εξαιτίας των οφειλών του δημοσίου!
Η κατάσταση τείνει να ξεφύγει από κάθε έλεγχο και όλες οι προβλέψεις αναφέρουν ότι το 2011 θα είναι μία χρονιά πραγματική δοκιμασία για τον ιδιωτικό τομέα. Η κυβέρνηση, όμως, επιμένει να ρίχνει το βάρος της στην προάσπιση των κεκτημένων των δημοσίων υπαλλήλων. Κουβέντα δεν θέλουν να ακούσουν για απολύσεις στο δημόσιο τομέα. Αν είναι έτσι, κύριοι, αν για 200.000 δημοσίους υπαλλήλους απειλείτε με αφανισμό οποιαδήποτε άλλη οικονομική δραστηριότητα σε αυτή τη χώρα, τότε κάντε το, τουλάχιστον, με κανόνες ισονομίας.
Όπως ακριβώς αρνούνται να απολύσουν κόσμο από το δημόσιο τομέα (δήθεν για λόγους κοινωνικής προστασίας) θα έπρεπε...
με την ίδια θέρμη να επιμένουν για την πρόσληψη των απολυμένων του ιδιωτικού τομέα στο δημόσιο!
Αν σας φαίνεται παράλογο κάτι τέτοιο, φίλτατοι κυβερνώντες, σκεφτείτε πόσο παράλογο φαίνεται αυτή τη στιγμή σε χιλιάδες ανθρώπους που απειλούνται με το φάσμα της ανεργίας η προστασία που παρέχετε σε λίγους και εκλεκτούς που εσείς διορίσατε στο δημόσιο τομέα. Δημιουργείτε την αίσθηση ότι το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι οι φίλοι και ψηφοφόροι σας που βρήκαν την θαλπωρή στις αγκάλες του δημόσιου τομέα.
Με ποια λογική οι υπάλληλοι της πρώην Ολυμπιακής θα πρέπει να μεταταχθούν σε άλλες υπηρεσίες του δημοσίου και να μην ισχύσει το ίδιο και για τους εργαζόμενους στον Όμιλο Λαναρά; Θα πείτε ότι οι εργάτες του Λαναρά δεν είναι απαραίτητα ικανοί να κάνουν οποιαδήποτε άλλη εργασία από εκείνη που έκαναν προηγουμένως στα κλωστήρια. Σωστά. Δεν ισχύει το ίδιο όμως για τους πρώην πιλότους της Ολυμπιακής. Εκτός και αν τα υπουργεία έχουν αγοράσει αεροπλάνα για τους υπουργούς και δεν μας το λένε...
Το απαράδεκτο της ιστορίας είναι ότι ο ιδιωτικός τομέας που ευθύνεται ελάχιστα γι΄ αυτή την κρίση, καλείται τώρα να πληρώσει όλο το τίμημα. Οι έκτακτες εισφορές, η υψηλή φορολογία, η ασφυξία λόγω ρευστότητας, η αντιαναπτυξιακή πολιτική, είναι δήθεν η λύση για την έξοδο από την κρίση. Αντίθετα, η κυβέρνηση είναι έτοιμη να ρισκάρει την επόμενη δόση της βοήθειας για μερικές δεκάδες χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους.
Αυτή τη στιγμή κάποιοι θα επαναστατούν διαβάζοντας αυτές τις γραμμές. Ενδεχομένως θα μας κατηγορήσουν για τάσεις κανιβαλισμού. Λοιπόν, για να τελειώνει αυτό το αστείο: Στις ημέρες της Νέας Δημοκρατίας (για να μην πάμε και παλιότερα) γεμίσαμε από αγροφύλακες, από υπαλλήλους στα αθλητικά στάδια και από κάθε λογής άλλους υπαλλήλους. Δεν θα εξετάσουμε αν πράγματι χρειαζόμασταν άλλους υπαλλήλους ή όχι. Αλλά, αυτοί που προσελήφθησαν με... προσωπικές συνεντεύξεις, δεν στέρησαν το δικαίωμα της εργασίας σε έναν άλλον νέο ή νέα; Εντάξει, άνθρωποι είναι κι αυτοί και τους γέννησε μάνα. Οι άλλοι τι είναι; Για να μην αναφερθούμε στο διακομματικό σκάνδαλο της πρόσληψης εκατοντάδων κομματικών στελεχών και μελών των οικογενειών των βουλευτών στην Βουλή των Ελλήνων και μάλιστα μετά το ξέσπασμα της κρίσης...
Κι αυτό που επίσης δεν θέλουν να δουν κάποιοι «υπερασπιστές των εργατικών συμφερόντων» είναι ότι κάθε άρνηση περικοπής δαπανών από το σπάταλο δημόσιο τομέα ισοδυναμεί με την αυτόματη περικοπή πόρων που θα μπορούσαν να βοηθήσουν τον ιδιωτικό τομέα να ορθοποδήσει. Κι αν κόπτονται για τους δημόσιους υπαλλήλους, καιρός είναι να μας πουν οι ίδιοι άνθρωποι για ποιόν λόγο θα πρέπει οι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα να πληρώσουν όλο το τίμημα για αυτή την κρίση.
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου