Τι ΔΕΝ θα έκανα εάν ήμουν στη θέση του Τσίπρα

Ώρες-ώρες είναι αδύνατον να καταλάβω πώς λειτουργεί το μυαλό του Τσίπρα. Προσπαθώ να έρθω στη θέση του και να ερμηνεύσω αυτά που κάνει αλλά δεν βγάζω λογικό συμπέρασμα.

Σκέφτομαι πως αν ήμουν πρωθυπουργός σε μία χώρα που περνά τον έκτο κατά σειρά χρόνο ύφεσης, που έχει ανεργία πάνω από 20%, που διώχνει μαζικά τους νέους πτυχιούχους της στο εξωτερικό, δεν θα τολμούσα ποτέ να προκαλέσω την κοινή γνώμη διορίζοντας ένα θρασύ και αστοιχείωτο τεμπελόσκυλο ως επικεφαλής του γραφείου στρατηγικού σχεδιασμού μόνο και μόνο επειδή πίναμε μαζί τσίπουρα στα νιάτα μας και ήμασταν...
φιλαράκια στην ΚΝΕ! Αν το έκανα θα έδειχνα απόλυτη περιφρόνηση προς τον λαό, πρώτα και κύρια, θα ήταν σαν να έλεγα στους ψηφοφόρους μου ότι «δεν δίνω δεκάρα τσακιστή για το τι νομίζετε, εγώ θα κάνω αυτό που μου αρέσει». Πραγματικά ντρέπομαι για λογαριασμό του Τσίπρα. Δεν μπορώ να διανοηθώ πώς είναι δυνατόν να βρίσκεται κανείς στο Μέγαρο Μαξίμου, να έχει επωμιστεί την ευθύνη ενός ολόκληρου λαού, και αντί να προσπαθεί να βγάλει τον καλύτερο εαυτό του και να σέβεται τη θέση του και τον ρόλο του, αυτός να αυτοεξευτελίζεται για να κάνει προσωπικές χάρες σε άθλια υποκείμενα.

Δεύτερον, αν είχα πάει για επίσημη επίσκεψη στο Ισραήλ και διαπίστωνα ότι ο διερμηνέας που με συνόδευε ήταν παντελώς ανίδεος και ανίκανος για τη δουλειά του και με έκανε ρεζίλι των σκυλιών μπροστά στους ξένους συνομιλητές μου, όχι μόνο θα τον είχα απολύσει ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ αλλά θα έδιωχνα με τις κλωτσιές και όσους έβαλαν καθ’ οιονδήποτε τρόπο την υπογραφή τους για να προσληφθεί αυτός ο γελοίος σε μία τόσο κρίσιμη θέση ευθύνης. Αντί αυτού όμως ο Τσίπρας άκουγε στο Τελ Αβίβ τα μαργαριτάρια που πετούσε το ρεντίκολο που είχε μαζί του ως διερμηνέα, και απλώς χασκογελούσε αμήχανα δίπλα στον Νετανιάχου ο οποίος δεν πίστευε στα αυτιά του.

Επίσης απέναντι στην Τουρκία δεν θα έδειχνα ποτέ άσπρα δόντια. Για να κάνω έστω και εθιμοτυπική επίσκεψη στο τουρκικό έδαφος θα απαιτούσα πρώτα να υπάρξει ΕΜΠΡΑΚΤΗ απόδειξη ότι η Τουρκία σέβεται τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα και ότι τιμά τις διεθνείς υποχρεώσεις που έχει αναλάβει με την υπογραφή της. Δεν έχει δηλαδή κανένα νόημα να πάει ο Έλληνας πρωθυπουργός στην Τουρκία απλώς και μόνο για να «επικαιροποιήσει» μια συμφωνία την οποία η Τουρκία επί χρόνια έχει καταντήσει κουρελόχαρτο! Είναι σαν ένα ζευγάρι που βρίσκεται για χρόνια σε διάσταση να συναντιέται κάποια στιγμή για να "επικαιροποιήσει" τον γάμο του και στη συνέχεια ο καθένας να ξανατραβά μόνος τον δρόμο του. Πρόκειται για καθαρή κοροϊδία. Και βέβαια η Τουρκία παίζει καλά αυτό το θέατρο για να αποσπά χρήματα και άλλα στρατηγικά κέρδη. Εμείς όμως γιατί δεχόμαστε να είμαστε κομπάρσοι της και μάλιστα να ζημιωνόμαστε και από πάνω;

Αν ήμουν στη θέση του Τσίπρα θα είχα αρνηθεί επίσης ευγενικά να αποδεχτώ τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα για ένα γνωστικό αντικείμενο με το οποίο δεν έχω την παραμικρή σχέση. Ο Τσίπρας έχει τόση σχέση με τα οικονομικά όση έχει μία μοδίστρα με την πυρηνική Φυσική. Υπό αυτή την έννοια η πρόταση του τουρκικού πανεπιστημίου μόνο ως περιπαικτική μπορεί να εκληφθεί, ως χοντρή πλάκα που έγινε σε βάρος ενός αφελούς ατόμου που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Η αναγόρευση του Τσίπρα σε επίτιμο διδάκτορα είναι σαν να απένειμαν έναν τίτλο καλλιστείων Σταρ Ελλάς στην αείμνηστη Γεωργία Βασιλειάδου. Τουλάχιστον εκείνη πιστεύω πως θα είχε τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια και ευφυία να αποφύγει ένα τέτοιο ρεζίλεμα.


Stirlitz