Κι όμως υπάρχει και κάτι καλό στη χρονιά που φεύγει!

Ακριβώς στο κλείσιμο του χρόνου, είναι η καλύτερη στιγμή για έναν μίνι απολογισμό. Συνήθως αυτού του είδους οι προσεγγίσεις στοχεύουν να δημιουργήσουν ένα ισοζύγιο. Να συνοψίσουν τα θετικά και τα αρνητικά, και, στο τέλος, να καταλήξουν αν ήταν μια καλή ή κακή χρονιά. Η απογοήτευση, στην περίπτωσή μας, είναι πρωτοφανής.

-Τι καλό μπορεί να είχε η χρονιά που φεύγει;



Στο 2010 υπήρχε έστω μια ελάχιστη ελπίδα, ότι από του χρόνου κάτι καλύτερο θα μπορούσαμε να ελπίζουμε. Επέτρεπε σε κάποιους, στους ελάχιστους που ακόμη εμπιστεύονταν τις κυβερνητικές υποσχέσεις και τις επίσημες δηλώσεις, να προσδοκούν καλύτερες μέρες. Φρούδες ελπίδες, θα πείτε. Σύμφωνοι, αλλά κάποιοι (κόντρα στη λογική) ήταν αισιόδοξοι.
Το 2011 και αυτοί οι λίγοι, πείστηκαν ότι ο εχθρός του κακού, είναι το χειρότερο! Το 2011 ήταν η χρονιά της απογοήτευσης, της απελπισίας, της αβεβαιότητας, του φόβου και της ανασφάλειας. Κάθε μια λέξη αποτυπώνει μια πτυχή της πραγματικότητας, που βίωσαν και βιώνουν οι πολίτες. Ποτέ άλλοτε τόσες αρνητικές και επώδυνες έννοιες δεν συνυπήρξαν η μία δίπλα στην άλλη. Είναι η πρώτη φορά που δεν υπάρχει τίποτε για να αθροιστεί στο θετικό ισοζύγιο.

Το 2011 συνειδητοποιήσαμε όλοι, ακόμη και αυτοί που έπασχαν από κομματική τύφλωση, ότι η χώρα είναι γυμνή. Όλοι αυτοί που άσκησαν εξουσία, αυτοί που μας οδήγησαν εδώ, είναι αθέλητα, είτε, ακόμη χειρότερα, ηθελημένα, ανεπαρκείς, ανίκανοι και επικίνδυνοι.

Το 2011 εξέπνευσε η ελπίδα ότι αυτοί που οδήγησαν τη χώρα εδώ, αυτοί που καταλήστευσαν τα δημόσια ταμεία και πρωταγωνίστησαν στα μεγάλα σκάνδαλα, θα απολογούνταν επιτέλους ενώπιον της δικαιοσύνης.
Επιβεβαιώθηκε ότι οι έννοιες ατιμωρησία, ανομία και διαφθορά είναι παγιωμένες και ότι τα εξωφρενικά προνόμια, που έχουν εξασφαλίσει για τους εαυτούς τους, δεν θα τα αποποιηθούν, έστω και αν τους αποδοκιμάζει ολόκληρη η κοινωνία.

Το 2011, το χάσμα μεταξύ της κοινωνίας και της πολιτικής μεγάλωσε, και, πλέον, είναι αγεφύρωτο. Συμβαίνει συχνά οι πολίτες να μην είναι ικανοποιημένοι από τα κόμματα. Αυτή τη φορά, όμως, δεν πρόκειται για δυσαρέσκεια, αλλά για απόρριψη! Κόμματα εξουσίας απαξιωμένα και κόμματα διαμαρτυρίας, που αδυνατούν να εισπράξουν την διαμαρτυρία.

Το 2011 είδαμε ότι, ακόμη και πάνω στο πτώμα της χώρας, μπορούν να παίζονται επικίνδυνα πολιτικά παιγνίδια. Όσα ζήσαμε με τη θλιβερή διαδικασία της ψήφου εμπιστοσύνης, την παρωδία με όσους παρέλασαν ως υποψήφιοι πρωθυπουργοί, και τον σχηματισμό της κυβέρνησης συνεργασίας, αποκάλυψαν τη γύμνια, την ανευθυνότητα και τον κυνισμό όσων υπόσχονται να μας σώσουν.

Ίσως τελικά να προέκυψε κάτι θετικό στη χρονιά που φεύγει. Φαίνεται ότι η κοινωνία συνειδητοποίησε πως το πολιτικό σύστημα χρεοκόπησε και πως η πατρίδα δεν μπορεί πλέον να ελπίζει σε τίποτα από αυτούς που είναι στο προσκήνιο. Ας είναι αυτό η ευκαιρία να έλθουν επιτέλους νέα πρόσωπα και καινούργιοι πολιτικοί σχηματισμοί στο προσκήνιο!

Τάκης Σπηλιόπουλος