Οι απολύσεις στο δημόσιο δεν είναι θέμα εκδίκησης, είναι θέμα ηθικής τάξης και μήνυμα αναδόμησης του κράτους στην βάση.
Δυο είναι οι «γόρδιοι» δεσμοί που θα σηματοδοτήσουν τη διαγραφή του παρελθόντος που μας οδήγησε στη χρεοκοπία:
Οι απολύσεις στο δημόσιο και η ανηλεής πάταξη της διαφθοράς εντός και εκτός ελληνικού δημοσίου.
Αν ξεκινήσουν από αυτά κυρίως, όλα τα άλλα, μεταξύ των οποίων και η ανάπτυξη, θα προκύψουν σαν φυσικά επακόλουθα.
Η τρόικα έπρεπε ευθύς εξ αρχής να είχε επιμείνει για τις απολύσεις στο ελληνικό δημόσιο και όχι να συμβιβαστεί με τις υπεκφυγές του πελατειακού κομματικού κράτους που παραμένει αιχμάλωτο των προνομιούχων στρωμάτων που λυμαίνονται την κοινωνία.
Οι μειώσεις δαπανών πρέπει να γίνουν μέσω απολύσεων όσων περισσεύουν, όσων αργομισθούν, όσων δεν εργάζονται αποδοτικά και όχι οριζόντια. Οι οριζόντιες περικοπές δεν δίνουν κανένα κίνητρο σε κανένα αλλάξει τον αντιπαραγωγικό τρόπο με τον οποίο απασχολούνταν…
Οι απολύσεις στο δημόσιο εκτός από το λογιστικό αποτέλεσμα της μείωσης των δαπανών έχουν ηθική υπόσταση και συμβολική σημασία.
Δεν σηματοδοτείς καμιά καινούργια αρχή όταν αυτός που αδίκησε την κοινωνία καταλαμβάνοντας μια θέση αργομισθίας, επειδή είχε μπάρμπα στη Κορώνη ή επειδή αντάλλαξε την ψήφο του, διατηρεί τα αδίκως κεκτημένα μιας στρεβλής περιόδου, έστω και μειωμένα από τις όποιες περικοπές.
Το πρόβλημα δεν είναι απλά λογιστικό, δηλ. ότι το δημόσιο ξοδεύει περισσότερα απ’ όσα εισπράττει. Ακόμη και αν το κράτος εισέπραττε περισσότερα, θα ήταν ηθικώς απαράδεκτο και οικονομικώς μη αποτελεσματικό να διανέμει τον πλούτο με κριτήρια πελατειακά και όχι ανταποδοτικά ή με βάση την ανάγκη της κοινωνίας για περισσότερες και καλύτερες υπηρεσίες από το κράτος.
Το αποτέλεσμα είναι «δωρεάν» παιδεία, υγεία κλπ μόνο κατ’ όνομα για την κοινωνία που πληρώνει φακελάκια και φροντιστήρια, αλλά δωρεάν και χωρίς αξιολόγηση μισθοδοσία για τους λειτουργούς…
Το πρόβλημα της μειωμένης απόδοσης και της γραφειοκρατίας των δημοσίων υπηρεσιών δεν το λύνει κανείς με οριζόντιες περικοπές δηλ. εξίσωση των αποδοτικών και εργατικών με τους τεμπέληδες και αργόμισθους πελάτες, αλλά με την παροχή κινήτρων στους πρώτους και αντικινήτρων στους δεύτερους.
Η απόλυση αποτελεί το έσχατο αντικίνητρο που λειτουργεί και σαν παράδειγμα.
Ανάλογα θα πρέπει η πολιτεία να πράξει με την διαφθορά.
Όχι μόνο θα πρέπει να θεσπίσει αυστηρούς κανόνες τιμωρίας που λειτουργήσουν σαν αντικίνητρο, αλλά και σαν αναζήτηση των ευθυνών και των ενόχων μια φαύλης περιόδου που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία και τους έλληνες σαν έθνος στον διεθνή εξευτελισμό.
Θα πρέπει το σύνολο του πληθυσμού να περάσει από πόθεν έσχες και όσα περιουσιακά στοιχεία δεν δικαιολογούνται από τις φορολογικές δηλώσεις των τελευταίων 20 ετών να δημευτούν υπέρ της κοινωνίας που υπέστη τις συνέπειες της φοροκλοπής. Το σύνολο του πληθυσμού, αρχής γενομένης από πολιτικούς, στελέχη δημόσιας διοίκησης, επιχειρηματίες που συνεργάστηκαν με το δημόσιο κλπ.
Οι απολύσεις στο δημόσιο δεν είναι θέμα εκδίκησης, είναι θέμα ηθικής τάξης και μήνυμα αναδόμησης του κράτους στην βάση, πως όποιος δεν αποδίδει, ανάλογα θα αμείβεται με λιγότερα ή θα πηγαίνει στο σπίτι του… Δηλαδή στη βάση που συγκροτούνται όλες οι προοδευτικές και ανεπτυγμένες κοινωνίες.
Η είδηση πως η κυβέρνηση μπροστά στη απόγνωση για έσοδα καλεί όσους έχουν αφορολόγητες περιουσίες να τις δηλώσουν με ένα μικρό πέναλτι, αποτελεί λάθος επιλογή.
Είναι το ίδιο λάθος που κάνουν οι κυβερνήσεις επί δεκαετίες με τις περαιώσεις, το οποίο αποτελεί κίνητρο να είναι κάποιος φοροφυγάς και φοροκλέπτης.
Δεν αποτελεί ζήτημα ιδεολογίας νεοφιλελευθερισμού ή σοσιαλισμού, αλλά δικαιοσύνης και δημιουργίας κινήτρων και αντικινήτρων.
Κ. Στούπας / capital.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου