Είναι ο Σοσιαλισμός Ηλίθιε!

*Προσοχή, το κείμενο που ακολουθεί περιλαμβάνει χαρακτηρισμούς για την αριστερά, κι όχι μόνον, που κάποιοι θα μπορούσαν να εκλάβουν ως «υβριστικούς». Όσοι διέπονται από «προοδευτικές» ευαισθησίες ας διαβάσουν καλύτερα κάτι πιο ανώδυνο κι ευχάριστο, όπως…τις περιπέτειες του Βαρόνου Μινχάουζεν:

Είναι ν’ απορεί κανείς με την θρασύτητα, την άγνοια ή ακόμη και την βλακεία όσων ακόμη και σήμερα επιμένουν να αποδίδουν την ευθύνη για όλα τα κακά της μοίρας μας (τους) στον νεοφιλελευθερισμό. Το φαινόμενο πια λαμβάνει διαστάσεις ομαδικού «πνευματικού αυνανισμού» στους κόλπους της αριστερή διανόησης (ή παρανόησης),  επεκτεινόμενο με καταιγιστικούς ρυθμούς και στην λαϊκή δεξιά.:


Για όλα τα κακά τούτου του τόπου ισχυρίζονται πως φταίει ο νεοφιλελευθερισμός. Παρ’ όλο που είναι απορίας άξιο το πότε εφαρμόσθηκε, σε τούτον δω τον τόπο, τα τελευταία 40 χρόνια κάποια νεοφιλελεύθερη πολιτική.

Να ξεκινήσουμε από το κύμα των κρατικοποιήσεων της κυβέρνησης Κ. Καραμανλή την περίοδο 1974-1981, που τα διαδέχθηκαν τα μαζικά κύματα κοινωνικοποιήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου, και με εξαίρεση την περίοδο 1991-93, τα ακολούθησε μέχρι και το 2010 η ίδρυση εκατοντάδων κρατικών ινστιτούτων, φορέων και οργανισμών, από τις επόμενες κυβερνήσεις Σημίτη και Κ. Καραμανλή.

Μην ήσαν όλες αυτές οι πολιτικές αποφάσεις νεοφιλελεύθερες πρακτικές; Από πότε η κρατικοποίηση βαπτίζεται νεοφιλελεύθερη; Μόνο ένας «πολιτικά αυτιστικός» θα μπορούσε να ισχυρισθεί μια τέτοια ασυναρτησία. Οι κρατικοποιήσεις αποτέλεσαν κι αποτελούν κατ’ εξοχήν χαρακτηριστικό σοσιαλιστικών πολιτικών, οι ιδιωτικοποιήσεις φιλελεύθερων και μόνο η ριζική συρρίκνωση έως κι εξαφάνιση του κράτους θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως νεοφιλελεύθερη.

Επιπλέον δε, από την λαίλαπα των κρατικοποιήσεων, τα τελευταία τριάντα χρόνια, είχαμε και μια θεαματική γιγάντωση του κεντρικού κράτους, προσθέτοντας κάθε χρόνο δεκάδες χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, με κορυφαίες σε επιδόσεις τις προεκλογικές χρονιές, χωρίς όμως κάποια ανάλογη βελτίωση των παρεχομένων υπηρεσιών τους. Από πότε η διόγκωση τους κράτους αποτελεί, ιστορικά, νεοφιλελεύθερη πολιτική; Ποιος βλαξ θα μπορούσε να χαρακτηρίσει ως νεοφιλελεύθερη μια κατ’ εξοχήν σοσιαλιστική επιλογή;

Δεν αποτελεί την ουτοπία της αριστεράς η 100% κρατική, κολεκτιβοποιημένη πολιτεία όπως ακριβώς υλοποιήθηκε στην «μακαρίτισσα» τη Σοβιετία; Και δεν αποτελεί ιδανικό του νεοφιλελευθερισμού μια πλήρως ιδιωτική οικονομία της αγοράς;

Προς ποια από τις δύο κατευθύνσεις κινήθηκαν οι κυβερνήσεις μας τα τελευταία 30 χρόνια; Μήπως στο να μετατρέψουν την Ελλάδα στην πιο σοσιαλιστική χώρα της Δύσης; Η διόγκωση, του δημοσίου και των ΔΕΚΟ δεν αποτελεί νεοφιλελεύθερη, αλλά, καθαρόαιμη, σοσιαλιστική πολιτική. Τι αποτελεί το τόσο δυσνόητο, που αδυνατούν να το συλλάβουν οι, προφανώς επί δεκαετίες τελούντες «εν εφεδρεία» εγκέφαλοι των αριστερών και λαϊκών δεξιών αντι-νεοφιλελεύθερων τελάληδων;
Εντελώς συμπτωματικά(!) τα τελευταία 40 χρόνια έχουμε και... μια συστηματική διόγκωση των κρατικών ελλειμμάτων, του δημοσίου χρέους καθώς και του δημοσίου δανεισμού! Τρία κατεξοχήν χαρακτηριστικά σοσιαλιστικών οικονομιών! Φυσικά, οι αριστεροί διανοητές μας δεν θα διάβασαν πουθενά, διότι προφανώς δεν γνωρίζουν ανάγνωση ή απλώς δεν τους μένει χρόνος κατηγορώντας τον νεοφιλελευθερισμό, ότι οι νεοφιλελεύθεροι αποφεύγουν σαν το διάβολο το λιβάνι τα κρατικά ελλείμματα, απεχθάνονται το δημόσιο χρέος και αποστρέφονται τον δημόσιο δανεισμό.


Να αναφερθούμε και στο εργασιακό, ασφαλιστικό και κλειστά επαγγέλματα;

-Από πότε αποτελεί νεοφιλελεύθερη πολιτική ή πλήρης υποταγή της εργασιακής νομοθεσίας στα κακώς εννοούμενα «συμφέροντα» των εργαζομένων και των αργόμισθων συνδικαλιστών;

-Από πότε αποτελεί νεοφιλελεύθερη πολιτική η καταδίκη κάθε εργοδότη, η «ποινικοποίηση» του κέρδους, ο διασυρμός της δημιουργικότητας και ο ευτελισμός της ιδιοκτησίας;

-Από πότε αποτελεί νεοφιλελεύθερη πολιτική η μαστίγωση του ιδιώτη επενδυτή αλλά και του επαγγελματία από εξοντωτικά ασφαλιστικά και, ουσιαστικά, μη ανταποδοτικά τέλη;

-Από πότε αποτελεί νεοφιλελεύθερη πολιτική το «κλείσιμο» εκατοντάδων επαγγελμάτων με κρατικές αποφάσεις και ρυθμίσεις, μόνο και μόνο για να προστατευθούν τα συμφέροντα συντεχνιών εις βάρος των καταναλωτών, που το κράτος, προφανώς, τους θεωρεί κορόιδα και τους υποχρεώνει να πληρώνουν τα «καπέλα» των προκλητικά ευνοημένων συντεχνιών;

-Ώστε είναι νεοφιλελεύθερες όλες αυτές οι «καραμπινάτες» σοσιαλιστικές επιλογές αγαπητοί μας φίλοι της αριστεράς; Αν ισχύει αυτό, άλλο τόσο και ο ήλιος ανατέλλει από τη δύση!


Τι να πούμε για τα διάφορα τέλη υπέρ τρίτων, τα υποχρεωτικά ωράρια εργασίας, τα υποχρεωτικά επιμελητήρια και κάθε λογής άλλες υποχρεωτικές εισφορές (σε πάνω από τριακόσιες, τις ανεβάζει ο ΣΕΒ) που «γδέρνουν» επιχειρήσεις και επαγγελματίες. Αλήθεια ποιος νεοφιλελεύθερος κρατικός νους τις θεσμοθέτησε;

Μήπως διαφεύγει από το κενόν περιεχομένου ως φαίνεται μυαλουδάκι των κρατιστών, πως όλα τούτα τα μέτρα αποτελούν σοσιαλιστικές συλλήψεις απείρου κάλλους; Θα πρέπει να είναι ευτυχισμένοι από κει πάνω οι Μαρξ, Έγκελς και Λένιν από τους διεστραμμένους τρόπους με τους οποίους η ελληνική γραφειοκρατία εξοντώνει κάθε ίχνος ανταγωνιστικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων.

Εξίσου ευτυχισμένοι θα πρέπει να είναι και οι γείτονες μας (Βούλγαροι, Σκοπιανοί, Αλβανοί και σε λίγο και οι Τούρκοι) που, τρίβοντας τα χέρια τους, υποδέχονται κατά χιλιάδες τις ελληνικές παραγωγικές μονάδες. Από πότε η εξόντωση και η εκδίωξη του κεφαλαίου από μια χώρα αποτέλεσε νεοφιλελεύθερη πολιτική;


Αποτελεί νεοφιλελεύθερη επιλογή η αργή αλλά συστηματική κατάσχεση από το κράτος της ιδιωτικής περιουσίας μέσω των δεκάδων έμμεσων και άμεσων φόρων; Η ιστορία μας διδάσκει πως οι κομμουνιστές είναι αυτοί που αρπάζουν τα σπίτια από τον κοσμάκη! Εσείς βαλθήκατε τώρα να μας πείσετε πως κι αυτό το πράττουν οι νεοφιλελεύθεροι; Σαν δεν μας τα λέτε καλά σύντροφοι της αριστεράς και της λαϊκής δεξιάς. Ψεύδεστε, ψεύδεστε ασύστολα και η μύτη σας μεγαλώνει!


Τέλος θα εστιάσω στο πιο αναμασημένο επιχείρημα των μηρυκαστικών της βλακείας. Αυτό της μείωσης του εισοδήματος και της αύξησης της φορολογίας. Δεχόμαστε μια απίστευτη πλύση εγκεφάλου πως οι μειώσεις εισοδημάτων όλων των πολιτών (επαγγελματιών αλλά και ιδιωτικών και δημοσίων υπαλλήλων) που οφείλονται σε τακτικές και έκτακτες εισφορές (=νέοι φόροι), περαιώσεις (= επιπλέον φόροι), κατάργηση φοροαπαλλαγών (=αύξηση φόρων), θέσπιση νέων τελών με φαντεζί ονόματα π.χ. αλληλεγγύης (=ξανά νέοι φόροι) αποτελούν στυγνή νεοφιλελεύθερη πολιτική!

Από πότε οι νεοφιλελεύθεροι έγιναν εραστές της φορολογίας; Ακόμη και οι πρωτοετείς των οικονομικών και πολιτικών επιστημών γνωρίζουν πως η βασική διαφοροποίηση, εδώ και αιώνες, των φιλελεύθερων από τους σοσιαλιστές εστιάζεται στο ζήτημα της φορολογίας. Οι φιλελεύθεροι επιδιώκουν λιγότερους φόρους σε αντίθεση με τους σοσιαλιστές που επιβάλλουν περισσότερους. Πόσο μάλλον οι νεοφιλελεύθεροι που «ονειρεύονται» εξάλειψη έως εκμηδένιση της φορολογίας! Στο τόσο βασικό αυτό χαρακτηριστικό, που διαφοροποιεί ουσιαστικά σοσιαλιστές και νεοφιλελεύθερους, έρχονται οι ντόπιοι αριστεροί διανοητές, κονδυλοφόροι και οι σφουγγοκωλάριοί τους της λαϊκής δεξιάς και διαστρέφουν πλήρως την πραγματικότητα ,αντιστρέφοντας συνειδητά την χρήση των όρων και αποδίδοντας στον νεοφιλελευθερισμό προθέσεις και μέτρα που αποτελούν διαχρονικά και διεθνώς κυρίαρχες πολιτικές επιλογές των αριστερών, σοσιαλιστών, σοσιαλδημοκρατών και λοιπών κρατιστών.


