Το «δόσιμο» του συνδικαλιστή Τομπούλογλου από συνάδελφο του διαδέχεται (ως γεγονός) τις περυσινές αποκηρύξεις Φωτόπουλων και Ρίζων και τις μεθοδεύσεις ανατροπών στην ΓΣΕΕ. Εάν αυτά επεκταθούν και στα «μέτωπα» παιδείας και ΑΔΕΔΥ ίσως δούμε ισχυρούς τριγμούς στα θεμέλια της δικτατορίας του συνδικαλισμού.
Εάν αληθεύουν κάποιες ενδείξεις που έχω υπόψη μου μάλλον δεν είναι τυχαία όσα βγαίνουν και όσα θα βγουν «αιφνιδίως» στην φόρα για χρηματισμούς, για τα σκάνδαλα, για τον παράνομο πλουτισμό εργατοπατέρων καθώς και για την πρόθεση συνδικαλιστών να συνεργαστούν στην πάταξη της διαφθοράς.
Εάν είναι έτσι (λέω αν είναι...) ίσως ξεκινάει μια νέα συμφωνία κομμάτων και εργατοπατέρων που από την μια μεριά θα περιορίζει το αίσχος της πολιτικής σταδιοδρομίας των κατ΄ επιλογή στημένων συνδικαλιστών και από την άλλη θα βάζει σε τάξη τις οικονομικές σχέσεις και παροχές προς τις συντεχνίες.
Προσωπικά δεν πιστεύω τίποτε (για εξυγίανση του συνδικαλιστικού κινήματος) γιατί, από την άλλη, οι σκληρές πολιτικές μάχες που ξεκινούν τον Μάιο και θα μας ταλαιπωρήσουν μέχρι και το τέλος του 2015 θα απαιτήσουν συμμαχίες με τις συντεχνίες οπότε οι συνθήκες κομματικής εξάρτησης των εργατοπατέρων είναι σχεδόν αδύνατον να αλλάξουν.
Ωστόσο υπάρχει και ο παράγοντας κοινωνική αντίδραση που από το 2014 κινδυνεύει να γίνει απρόβλεπτος.
Οπότε ας το καταλάβουν οι επαγγελματίες συνδικαλιστές (όλων των τάξεων και όλων των παρατάξεων) ότι δεν μπορούν να ζούνε συνεχώς στην πλάτη της κοινωνίας πιστεύοντας ότι θα έχουν την ανοχή των λιγοστών πλέον εργαζόμενων που μένουν στις καρέκλες τους, των αιχμαλώτων φοιτητών και των ανέργων που τρέχουν όπου βρεθούν ψίχουλα μεροκάματου.
Ας το χωνέψουν οι εργατοπατέρες των κρατικών συντεχνιών ότι δεν υπάρχουν άλλα λεφτά για να κάθονται και να πληρώνονται με παχυλούς μισθούς και επιδόματα προκειμένου να κατεβάζουν τους διακόπτες, ρεύματος, να κλείνουν τους δρόμους με κρατικά αυτοκίνητα και απορριμματοφόρα ώστε να τους δοξάσει το κόμμα και να τους θυμηθεί...
Ας κατανοήσουν ότι το παραμύθι με την προστασία του ηλεκτρικού ρεύματος, του νερού, των ταχυδρομείων, των σχολείων και των λιμανιών του λαού... δεν περνάει άλλο όσο τα «κοράκια» των συντεχνιών γραπώνουν καρέκλες στην Βουλή χωρίς να έχουν προσφέρει το παραμικρό τόσο στον συνδικαλισμό όσο και στην Βουλή.
Πολύ δε περισσότερο ως υπουργοί που πέρασαν και έφυγαν με άγνωστη την συνεισφορά τους προς τους φορολογούμενους.
Ας βρεθεί έστω και ένας από τους εργατοπατέρες που έσπρωξαν τα κόμματα στην Βουλή ή σε υψηλές καρέκλες της κρατικής μηχανής για να παρουσιάσει το έργο του είτε στον συνδικαλισμό είτε στην πολιτική για να δικαιολογήσει τις αργομισθίες του και πολιτική του ανυπαρξία.
Δεν ζητάω γενικό απολογισμό από το κόμμα που στήριξε τους εργατοπατέρες-βουλευτές.
Ζητάω μόνο ένα παράδειγμα αν και δεν πιστεύω ότι υπάρχει.
Εάν τώρα μέσα από την βρωμιά της διαπλοκής των πολιτευτών τύπου Τομπούλογλου θέλουμε να ξεχωρίσουμε το παράδειγμα του συνδικαλιστή Γκιάτη (που όλως τυχαίως βρέθηκε στον δρόμο της κομματικής λέρας και συνεργάσθηκε με την αστυνομία για να αποκαλυφθεί η κομπίνα) θα πούμε μεν μπράβο αλλά χωρίς να αγιοποιήσουμε τον τραπεζικό συνδικαλιστή.
Έστω και έτσι λοιπόν. Με το «δόσιμο» του Τομπούλογλου ή (όπως ακούω) και του Ρίζου καθώς και των συνδικαλιστών που ψάχνονται διεκδικώντας ανατροπές στην ΓΣΕΕ και στην ΑΔΕΔΥ, ίσως, (λέω ίσως...) ο τόπος , η κοινωνία και οι εργαζόμενοι απαλλαχθούν από αυτό που η προπαγάνδα μας δίδαξε ως συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα.
Και πρώτα απ΄ όλα να γλιτώσουν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι από αυτό που λέγεται ΓΣΕΕ αλλά δεν την πλησιάζουν ούτε ως άνεργοι για να μάθουν αν υπάρχει κάτι στον ορίζοντα πριν πάρουν την απόφαση για μετανάστευση.
Ας βρεθεί έστω και μία ομάδα εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα που να είναι σε θέση να υμνήσει τα έργα του συνδικαλιστικού τους φορέα.
Ας δημοσιευθούν έστω τα πεπραγμένα της ΓΣΕΕ που όντως έχουν χειροκροτηθεί όχι από τις κομματικές παρέες συγκεκριμένων ψηφοφόρων του καταλόγου αλλά από τους εργαζόμενους που μπορούν να πείσουν.
Επειδή όμως όλοι αισθανόμαστε ότι δεν πρόκειται ως δια μαγείας να γλιτώσουμε από τις συμμορίες που λυμαίνονται το κράτος και την οικονομία, καταδυναστεύοντας και τους εργαζόμενους, ας ελπίσουμε ότι υπάρχει έστω και πρόθεση να δούμε κάποιο ξήλωμα. Και αν είναι, αν όντως υπάρχει πολιτική πρόθεση, το ξήλωμα καλό θα ήταν να ξεκινήσει από την βάση. Γιατί και οι εργατοπατέρες ανήκουν στην βάση.
Του Γιώργου Κράλογλου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου