Ο λαός αυτός που θεωρεί ότι είναι υποχρέωση του ελληνικού κράτους και των Ελλήνων φορολογουμένων να διατηρεί τον μεγαλύτερο αριθμό κρατικών υπαλλήλων στον πλανήτη και μάλιστα με μονιμότητα και με εγγύηση ότι...
δεν θα χάσουν την δουλειά τους ακόμη και όταν (όπως συμβαίνει σήμερα) ένας αντίστοιχος αριθμός 1.000.000 ανέργων του ιδιωτικού τομέα που αναμένεται να φθάσουν τα 1.300.000 μέσα στο 2013 δεν πρόκειται να βρουν δουλειά ούτε μετά το 2025.
Θα ήταν άλλωστε κομματικό λάθος να αγνοήσει την δύναμη της εκλογικής πελατείας των 1.200.000 περίπου κρατικών υπαλλήλων και των συντεχνιών που τους «προστατεύουν» όταν ο λαός αυτός ζει και θα ζει από τους Έλληνες ιθαγενείς με την εγγύηση όλων των κομμάτων που πέρασαν στην εξουσία από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.
Η εκλογική πελατεία των άνω του εκατομμυρίου διορισμένων από τα κόμματα στο δημόσιο με μοναδική υποχρέωση να είναι πιστοί στο κόμμα και αν νομίζουν ότι μπορούν να εξυπηρετούν και τους πολίτες, αναγνωρίζοντας τα δικαιώματά τους, ας το κάνουν και αυτό. Δεν χάλασε ο κόσμος...
Την εκλογική πελατεία των απασχολουμένων στον κρατικό τομέα και τις ΔΕΚΟ όπου εκεί οργιάζουν το ρουσφέτι και τα επιδόματα καφενείου, Φαξ, γαλοπούλας, αρνιού και μη κοπάνας...
Την εκλογική πελατεία που θεμελίωσε μετά το 1975 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με διορισμούς άνω των 150.000 αλλά έχτισε με «αρχιτεκτονικά σχέδια» ο Ανδρέας Παπανδρέου μεταφέροντάς την από τα δεξιά στα δήθεν αριστερά με μόνη χρωματική διαφορά το πράσινο της τριτοκοσμικής σοσιαλιστικής αλλαγής.
Την εκλογική πελατεία που διατήρησε ως κόρη οφθαλμού η τετραετία του διαδόχου Κωνσταντίνου Καραμανλή που «ξαναέχτισε το κράτος» (έτσι νόμιζε) με διορισμούς που πέρασαν τις 300.000 όταν η χώρα εξαντλούσε τα τελευταία δανεικά.
Αυτή η συγκεκριμένη εκλογική πελατεία που τουλάχιστον διπλασιάζεται πάνω από τις κάλπες έμεινε στον αέρα μετά την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
Αυτός ο κομματικός στρατός (του ΠΑΣΟΚ κυρίως) που νίκησε κατά κράτος τον κομματικό στρατό της Νέας Δημοκρατίας σε δημόσιο και ΔΕΚΟ αναζητά τώρα την νέα του πολιτική προστασία στον ΣΥΡΙΖΑ (την υποσχέθηκε άλλωστε) προσφέροντας όχι μόνο τις κομματικές τους υπηρεσίες αλλά και την ψήφο του με αριθμητική ακρίβεια.
Και επειδή στην Ελλάδα ακόμη και οι εκλογές δεν απέχουν πολύ και από τον «χαβαλέ» του τύπου «πάμε πλατεία» γιατί όχι να μην έχουμε και το φαινόμενο «πάμε ΣΥΡΙΖΑ» για στήριξη και ανάκτηση των κεκτημένων μιας και το κράτος για να πληρώσει δεν χρειάζεται οικονομικές διαδικασίες όπως στον ιδιωτικό τομέα.
Μια υπογραφή του υπουργού ή του Προέδρου της ΔΕΚΟ χρειάζεται και όλα τακτοποιούνται.
Να είναι καλά τα δανεικά και οι δανειστές.
Άλλωστε από την στιγμή που τους βρίζουμε ανοικτά και αναθεματίζουμε τις συμβάσεις που υπογράφουμε ( γιατί αλλιώς δανεικά δεν έχει) μπορούμε και να συνεχίζουμε. Και να είμαστε μάλιστα και εθνικά υπερήφανοι...
Του Γιώργου Κράλογλου ~ capital.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου