ΑΕΙ (Άκρως Εγκληματικά Ιδρύματα )

Η εικόνα που παρακολουθείτε στο άρθρο δεν είναι από βομβιστική επίθεση τρομοκρατών, ούτε από κάποιον διαλυμένο οπαδικό σύνδεσμο. Είναι η εικόνα αιθουσών του ΠΑ.ΜΑΚ. από την επίθεση κουκουλοφόρων εναντίον μελών της ΔΑΠ- ΝΔΦΚ. Στη διάρκεια των επιθέσεων δύο θύματα πήγαν στο νοσοκομείο, ενώ διάφοροι άλλοι, αιμόφυρτοι κρύβονταν στο χώρο του πανεπιστημίου ώστε να μη θρηνήσουμε θύματα.

Το περιστατικό αυτό έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά εκτεταμένης ανομίας κι εγκληματικότητας σε όλη την πανεπιστημιακή επικράτεια. Στη Νομική του ΑΠΘ, όταν σκοτεινιάζει, στο προαύλιο διεξάγεται κανονικό εμπόριο ναρκωτικών, με απειλές κατά φοιτητών, ιδίως θηλυκού γένους, που τυγχάνει να περνούν μόνοι από το χώρο. Στη Φιλοσοφική του ΑΠΘ, ο καθηγητής Βασίλης Κ. Γούναρης απειλούνταν επί ένα τέταρτο από «αγνώστους» δεχόμενος τις πιο χυδαίες απειλές εναντίον ακόμη και της ζωής του. Σε συγκεκριμένες ημερομηνίες, τέλος, όπως στις 17/11, δεν τολμάς να αποκαλύψεις το πολιτικό σου φρόνημα, καθώς τα τάγματα εφόδου της Αριστεράς είναι έτοιμα να αποκαταστήσουν την... δια ροπάλου «δημοκρατία».

Η ιστορία του πανεπιστημιακού ασύλου, που συνεχίζει να βασιλεύει ως αντίληψη στα ΑΕΙ, βασίζεται σε συμβολισμούς άλλων εποχών. Δημιουργήθηκε ως καταφύγιο Δημοκρατίας στη δικτατορία, και λόγω της αποδόμησης της Δεξιάς (η οποία ταυτίστηκε με το παρακράτος) τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, παρέμεινε ως θεσμός συμβολικής αντίστασης. Μόνο που από τότε έχουν περάσει αρκετές δεκαετίες ώστε η διαχείριση της βίας και της ανομίας να αλλάξει στρατόπεδο και το άσυλο να καταλήγει να συντηρεί εγκληματίες, δολοφόνους και αρνητές της νομιμότητας. Όπως όλοι οι θεσμοί, έτσι κι αυτός, οφείλουν να αναπροσαρμόζονται στα δεδομένα της εποχής, κι εφόσον δεν εξυπηρετούν την πραγματικότητα να καταργούνται. Αυτή άλλωστε είναι η φύση της προόδου κι όχι η προσκόλληση σε συνθήματα της δεκαετίας του ’80.

Σε μια Δημοκρατία δε νοούνται χώροι «περισσότερης δημοκρατίας». Και τι ειρωνεία, το σημερινό Πανεπιστήμιο να θεωρείται τέτοιος χώρος, χώρος δημοκρατίας, την ίδια στιγμή που δεν μπορούν να διεξαχθούν οι εκλογές στα συμβούλια διοίκησης των ΑΕΙ. Αν η πραγμάτωση της δημοκρατίας, η επιλογή δια των εκλογών, παρακωλύεται με μολότοφ και καδρόνια, πώς έχουν το θράσος ορισμένοι να μιλούν για άσυλο ιδεών;

Η κοινή λογική προστάζει την Πολιτεία να μεριμνά για την ασφάλεια των πολιτών της σε όποιον δημόσιο χώρο και να βρίσκονται. Είναι αδιανόητο τα Πανεπιστήμια να μένουν αφύλαχτα όταν αποδεδειγμένα αποτελούν θύλακες παραβατικότητας. Η κυβέρνηση και το νομοθετικό σώμα δεν μπορούν να αρκούνται σε μεγαλοστομίες και καταδίκες. Έχουν υποχρέωση να προστατεύσουν τους φοιτητές εισάγοντας θεσμό ασφάλειας εντός των Πανεπιστημίων. Έναν θεσμό που δε θα παραβιάζει τις ελευθερίες των φοιτητών, που θα εγγυάται τη διακριτική φύλαξη των κτιρίων και των ανθρώπων, και που θα βασίζεται στο τρίπτυχο «κάμερες στους εξωτερικούς χώρους- αστυνομική παρουσία- καθεστώς ελέγχου για όσους μπαίνουν στο εσωτερικό των κτιρίων», ώστε να γυρίσουμε στην ακαδημαϊκή κανονικότητα.

Πολλοί κάνουν λόγο για το «πολιτικό κόστος» της απόφασης φύλαξης. Πρόκειται για εικόνα παραπλάνησης, που καλλιεργούν αντιδημοκρατικές δυνάμεις της Αριστεράς, οι οποίες αν και μειοψηφούν, με το θόρυβο που κάνουν φαίνονται ισχυρότερες από τη δύναμη της βουβής πλειοψηφίας. Μιας πλειοψηφίας που αποζητά την προστασία της στο χώρο όπου περνά τις περισσότερες ώρες της ημέρας της και που μπορεί να μη διαδηλώσει υπέρ της απόφασης, αλλά θα ανταμείψει εκλογικά αυτούς που θα την εφαρμόσουν. 

Μιχάλης Νταγγίνης