Δεν είναι όμως πλήρεις σοσιαλισμού, στην χώρα μας, όλες οι επιλογές που αφορούν άμεσα ή έμμεσα την λειτουργία της αγοράς. Αλλά και στα κοινωνικά ζητήματα η πατρίδα μας εφαρμόζει μια πλήρη σοσιαλιστική πρακτική. Να αρχίσουμε από τον δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης, ουσιαστικά, σε όλες της βαθμίδες της; Να περάσουμε στην αντίστοιχη περίπτωση της υγείας, της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας περίθαλψης, των δημοσίων δαπανών χωρίς αντίκρισμα; Να αναφερθούμε στις εκατοντάδες δημοτικές επιχειρήσεις που αποτελούν κυψέλες βολεμένων «κηφήνων» χωρίς τη δυνατότητα ανταγωνισμού από ιδιωτικούς φορείς, π.χ. αποκομιδή απορριμμάτων; Σε όλες αυτές τις κρίσιμες, κοινωνικά, δραστηριότητες είναι το κράτος αυτό που ασκεί το «επιχειρείν» εδώ και δεκαετίες, υπό, πρακτικά, μονοπωλιακές συνθήκες και παντού αποτυγχάνει! Κακή ποιότητα υπηρεσιών με υψηλό κόστος, λαδώματα, γραφειοκρατία, διαφθορά. Το κράτος δίνει εξετάσεις κάθε μέρα κι αποτυγχάνει παντού και πάντα. Μήπως ακόμη και για την αποτυχημένη λειτουργία του κράτους ευθύνεται ο νεοφιλελευθερισμός;


Κακά τα ψέματα! Η Ελλάδα σήμερα καταρρέει διότι ουσιαστικά εδώ και δεκαετίες κατέρρευσε πρώτα ηθικά. Επί δεκαετίες διώξαμε τις επιχειρήσεις, κυνηγήσαμε ανελέητα τον ιδιωτικό τομέα, θεοποιήσαμε την λαμογιά, απαξιώσαμε και κλείσαμε την παραγωγή, εθιστήκαμε στις επιδοτήσεις, καλομάθαμε στον εύκολο και φτηνό δανεισμό. Επί σαράντα χρόνια τούτη η χώρα και τούτος ο λαός επέλεξαν να ζήσουν εφαρμόζοντας ένα μοντέλο άκρατου κρατισμού. Ένα μοντέλο 100% σοσιαλιστικής έμπνευσης και εφαρμογής. Ένα μοντέλο που απέτυχε ολοκληρωτικά. Ένα μοντέλο που μας οδήγησε στον όλεθρο.


Και αντί όλοι οι υποστηρικτές των σοσιαλιστικών ασυναρτησιών να σκύψουν το κεφάλι και να ζητήσουν συγγνώμη, ή απλά να σιωπήσουν, έχουν το θράσος να κατηγορούν ως υπαίτιο τον νεοφιλελευθερισμό, ο οποίος ουδέποτε εφαρμόστηκε, ούτε κατά διάνοια, στην χώρα μας. Αυτή η συμπεριφορά, αυτή η πρακτική και αυτή η επιμονή τους στο να δαιμονοποιούν τον νεοφιλελευθερισμό δεν είναι μόνον άδικη, ψευδής και υποκριτική απλά απόλυτα προκλητική και αντικοινωνική. Είναι μια πρακτική θρασύδειλων συκοφαντών.


Οι νεοφιλελεύθεροι δεν έχουν κανένα λόγο να ανέχονται τις λοιδορίες κανενός αποτυχημένου κρατιστή, αριστερού της σαμπάνιας ή δεξιού λαϊκιστή. Η κατασυκοφάντηση του νεοφιλελευθερισμού δεν θα στρέψει την ιστορία μακριά από τις δικές τους ευθύνες αναφορικά με την κατάντια της χώρας. Για τις οποίες και θα «λογοδοτήσουν» και θα «πληρώσουν» όσο κι αν προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από σκιές που δεν υπάρχουν και από μπαμπούλες που οι ίδιοι εφευρίσκουν.

Ο σοσιαλισμός στην Ελλάδα καταρρέει με πάταγο και στα συντρίμμια του θάβει όλη τη χώρα.

Το μέλλον μας δεν μπορεί να είναι παρά (νεο)φιλελεύθερο.


ΥΓ. Σε όσους ευαγγελίζονται «φιλελεύθερους σοσιαλισμούς» και «σοσιαλιστικούς (=κοινωνικούς) φιλελευθερισμούς», για να είναι αρεστοί σε όλους, χωρίς να λένε τίποτα, υπενθυμίζουμε πως ομελέτα χωρίς να σπάσουν αυγά δεν έγινε ποτέ!

του Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου, ενός νεοφιλελεύθερου πολίτου (Αρχικός τίτλος: Η απενοχοποίηση του Νεοφιλελευθερισμού)