Και στη Δημητσάνα όλες οι απαντήσεις ξεκινούν και τελειώνουν με το νερό, στη δύναμη του οποίου στηρίχτηκε η κοινωνία της αλλά και η τοπική οικονομία. Από τα δέρματα του βυρσοδεψείου, το ψωμί του αλευρόμυλου, τα καθαρά υφαντά της νεροτριβής και τους ιστορικούς μπαρουτόμυλους που τροφοδότησαν με πυρομαχικά την Επανάσταση του 1821,...
βλέπουμε πώς μια περιοχή μπορεί να ακμάσει αξιοποιώντας τους φυσικούς της πόρους. [...]
Εδώ που σήμερα είναι το Μουσείο Υδροκίνησης, το νερό γύριζε τη φτερωτή στον αλευρόμυλο και οι άνθρωποι έφτιαχναν ψωμί, παρακάτω έπλεναν κουβέρτες, γέμιζαν με μπαρούτι τα όπλα για να κυνηγήσουν και να ντυθούν με τα δέρμα των ζώων. Οι άνθρωποι κρατούσαν ό,τι μπορούσαν από τη δύναμη του νερού… Πάντα στο τέλος όμως το νερό τρέχει χαμηλά στο Φαράγγι του Λούσιου να σμιλέψει τις πέτρες… περνώντας μέσα από το χωριό, έχει ήδη σμιλέψει τις ζωές των ανθρώπων, τις ιστορίες που θυμούνται να μας πουν. [...]
[...]Αν κλείσεις τα μάτια σε κάποιον εργάτη της εποχής και τον φέρεις στο Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, θα νιώσει να ταξιδεύει στον χρόνο. Η πηγή είναι η ίδια πηγή και τα νερά είναι τα ίδια νερά που περνούσαν από τα χέρια τους πριν από μισό αιώνα. Με τη φροντίδα του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς 45.000 άνθρωποι κάθε χρόνο ακούν εδώ τον ίδιο εκκωφαντικό ήχο των νερών που τρέχουν αδιάκοπα. [...]
Παρουσίαση: Ιεροκλής Μιχαηλίδης
Σενάριο-σκηνοθεσία : Tokomburu
Ακόμη, από την ίδια σειρά:
Επ.1 ~ Εργοστάσιο πλινθοκεραμοποιίας στον Βόλο
Επ.2 ~ Μουσείο ελιάς & ελληνικού λαδιού στη Σπάρτη
Επ.3 ~ Μουσείο μετάξης στο Σουφλί
Επ.4 ~ Μουσείο μαρμαροτεχνίας στην Τήνο
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου