που αντίκρυσε ο Ελβετός περιηγητής, τα ξυστά δηλαδή.
Η καταγωγή τους Βενετσιάνικη, με εμφανείς όμως επιδράσεις από την «καθ’ ημάς Ανατολή».
Στη σύντομη επίσκεψη μας, νιώσαμε πως η τέχνη αυτή, η τέχνη των ξυστών δεν είναι κάτι απομονωμένο, αλλά σε άμεση συνάρτηση με τη μουσική και τους χορούς του Πυργιού, τη μαστίχα, τις εικόνες στα γύρω μοναστήρια, το Χριστόφορο Κολόμβο, το Γιώργο Θεοτοκά, τη θάλασσα και πάνω απ’ όλα, με τους κατοίκους και το χαμόγελό τους. Χαμόγελο στην ζωή!
«Σας γράφω από ένα άγνωστο, νεραϊδένιο χωριό, όπου τα χρώματα μπερδεύονται σ’ ένα ουράνιο τόξο από σπίτια, όπου οι προσόψεις είναι κοσμημένες με κύκλους, με ρόμβους, με βέλη και με καμπύλες...», έγραψε ο Ζακ Λακαριέρ στο «Ελληνικό καλοκαίρι» του.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου