Του Γιώργου Κράλογλου Σε επιχειρηματικό κλίμα, είμαστε κοντά στους Ζουλού. Σε διαφθορά και απενταριά είμαστε μετά τους Ζουλού. Σε τρομοκρατία είμαστε πρώτοι στην Ευρώπη. Σκίζουμε όμως σε κομματικές εκλογές.
Κομματικές σε όποιο επίπεδο και αν γίνονται. Από τις εθνικές μέχρι τις ευρωεκλογές, τις δημοτικές, τις συνδικαλιστικές και τις φοιτητικές. Το αποτέλεσμα που μετράει είναι τα κέρδη του κόμματος. Τίποτε άλλο.
Γιατί πραγματικό πολίτευμά μας είναι ο πρωθυπουργικός ολοκληρωτισμός και η πολιτική οικογενειοκρατία. Κατά τα άλλα, κάθε 1-2 χρόνια (γιατί στην Ελλάδα έχουμε και θα έχουμε εκλογές κατά βούληση) θα μετράμε τους νικητές και τους χαμένους των εκλογών. Των εκλογών όπου το 70% (εκείνων που ψηφίζουν) είναι φανατικοί κομματικοί οπαδοί, συγγενείς και κομματικοί φίλοι που κάτι περιμένουν είτε από το κόμμα είτε από το κράτος.
Οι υπόλοιποι απέχουν αηδιασμένοι και αγανακτισμένοι.
Οι εικόνες από τις κομματικές προεκλογικές συγκεντρώσεις παρουσίασαν, ακόμη μία φορά, με αποκαλυπτικό τρόπο την κατάντια μας και στο επίπεδο των εκλογών.
Πρόσωπα γεμάτα αγωνία, ανησυχία και απελπισία από την καθημερινότητά τους υποχρεώνονται από το κόμμα στο οποίο ανήκουν (η ιδεολογία είναι άλλο πράγμα) να ουρλιάζουν για την νίκη, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει στον τόπο.
Απολύτως τίποτε.
Η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα έφθασε τα τελευταία δύο χρόνια σε επίπεδο...
τριτοκοσμικό. Και αποκλείεται να επανέλθει για έναν απλούστατο λόγο: Γιατί και οι Έλληνες επιχειρηματίες (όσοι έχουν ακόμη υγιείς επιχειρήσεις) μεταναστεύουν στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης και της Τουρκίας. Συνεπώς, ποιες επιχειρήσεις θα αγοράσουν οι ξένοι επενδυτές και με ποιους επιχειρηματίες θα συνεργαστούν; Οι τελευταίες εξαγορές της προκοπής ήταν αυτές που έγιναν μέχρι σήμερα. Από εδώ και πέρα οι προσφερόμενες «επιχειρηματικές ευκαιρίες» είναι για το Μοναστηράκι. Και αν πουληθούν και εκεί.
Ποιος λοιπόν θα κάνει πραγματικές επενδύσεις στην Ελλάδα;
Μέχρι και οι ευκαιριακοί επενδυτές της ενέργειας κατάλαβαν ότι στην Ελλάδα ούτε οι ενεργειακές επενδύσεις έχουν πραγματικό κέρδος. Οπότε, αν δεν μπορούν να φέρουν ενεργειακά σκουπίδια δεν αξίζει τον κόπο.
Το γιατί ακόμη και οι περιβόητες επενδύσεις φυσικού αερίου απαξιώθηκαν σε σχέση με το ενδιαφέρον που είχαν προ δεκαετίας θα το αναλύσω μια άλλη φορά.
Τα επιδοτούμενα επενδυτικά προγράμματα δεν έχουν επίσης ενδιαφέρον γιατί παρεμβάλλεται εντονότατα και ο τραπεζικός παράγοντας. Και οι τράπεζες είναι επιχειρήσεις (ακόμη υγιείς) που δεν έχουν κανένα λόγο να πέσουν υπέρ πατρίδος...
Θα μου υπενθυμίσετε, ίσως, το πιθανό επιχειρηματικό ενδιαφέρον που μπορεί να προκαλέσουν οι τυχόν αποκρατικοποιήσεις και το πολυδιαφημισμένο (στα χαρτιά μόνο) Fast-track.
Κατ’ αρχάς, κανείς επενδυτής δεν πιστεύει ότι είναι σοβαρή η πολιτική της κυβέρνησης με τις ιδιωτικοποιήσεις.
Αλλά και αν δεχθούμε ότι πράγματι υπάρχει πολιτική βούληση, άντε να κάνεις αποκρατικοποίηση με εκλογές, εκλογολογία και απειλές για εκλογές. Πήγαινε να μειώσεις τον κρατικό τομέα και να πουλήσεις ΔΕΚΟ. Έστω και χρεοκοπημένες. Θα σε φάνε τα κόμματα και οι κομματικοί οπαδοί που είναι οργανωμένοι σε Συνδικάτα, φορείς «κοινωνικών συμφερόντων» και πάσης φύσεως Σωματεία.
Θα σε στήσουν στον τοίχο οι πολιτικοί σχηματισμοί και οι νέες πολιτικές παρατάξεις που αναμένονται για το 2011.
Μένει ίσως να δούμε ρευστό την επιχειρηματική αγορά από τα λεφτά που δήθεν υπάρχουν.
Πού τα είδαν αυτά τα λεφτά και πού υπάρχουν να τα δούμε και εμείς.
Αν εννοεί η κυβέρνηση τα λεφτά από την φοροδιαφυγή, τα πρόστιμα και φορολογικές υποχρεώσεις, ξεχάστε τα. Ούτε το λαθρεμπόριο καυσίμων με φοροδιαφυγή που βγάζει μάτι δεν έχει τολμήσει να πειράξει το υπουργείο Οικονομίας.
Τα χρήματα από τα κλειστά επαγγέλματα;
Περιμένετε να ανοίξουν πραγματικά τα επαγγέλματα και τα λέμε μετά. Και δεν το λέω καθόλου τυχαία αυτό.
Πιθανή ευκαιρία για να γίνει τζίρος είναι ίσως ο «Καλλικράτης» και οι νέοι «άρχοντες» της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Μα αυτοί θα ψάχνουν για λεφτά και δεν θα βρίσκουν τίποτε γιατί το κράτος έχει ήδη κάνει στάση πληρωμών. Άλλωστε, όσοι εκλέχθηκαν από το ΠΑΣΟΚ είναι για να κάνουν πολιτική ενίσχυσης της κυβέρνησης. Και οι άλλοι, από τα κόμματα της Ν.Δ. μέχρι τα αριστερά, για να κάνουν αντιπολίτευση. Και θα το δείτε από τις πρώτες ημέρες του 2011 που θα αναλάβουν.
Τί μας μένει λοιπόν για να απομακρύνουμε την πτώχευση; Γιατί η πτώχευση είναι πάνω από τα κεφάλια μας. Αλλά, πολιτικά, κάνουμε ότι δεν την βλέπουμε.
Μας μένει να κάνουμε πολιτικές ανακατατάξεις. Να ετοιμάζουμε νέους πολιτικούς σχηματισμούς. Να προωθούμε σενάρια για οικουμενικές κυβερνήσεις.
Και ενώ θα συμβαίνουν όλα αυτά στην πολιτική σκηνή, το σπάταλο και διεφθαρμένο κράτος θα τρέφεται μέσω μνημονίου και δανεικών. Θα ενισχύεται με άμεσους και έμμεσους φόρους. Θα έχει ως εφεδρείες το κόψιμο μισθών, συντάξεων, επικουρικών και επιδομάτων.
Και όλοι εμείς οι υπόλοιποι;
Ας προσέχαμε όταν ουρλιάζαμε στις πάσης φύσεως κομματικές εκλογές.
Ας προσέχαμε όταν ακούγαμε την Ν.Δ. να υπόσχεται επανίδρυση του κράτους... Ας προσέχαμε όταν πιστεύαμε το ΠΑΣΟΚ, ότι λεφτά υπάρχουν... Ας ερμηνεύαμε σωστά τους πραγματικούς στόχους των μικρών κομμάτων.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου