Είμαι ένας μικροαστός...

Είμαι ένας μικροαστός. Που η μάνα μου μ' έμαθε να σέβομαι τον δίπλα μου, κοπίασε για να με σπουδάσει, δεν έκλεψε ποτέ και ήταν θρησκευόμενη. Τα έθιμα της χώρας μου γενικά τα κρατούσα άσχετα αν πολλές φορές τα κορόϊδευα. Υπηρέτησα κανονικά στο στρατό, δουλεύω από τότε που τελείωσα το μεταπτυχιακό κι έκανα οικογένεια χωρίς να μου χαρίσουν τίποτα.

Όπως και χιλιάδες άλλοι τίμιοι συμπολίτες μου.

Μια ημέρα ξύπνησα και συνειδητοποίησα τα ακόλουθα:


1. Κάποιοι, με πολύ λιγότερα προσόντα από μένα, έπαιρναν 3πλάσια χρήματα, επειδή είχαν μπάρμπα στην Κορώνη. Επίσης είχαν 100% περισσότερα εργασιακά δικαιώματα και 100% λιγότερο άγχος. Τέλος, μπορούσαν να προσφέρουν στο παιδί τους πολύ παραπάνω.

2. Κάποιοι άλλοι, ψήφισαν νόμους που τους επέτρεπαν να κλέβουν, όταν εγώ πλήρωνα μέχρι και το τελευταίο σεντ.

3. Και κάποιοι τρίτοι, εκμεταλλευόμενοι τους νόμους που ψήφισαν οι φίλοι τους, έκαναν περιουσίες χωρίς ποτέ να φορολογηθούν γι' αυτές.


Για όλους τους παραπάνω, έχω θυμό.

Όχι απλό ούτε διαχειρίσιμο. Και θέλω να τους δω κρεμασμένους ή έστω φυλακή. Διότι μου διέλυσαν τα όνειρα και το αίσθημα δικαίου. Κυρίως όμως, διότι τόλμησαν να υποθηκεύσουν το μέλλον του παιδιού μου.

Άρα: Δεν δίνω δεκάρα, ποιο θα είναι το χρώμα που θα μου υποσχεθεί φυλακή στους ανωτέρω. Ας είναι κόκκινο, μαύρο, σιμπιζακ ή ό,τι άλλο. Αρκεί να μου το υποσχεθεί.

Κι όχι, δεν θέλω συγγνώμες. Θέλω να πληρώσουν πάρα πολύ σκληρά όσοι έφταιξαν. Όπως όλοι εμείς οι σωστοί πολίτες. Μέχρι το τελευταίο γραμμάτιο...

Κι έννοια σας. Θα πληρώσουν. Με τόκο.