Τί συμβαίνει στην Αμερική με τον Ντόναλντ Τράμπ

«Η χώρα δεν αντέχει πλέον να κυβερνάται από τις τράπεζες». Αυτή ήταν η δήλωση του Ντόναλντ Τραμπ που κυριολεκτικά πάτησε τον κάλο του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού κατεστημένου και των διαφόρων λόμπι που έχουν πάρει όμηρο την πολιτική ζωή των ΗΠΑ εδώ και αρκετές δεκαετίες.

Το τελευταίο διάστημα οργιάζει στα αμερικανικά ΜΜΕ ο πόλεμος ψευδολογίας, συκοφαντίας και λάσπης που έχουν εξαπολύσει...
κατά του Τραμπ.

Εφόσον δεν διαφαίνεται να χάνει την πρωτιά στις προκριματικές εκλογές για το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, τα λόμπι παλεύουν με νύχια και με δόντια να συνασπίσουν εναντίον του τους αντιπάλους του που παραμένουν ακόμα στην κούρσα του χρίσματος, ώστε να μην πάρει τους 1.237 εκλέκτορες που χρειάζεται κατ' ελάχιστο. Και όσο ο Τραμπ θριαμβεύει και σε νέες πολιτείες, τόσο τα λόμπι αφρίζουν από οργή και μεταχειρίζονται όποιο βρώμικο κόλπο γνωρίζουν για να ανακόψουν τη δυναμική του. Μέχρι που έφτασαν στο σημείο να ισχυριστούν πως μία πρόσκληση του Τραμπ προς τους ψηφοφόρους του να υψώσουν το δεξί τους χέρι και να ορκιστούν πως θα τον στηρίξουν στις εκλογές, παραπέμπει  σε … ναζιστικό χαιρετισμό!

Ποιος είναι ο λόγος όμως που ο Τραμπ δέχεται τόσο αδυσώπητο πόλεμο από τα ΜΜΕ; Απλούστατα επειδή είναι δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας και δεν έχει καμία ανάγκη τη χρηματοδότηση των λόμπι προκειμένου να κάνει τον προεκλογικό του αγώνα. Τόσο η κούρσα για το χρίσμα όσο και ο προεκλογικός αγώνας για το προεδρικό αξίωμα αποτελούν πολύ δαπανηρή υπόθεση στην αμερικανική πολιτική. Για να φτάσει κανείς να γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ πρέπει να δαπανήσει πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια, αλλά και να είναι ανά πάσα στιγμή σε θέση να δώσει πλήρη δημόσιο απολογισμό των πηγών χρηματοδότησής του. Όλοι οι υποψήφιοι πρόεδροι μέχρι τώρα αναγκάζονταν να ζητήσουν την οικονομική στήριξη των ισχυρών λόμπι, τα οποία με τον τρόπο αυτό τους είχαν στο χέρι και αποσπούσαν δεσμεύσεις για θέματα που τα ενδιέφεραν. Το αποτέλεσμα ήταν να ελέγχεται πλήρως η αμερικανική πολιτική ηγεσία από τα λόμπι και να εκτελεί πειθήνια τα κελεύσματά τους. 

Ο Τραμπ είναι ο πρώτος υποψήφιος πρόεδρος που σπάει αυτόν τον φαύλο κύκλο, και επιπλέον έχει το σπάνιο θάρρος να λέει τα πράγματα με το όνομά τους και να μην στρογγυλεύει τις θέσεις του σύμφωνα με όσα επιτάσσει η νοσηρή «πολιτική ορθότητα». Δηλώνει ότι θα ανακόψει την εισροή Μεξικανών λαθρομεταναστών από τα σύνορα, ότι θα αποτρέψει τη μεταφορά παραγωγικής δραστηριότητας των αμερικανικών κολοσσών σε χώρες του Τρίτου Κόσμου και ότι θα βάλει τέλος στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Ο Τραμπ αποκαλεί τον πόλεμο στο Ιράκ φιάσκο ιστορικών διαστάσεων. Δηλώνει ότι αν εκλεγεί «θα τα πάει καλά» με τον Πούτιν, όπως τα πήγαινε και ο Νίξον με τον Μπρέζνιεφ και τον Μάο. Ακόμη σημαντικότερο είναι το ότι δηλώνει απερίφραστα ότι θα αποτελέσει έναν «ουδέτερο διαμεσολαβητή» μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινίων για την εξεύρεση ειρηνικής λύσης στη Μέση Ανατολή, όπως έκανε και ο Τζίμι Κάρτερ το 1979 με τη συμφωνία του Καμπ Ντέηβιντ. Δηλώνει δηλαδή ανοιχτά ότι θα κοιτάξει πρώτα τα αμερικανικά συμφέροντα και μετά τα ισραηλινά, κάτι που αποτελεί ανάθεμα για τα εξωθεσμικά κέντρα αποφάσεων που ελέγχουν τον Λευκό Οίκο. Και μόνο αυτό είναι ικανό να βγάλει τα λόμπι στα κάγκελα και να τα ωθήσει να δαπανήσουν δισεκατομμύρια δολάρια στην εκστρατεία κατασυκοφάντησης και πολιτικής εξόντωσης του Τραμπ. 

Ο Τραμπ αντιπροσωπεύει όμως έναν μεγαλύτερο κίνδυνο για το αμερικανικό κατεστημένο. Επειδή έχει γίνει αντιληπτό ότι ενοχλεί τα μεγάλα συμφέροντα που κρατούν δέσμια την αμερικανική πολιτική, έχει πάρει μαζί του τη λεγόμενη «σιωπηλή πλειοψηφία» των απλών Αμερικανών ψηφοφόρων. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε αυτές τις προκριματικές εκλογές σημειώθηκαν δύο γεγονότα που είχαν πολύ καιρό να παρατηρηθούν. Για πρώτη φορά από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 οι μισοί και πλέον από εκείνους που ψήφισαν ήταν κάτω των 24 ετών. Επίσης πήγε να ψηφίσει στις προκριματικές εκλογές το 6,2% εκείνων που έχουν δικαίωμα, ενώ π.χ. το 2008 είχε πάει μόλις το 2,2%. Ο κόσμος δείχνει εμφανώς ότι έχει μπουχτίσει από τις μαριονέτες που του κατεβάζει ως υποψηφίους το κατεστημένο και κινητοποιείται για τη μεγάλη ανατροπή.

Από την άλλη πλευρά τα λόμπι δεν ντρέπονται πλέον να κάνουν ευθέως στα ΜΜΕ "προσκλητήριο χορηγών" του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος με σκοπό να χρηματοδοτηθούν οι αντίπαλοι του Τραμπ και να αποτραπεί πάση θυσία το ενδεχόμενο να πάρει αυτός το χρίσμα για τις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου. Η αισχρή συνωμοσία των χορηγών περιλαμβάνει ηχηρά ονόματα όπως ο Πωλ Σίνγκερ με περιουσία 2,1 δις δολαρίων, (επιφανές μέλος του εβραϊκού λόμπι, ο οποίος δήλωσε πρόσφατα πως "ο Τραμπ δεν είναι ανίκητος" και πως "τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να τον χτυπήσουμε"), η βαθύπλουτη οικογένεια Ρίκετς, η διευθύνουσα σύμβουλος της εταιρείας Hewlett-Packard Μεγκ Γουίτμαν κ.ά.

Και δεν είναι βέβαια μόνο ο βρώμικος πόλεμος που δέχεται ο Τραμπ από τα λόμπι και τα ΜΜΕ εκείνο που πεισμώνει τους Αμερικανούς ψηφοφόρους, αλλά και η πιθανότερη αντίπαλος που θα έχει αυτός για τις προεδρικές εκλογές. Η Χίλαρι Κλίντον εκφράζει την πιο ξεδιάντροπη απόπειρα παγίωσης της οικογενειοκρατίας στην αμερικανική πολιτική, και μάλιστα με τρόπο που φανερώνει ότι έχει ήδη «πουλήσει» κατάλληλα και εγκαίρως τον εαυτό της για να λάβει υποστήριξη από εκεί που πρέπει. Άρα ένας πιθανός εκλογικός θρίαμβος του Τραμπ δεν θα ισοδυναμεί μόνο με ήττα του κατεστημένου, αλλά και με ένα γερό χαστούκι στις δυνάμεις του χειρότερου δυνατού συντηρητισμού που επιχειρούν να μετατρέψουν την αμερικανική δημοκρατία σε ένα ιδιότυπο κληρονομικό ολιγαρχικό πολίτευμα. 

Οι επόμενοι μήνες θα δείξουν αν τα πανίσχυρα οικονομικά συμφέροντα που υποστηρίζουν και προπαγανδίζουν τα ανοιχτά σύνορα, τη μαζική λαθρομετανάστευση, την παγκοσμιοποίηση και τη μετατροπή των εθνικών κρατών σε πολυσυλλεκτικά πολυπολιτισμικά μορφώματα θα μπορέσουν με τα τεράστια κονδύλια που δαπανούν σε διαφημίσεις να νικήσουν τα πατριωτικά κινήματα που ξεθαρρεύουν και καταπλήσσουν ολόκληρο τον κόσμο. Ίσως η περίπτωση του Τραμπ να είναι η χρυσή ευκαιρία του αμερικανικού λαού να διατρανώσει προς τους αποθρασυμένους ολιγάρχες το ποιος είναι το πραγματικό αφεντικό στη χώρα.

Stirlitz