Καλωσήρθατε στη κόλαση. Ή μάλλον δεν είναι ακόμα κόλαση. Τώρα θα γίνει.
Ας πάμε όμως πρώτα λίγο πίσω στο χρόνο, έτσι για σκηνικό. Αρκετά πίσω. Στη γενιά της Χρεοκοπίας του 1893. Αυτή ήταν η γενιά που έφτασε να καταρρεύσει τη χώρα, διορίζοντας και δίνοντας πρόσοδο στους πελάτες του συστήματος, τσακίζοντας το δημόσιο ταμείο. Με τη χρεοκοπία, απέλυσαν το ένα τρίτο όσων δούλευαν στο δημόσιο, πετσόκοψαν τις παχυλές συντάξεις και ξεκίνησαν την ανάκαμψη.
Ακολούθησε η γενιά των Βαλκανικών πολέμων, η οποία έφτιαξε την Ελλάδα ξανά δυνατή, και με όραμα την απελευθέρωση των...
συμπατριωτών τους, τη μεγάλωσαν στη σημερινή της έκταση.
Οριακά τα σκήπτρα πήρε η γενιά του Μεσοπολέμου, που ανάμεσα σε δυο παγκόσμιους πολέμους πάσχισε να συνεχίσει το χτίσιμο της Ελλάδας. Απέτυχε οικτρά τελικά το 1922 με τη Μικρασιατική Καταστροφή περιμένοντας τους Γάλλους και τους Αμερικάνους να πάρουν απόφαση να έρθουν σε βοήθεια, και δίνοντας την ευκαιρία στον τουρκικό στρατό να συνταχθεί και να τους αποδεκατίσει.
Το μαλακό υπογάστριο της εξάρτησης έχει την ιστορική τάση να προσφέρεται προς εύκολη σφαγή. Αυτό και έγινε, αν και με την καταστροφή μπολιάστηκε η κοινωνία από τους πρόσφυγες της Μικρασίας, ανθρώπους προκομμένους και μορφωμένους, εμπόρους, τεχνίτες, καλλιτέχνες και διανοούμενους. Κατέληξε με τη δικτατορία του Μεταξά να μπει στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με το κεφάλι ψηλά, παρά τη φτώχια και τη διαφθορά του απολιτικού παρακράτους.
Μετά τον εμφύλιο που ακολούθησε την Απελευθέρωση, η γενιά του Μεταπολέμου, γεννημένοι τις δεκαετίες του ΄10 του ΄20 και του ΄30, μεγαλούργησε. Έφτασε να έχει τη μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη παγκοσμίως, ως και 9,5% το χρόνο. Αυτό έγινε όχι τόσο χάρη στο σχέδιο Μάρσαλ, που έτσι κι αλλιώς κατευθύνθηκε στην τσέπη της έκτοτε οικονομικής ελίτ, ή τα Λίμπερτυ που χαρίστηκαν σε λίγους και αποτέλεσαν τον σπόρο της σημερινής ναυτιλίας, αλλά χάρη στην προκοπή της γενιάς του Μεταπολέμου, δουλεμένης στο αμόνι της κακουχίας του Β΄ΠΠ και του εμφυλίου, και ατσαλωμένης.
Λίγο πριν η γενιά του Μεσοπολέμου παραδώσει στην επόμενη γενιά, ο Ανένδοτος έφερε την ακυβερνησία και τελικά το γύψο της επταετίας, και λίγο ως πολύ την θεσμική επικράτηση του παρακράτους που αυτοβαφτίστηκε "δεξιό", λες και το παρακράτος έχει πολιτική ιδεολογία.
Η Μεταπολίτευση, μετά την Εθνική Τραγωδία της διχοτόμησης της Κύπρου, έδωσε τη σκυτάλη στη γενιά του Πολυτεχνείου (ΓτΠ) γεννημένοι τις δεκαετίες του ΄40 και του ΄50.
Η γενιά του Πολυτεχνείου (ΓτΠ), πιστή στην ακολουθία γενεών "προκομμένη-ανεπρόκοπη" ακολούθησε την συλλογιστική των δανείων έναντι μελλοντικού εισοδήματος από επόμενες (αγέννητες) γενιές για την καλοπέρασή της.
Γραπώθηκε στην εξουσία, απορροφώντας στην ασφυκτική αγκαλιά του κράτους λάφυρου, ολόκληρη τη βιομηχανία που έχτισε η προηγούμενη γενιά, και υποκαθιστώντας θεσμικά πλέον τους μηχανισμούς του κράτους με το παρακράτος που έχτισε η ίδια, εκθρονίζοντας την προηγούμενη οικονομική ελίτ με κρατικοποιήσεις ή στοχευμένες δολοφονίες της τρομοκρατικής οργάνωσης 17Ν, που τελικά είχε τα μόνο τρία άτομα για μέλη (!!?) και φτιάχνοντας τη δικιά της νέα κρατικοδίαιτη οικονομική ελίτ.
Η επόμενη γενιά (η γενιά μου), εκείνων των γεννημένων στη δεκαετία του ΄60 και ΄70, που ήσαν ανήλικοι στη Μεταπολίτευση, διαπραγματεύτηκε και άφησε τη θέση της στην εξουσία στη γενιά του Πολυτεχνείου (ΓτΠ), με αντάλλαγμα πρόσληψη στο δημόσιο, κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, και συνταξιοδότηση στα 40, άντε ζόρι στα 50. Νίτρο και Μύκονος στα μεγαλεία τους.
Η γενιά της λούφας, ή η "Γενιά του Τίποτα", συμβάλλοντας στον εκμαυλισμό, έσπασε το καλούπι στην αλληλουχία γενεών. Αντί για να γίνουν προκομμένοι, ενσωματώθηκαν ως "λοχαγοί" στα αρχιλαμόγια της γενιάς του Πολυτεχνείου (ΓτΠ) και απλά επεδίωξε να συμμετέχει στο πλιάτσικο των αγέννητων.
Στο ξεκίνημα της βάρδιας εξουσίας της γενιάς του Τίποτα, τη δεκαετία του 2000, εγκαθιδρυμένη σα χταπόδι πλέον παντού η γενιά του Πολυτεχνείου (των σημερινών 60άρηδων και 70άρηδων) ακόμη και σήμερα γραπωμένων στις καρέκλες και τα αξιώματα σε όλο τον κρατικό μηχανισμό, έκανε επιστήμη τη διαφθορά, θεσμό την ατιμωρησία, και δεδομένη τη διαπλοκή.
Έχοντας πλέον εντρυφήσει στους δίαυλους της εξουσίας θεσμοθέτησε τη φοροδιαφυγή, πχ με τους συντελεστές των δημοσίων έργων, με το 1600 ευρώ φιξαρισμένο ετήσιο φόρο στα ταξί, με τα φακελάκια στις δημόσιες υπηρεσίες και τα νοσοκομεία, με την ασυδοσία της βέβαιης γνώσης πως κανένας δεν θα έλεγχε κανέναν "εκλεκτό" ποτέ, με Ένορκες Διοικητικές Εξετάσεις από τους "συντρόφους" στη μασαμπούκα. Η μη-ευθύνη διάβρωσε ακόμα και το ίδιο το Σύνταγμα της Ελλάδας.
Μια δεκαετία ακόμη πλιάτσικου των επόμενων γενεών, με πυρηνικό όπλο το ίδιο το νέο σκληρό μας νόμισμα, έφτασε για να επεκταθεί η κλοπή μελλοντικών εισοδημάτων δυο γενιές στο μέλλον, μοιράζοντας τα κλοπιμαία ανάμεσα σε ψεύτικες αναπηρικές συντάξεις, τριπλασιασμό των μισθών των κομματικών στρατών που είχαν παρεισφρήσει στο σύνολο πλέον του κράτους, με κρεσέντο το έλλειμμα των €35 δισ. το 2009, και με συμμάχους τους "αγαθούς" ευρωπαίους εταίρους μας, που δάνειζαν ανεξέλεγκτα γνωστά τους λαμόγια (μέσω των εισαγγελικών τους ερευνών για μίζες και σκάνδαλα).
Κάθε δάνειο που δόθηκε σε σεσημασμένους μιζαδόρους αποτελεί συνευθύνη των δανειστών στην καταδίκη σε μιζέρια των επόμενων γενεών μας.
Και το 2010 ήρθε το Μνημόνιο.
Το κύριο ζητούμενο ήταν να μη γίνει κούρεμα ενόσω το χρέος μας ήταν σε χέρια τραπεζών των εταίρων μας, καθώς αυτό θα σήμαινε χρηματοδότηση της προκύπτουσας ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών τους από τους δικούς τους φορολογούμενους.
Όταν οι Αμερικανικοί οίκοι αξιολόγησης έδιναν 80% και 90% πιθανότητα κουρέματος του ελληνικού χρέους στην αρχή του μνημονίου, δεν το έκαναν γιατί είχαν μια μαντική ικανότητα να δουν το μέλλον, αλλά διότι αυτό ήταν το λογικό και ενδεδειγμένο να γίνει. Παρότι θα έσκαζε τις φούσκες των ξένων τραπεζών, αυτό θα έβγαζε την Ελλάδα από το φαύλο κύκλο, σε συνδυασμό με αποδέσμευση της οικονομίας από τις αγκυλώσεις που την έχουν σήμερα, το 2013, στην 117η παγκόσμια θέση οικονομικής ελευθερίας, ανάμεσα στη Σενεγάλη και το Μαλάουι!
Όμως όχι. Προκειμένου να μη χρειαστεί να κάνει δραστική μείωση στο τεράστιο πελατειακό δημόσιο για άμεσο πρωτογενή ισοσκελισμό η τότε κυβέρνηση, επέλεξε να δανειστεί για να μη στεναχωρηθούν και ξεβολευτούν οι "πελάτες", φορτώνοντας έτσι το κόστος της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών της εσπερίας στον Έλληνα φορολογούμενο.
Η πρόφαση ήταν η δήθεν φοροδιαφυγή του ανύπαρκτου 26% του ΑΕΠ, που θα πατασσόταν, διευρύνοντας τη φορολογική ύλη, και κρατώντας τους συντελεστές στα ίδια επίπεδα. Βρήκαν και κάποιους πρόθυμους ηλίθιους στο πανεπιστήμιο του Σικάγο, που έκαναν μια μελέτη ποσοτικοποίησης της φοροδιαφυγής, κοιτώντας την υπέρβαση των δόσεων των στεγαστικών της χώρας, από το 40% του καθαρού εισοδήματος που είχε θέσει ως όριο η Τράπεζα της Ελλάδος με σχετική Πράξη Διοικητού μόλις το 2007, δηλαδή μόνο 2 χρόνια πριν την κρίση!
Δηλαδή οι τράπεζες που βασιζόμενες σε ανάπτυξη 3%-4% ετησίως, δίνανε σε κάποιον δάνειο με δόση μεγαλύτερη από το 50%-60% του τότε καθαρού του εισοδήματος, δημιούργησαν την αυτοεκπληρούμενη προφητεία της μεγάλης φοροδιαφυγής που δήθεν θα έπιανε το κράτος! Μπαρούφες!
Αν τα πρόσθετα εισοδήματα όντως υπήρχαν, πώς είναι δυνατόν να είναι τόσο μεγάλο το ποσοστό των "κόκκινων" δανείων σήμερα; Υπάρχει κάποιος τόσο δόλιος που θα αφήσει να του κατάσχει η τράπεζα το σπίτι, ενώ στην πραγματικότητα έχει το "μαύρο" εισόδημα να πληρώνει τη δόση; Πιστεύει κανείς σώφρων άνθρωπος αυτή την μπαρούφα;
Βέβαια η διευκόλυνση στη φοροδιαφυγή ήταν θεσμοθετημένη, όχι για όλους, αλλά για τους εκλεκτούς του συστήματος που έστησε η ΓτΠ. Από τους 60.000 γιατρούς ίσως για έναν στους δέκα, από 50.000 δικηγόρους ίσως έναν στους είκοσι, από 40.000 μηχανικούς ίσως έναν στους πέντε του ελεύθερου επαγγέλματος. Από τα 11 εκατομμύρια πόσοι να είναι αυτοί; Σίγουρα όχι το 26% του ΑΕΠ, που μας λένε ότι είναι η φοροδιαφυγή, σε σύγκριση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο του 16%!
Άλλωστε όπως έγραψε ένας σχολιαστής κάποιου πρόσφατου προηγούμενου κειμένου μου, αν βγάλεις το ενοίκιο ή το στεγαστικό, το ρεύμα και το νερό, τη βενζίνη, τα τσιγάρα, το σουπερμάρκετ και τα τέλη, χαράτσια, φόρο αλληλεγγύης, με το υπόλοιπο 15% του εισοδήματος που ίσως είναι διαθέσιμο στο μέσο Έλληνα, πόσες φορές θα πάει στον ιδιωτικό γιατρό κάθε χρόνο, πόσες φορές θα φωνάξει τεχνίτη στο σπίτι του, και πόσες φορές θα φάει σε ταβέρνα χωρίς απόδειξη; Λογική!
Όμως το μνημόνιο ήταν βασισμένο στην (λανθασμένη) παραδοχή ότι η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα ήταν 10% του ΑΕΠ υψηλότερη από το συστημικό κατώφλι του 16% του ευρωπαϊκού μέσου όρου. Γι΄ αυτό και κάθε προσπάθεια να βρεθεί τρόπος να πιαστεί αυτό το δήθεν περίσσευμα αποδείχθηκε ανεπιτυχής. Πώς να πιάσεις κάτι που δεν υπάρχει; Εξαρχής βασίστηκε σε λάθος θεμέλιο. Ότι "λεφτά υπάρχουν", που τα κρύβει ο "διεφθαρμένος λαός", και θα τα βρει ο ηρωικός ποδηλάτης για να πληρώσει τους μισθούς και τις συντάξεις! Μπαρούφες!
Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Τα ζούμε. Μειώθηκε το ΑΕΠ διότι εφόσον η κυβέρνηση δεν μπορούσε να πιάσει κάτι ανύπαρκτο, για να τηρήσει τις δεσμεύσεις της στο πόσο των φόρων που είχε δεσμευτεί στο Μνημόνιο, προέβη σε υπερφορολόγηση.
Η υπερφορολόγηση μείωσε τη βιωσιμότητα του παραγωγικού τομέα, εκτοξεύοντας την ανεργία του, μειώνοντας το ΑΕΠ. Μικραίνοντας τον παρονομαστή, η φορολογητέα ύλη μίκρυνε κι άλλο, με αποτέλεσμα για να πιαστούν πλέον οι αριθμητικοί στόχοι του Μνημονίου, να σφίγγει η αγχόνη έλλειψης ρευστότητας και υπερφορολόγησης περισσότερο, επιταχύνοντας την πτώση προς το "φοροδοτικό γκρεμό", αυξάνοντας την εκδικητικότητα των κυρώσεων προς όλους όσους δεν είχαν να πληρώσουν τους υπέρογκους και μη ρεαλιστικούς φόρους.
Είμαστε πλέον στο χείλος του φοροδοτικού γκρεμού. Η πτώση ξεκίνησε. Τα 2-3 δισ. που θα φέρει έξτρα ο τουρισμός φέτος δε φτάνουν ούτε για μισό μήνα εξόδων του κράτους. Οι βρυχηθμοί του κράτους, για το πώς θα συνθλίψει όποιον δεν του πληρώσει λεφτά που δεν έχει ο κακομοίρης, είναι ανούσιοι εφόσον 4 εκατομμύρια δεν έχουν καν να πληρώσουν για την ιατροφαρμακευτική τους κάλυψη, αυτών και των παιδιών τους, και μένουν ανασφάλιστοι. Εφόσον δεν έχουν να πληρώσουν την τράπεζα και μένουν σε κατασχεμένο σπίτι. Εφόσον δεν έχουν να πάρουν παπούτσια στα παιδιά τους. Μακάρι να έχω άδικο. Μακάρι.
Ούτε οι βλάκες δεν πιστεύουν πλέον ότι αυτοί οι φόροι μπορούν να εισπραχθούν. Αν δε το κράτος κωφεύσει στο αυταπόδεικτο, στο δέκατο, εκατοστό, χιλιοστό σπίτι που θα κατάσχει, θα πέσει, φευ, η πρώτη πιστολιά. Μετά όλα θα καταρρεύσουν. Με το πρώτο αίμα το πολιτικό σύστημα θα καταρρεύσει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.
Φυσικά το παραπάνω δεν είναι μονόδρομος. Μόνο η υπάρχουσα κυβέρνηση όμως μπορεί να σώσει πλέον την κατάσταση, διότι έχει τη σφραγίδα του κράτους στο χέρι ακόμη, και γιατί δεν υπάρχει χρονικό περιθώριο αντοχών πλέον στην κοινωνία για εκλογές.
Ως τον Οκτώβρη προλαβαίνει η κυβέρνηση να εξασκήσει την εναλλακτική, να μειώσει οριζόντια τις δαπάνες σε μισθούς και συντάξεις δημοσίου κατά 30%-40%, και να μειώσει ισόποσα τους φόρους προς την κοινωνία.
Διαφορετικά το σενάριο business as usual οδηγεί στην κόλαση. Οι γελοίες ενέσεις ρευστότητας 100-200-500 εκατομμύρια ευρώ θα ρουφηχτούν σε απειροελάχιστο χρόνο σε φόρους με τους υπάρχοντες συντελεστές.
Μακάρι να έχω άδικο. Η κόλαση μας χτυπάει το κουδούνι.
Θα ανοίξουμε;
Του Αγη Βερούτη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου