Εκπροσωπείτε τον λαό ή τον εαυτό σας κ. Μανιτάκη;

Φαντάζεστε ότι υπάρχει έστω και ένας φορολογούμενος που συμφωνεί μαζί σας, κ. Μανιτάκη, ότι μπορεί να συνεχίσει να πληρώνει με τους φόρους, τα χαράτσια, τις συντάξεις του και τις περικοπές του τους 140.000 κρατικούς υπαλλήλους που περισσεύουν;

Δεν είστε σοβιετικός εργοδότης κ. Μανιτάκη. Είστε διορισμένος για τα συμφέροντα όλων των Ελλήνων.


Μπορεί ο κ. Μανιτάκης να διεκδικήσει ανδριάντα, ως ο σύγχρονος προστάτης των κρατικών υπαλλήλων, στην πλατεία Κλαυθμώνος που πήρε το όνομά της σε παρόμοια συμβάντα , τον προηγούμενο αιώνα, αλλά οφείλει να αντιληφθεί ότι δεν είναι  ούτε προσωπάρχης του κράτους, ούτε διορισμένος εργοδότης του Σοβιέτ, ούτε τριτοβάθμιο πειθαρχικό συμβούλιο… για να προσδιορίζει τις οριστικές αποφάσεις.

Οι έλληνες εργοδότες-φορολογούμενοι δεν αντέχουν πια και αναγκαστικά θα «θεοποιήσουν» την Τρόικα ως μοναδικό μέσον για να τους ξαλαφρώσει…

Οι έλληνες φορολογούμενοι δεν μπορούν πια να πληρώνουν την εκλογική πελατεία των κομμάτων.

Οι έλληνες φορολογούμενοι-εργοδότες έχουν απολυμένους στην οικογένεια τους και δεν μπορούν να τους θρέψουν, γιατί πληρώνουν χαράτσια για τους κρατικούς υπαλλήλους που λυσσαλέα υποστηρίζει ο κ. Μανιτάκης.

Δεν είναι περισσότερο δίκαια και περισσότερο ευαίσθητα τα κόμματα από τους υπόλοιπους πολίτες κ. Μανιτάκη.

Γνωρίζουμε το πρόβλημα που θα προκύψει στην κοινωνία από την κάθαρση και το νοικοκύρεμα του κρατικού τομέα.

Αλλά όταν μόνο μια φορά κάθε αιώνα γίνεται συζήτηση για την συρρίκνωση του κράτους, πρέπει πράγματι να ολοκληρώνεται. Γιατί μετά θα περιμένουμε άλλον ένα αιώνα να γίνει κάτι.

Είναι εντελώς… αφρικανική η λύση να βάλουμε σε ένα δωμάτιο τον κ. Μανιτάκη, και να μην ανοίξουμε την πόρτα αν δεν υπογράψει την μείωση του κρατικού τομέα, όπως προτείνει μια από τις άριστες σχολιάστριες και της στήλης αυτής.

«Αφρικανική», αλλά τελικά αποτελεσματική λύση για να αποφύγουμε το παραπέρα ρεζιλίκι αυτής της χώρας που συζητάει εδώ και πέντε χρόνια (από τότε που το ψέλλιζε και ο κ. Κ. Καραμανλής) ότι δεν μπορούν οι φορολογούμενοι να σηκώσουν άλλα βάρη.

Δεν μπορούμε άλλο να χρηματοδοτούμε την κομματική σας πελατεία με τους βουλευτές να παίρνουν από τα κόμματα τα σημειώματα με την κατανομή των προσλήψεων ανά βουλευτή ανάλογα με την εκλογική του δύναμη και την συνολική εκλογική δύναμη της περιφέρειάς του...

Είμαι σίγουρος ότι υπάρχει αντίλογος αν οι κρατικοί υπάλληλοι που πρέπει να φύγουν είναι 140.000 ή περισσότεροι ή λιγότεροι.

Στέκομαι όμως στο νούμερο αυτό που έχει συζητηθεί αρχικά από τον κ. Γ. Παπανδρέου το 2010, μετά από τις πιέσεις των δανειστών, και στη συνέχεια από όσους εντός και εκτός κυβέρνησης καταπιάστηκαν με το θέμα.

Υπάρχει βέβαια και ο συντεχνιακός αντίλογος των συγκρίσεων των κρατικών υπαλλήλων της χώρας μας με τους κρατικούς υπαλλήλους άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Αλλά με μια μεγάλη διαφορά. Πρώτον, η παραγωγικότητα στην Ελλάδα και σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, συμπεριλαμβανομένης και της Μεσογειακής Ιταλίας και Ισπανίας, είναι χωρίς σύγκριση. Δεύτερον, σε όλες τις χώρες της Ευρώπης οι κρατικοί υπάλληλοι σκέπτονται ως επαγγελματίες και όχι σαν ψηφοφόροι-υπάλληλοι με εξασφαλισμένη την μονιμότητα.

Η μονιμότητα στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες συνδέεται και με την αξία του υπαλλήλου και με την προσφορά του.

Δεν είναι κεκτημένο δικαίωμα ακόμη και για τον απατεώνα κρατικό υπάλληλο όπως είναι μόνο στην Ελλάδα.

Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη τις συγκρίσεις με την Ευρώπη, γιατί πρέπει πρώτα να καταλάβουμε ότι η δουλειά στο κράτος δεν είναι βόλεμα, αλλά υπηρεσία προς τους εργοδότες φορολογούμενους, και μετά να συγκριθούμε με άλλους.

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με αρχή τους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, σταμάτησε η μονιμότητα. Οι ύποπτες περιπτώσεις καταδικάζονται από την ίδια την υπηρεσία και αυτό είναι όλο. Ο υπάλληλος πάει σπίτι του.

Στην Ιταλία, που η πολιτική της και οι πολιτικοί της την καταντούν αστεία, υπάρχει πράγματι δημόσια διοίκηση με πρόσωπα που εργάζονται στην ίδια θέση για πολλά χρόνια, ώστε οι υποθέσεις να έχουν συνέχεια από κυβέρνηση σε κυβέρνηση. Εκεί είναι πράγματι δημόσιο.

Δεν είναι το ελληνικό κράτος στο οποίο βολεύονται τα τσιράκια του Μαυρογιαλούρου...

Όσο ευαίσθητοι και ξεροκέφαλοι και αν είναι οι φορολογούμενοι, δεν τους είναι δύσκολο να αντιληφθούν τα καραγκιοζιλίκια με τα Πειθαρχικά Συμβούλια.

Είναι ντροπή κ. Μανιτάκη να παίρνουν τον μισθό τους οι καταδικασμένοι κρατικοί υπάλληλοι που είναι ήδη στην φυλακή, επειδή η μαφία των συντεχνιών έχει βρει το κόλπο της εξέτασης των υποθέσεων από τα δοτά Πειθαρχικά Συμβούλια. Γιατί πρόκειται πράγματι για συντεχνιακό κόλπο. Μελετείστε τα πεπραγμένα των αποφάσεων των Πειθαρχικών Συμβουλίων τα τελευταία 40 χρόνια και θα καταλάβετε πολύ καλά τι σας λέω.

Είναι ντροπή κ. Μανιτάκη να νομίζετε ότι οι εργοδότες-φορολογούμενοι (ακόμη και του δικού σας μισθού) δεν γνωρίζουν πολύ καλά ότι στην Ελλάδα αν θέλεις να θάψεις μια πρόταση, μια διαμαρτυρία ή ακόμη και μια απατεωνιά, συστήνεις Επιτροπή, ή Ομάδα Εργασίας, ή Συμβούλιο κρατικών υπαλλήλων και παραπέμπεις το θέμα προς διαιώνιση...
Του Γιώργου Κράλογλου